Dag van genieten in stilte.........

Viernes, 16 oktober, 33e wandeldag.
Hoi friends, we zijn weer in de lucht. Gisteren op de O Cebreiro heel slechte verbindingen. Elke keer netwerk weg, dus opnieuw opstarten. Dat schoot niet op.

Nog vergeten te vermelden dat ik gisteren ook nog twee Bulgaarse meiden heb ontmoet. Ik stond net een foto te maken van wat blauwe blommekes toen zij passeerden. Ze vroegen wat voor bloemen het waren, maar zover reikte mijn kennis ook weer niet. Ik deed heit eigenlijk meer voor de kleur omdat ze me aan blauwe korenbloemen deden denken, waar Lieske ook iets mee. Nog buiten de fresias waar ze zo van hield.
Een van die meiden had in het Westland gewerkt vertelde ze ook in de bloemen. Maar nu weer gewoon in Bulgaria hoor. Ze vond het maar niks zover van huis. Haar vriendin had ook iets met kleuren zag ik wel, want ze zat onder de tattoos.

De dame in de Hostal die me inschreef was dezelfde die me de vorige keer opving toen ik helemaal uitgewoond, nat en modderig arriveerde. Ze keek nu wel, maar geen sjoege.
Na mijn siësta ging ik om en broodje en pint en weer keek ze van ik ken je. Ik bestel een wijntje en krijg er twee tapas bij, eentje met chorizo en de andere met een soort platte kaas. Ik vraag naar de bekende weg of het kaas uit de regio is ?. Si señor, maar voor de smaak doen wij er wat zwarte peper door. Ik zeg lekker, en dan zegt ze, u bent hier al meer geweest, ze twijfelde bIj mijn binnenkomst, maar de rode sjaal van Lieske die ik draag had haar aan het denken gezet.
Om zes uur stopt ze met werken, loopt bij me langs en vraagt of ik morgen daar ontbijt. Natuurlijk, dan zie ik u morgen nog.

Oud Sjampetter Michel belt nog, maar de verbinding is zo slecht dat we maar stoppen. Hij dacht dat ik al terug was uit Spanje, maar als ik zo hard kon lopen was ik wel bij de politie gaan werken.
Er is om zeven uur een mis in het kerkje van O Cebreiro, komt goed uit want ik ben hartstikke blij dat ik zo een goede dag gehad heb. Ook dit kerkje is weer helemaal in oude stijl opgeknapt. Ze hebben zelfs de luxe van twee priesters die de mis doen.
Er zit toch wel een zestig man binnen. Maar ook in het katholieke geloof sluipt de digitale wereld binnen. Men heeft in de kerk een TV scherm geplaatst waarop het verloop van de mis wordt geprojecteerd en de teksten die je mee moet bidden of zingen.

Na de mis aan het pelgrimsmenu, het zit aardig vol in het restaurant en ik krijg een plaatsje aan een tafel van acht. Ik ben de eerste, maar elke keer komen er mensen bij. Ik kan de menu's ondertussen dromen, maar maak toch mijn keus.
Wat na negenen lig ik op bed. De verwarming hebben ze aan gedaan, valt niet tegen. Denk nog eens na hoe de dag verlopen is en hoe ik er tegenop zag. Val toch nog snel in slaap.

Rond twaalf uur krijg ik seintje, tijd voor een sanitaire stop. Bed uit en toiletteren. Terug in bed, hoor dan een raar geluid, licht terug aan, niks. Licht uit en daar gaatie weer. Klinkt eerst wat spookachtig, maar wat wil je in zo een oude pastorie ligt.
Dan kan ik het geluid plaatsen, een snurker in de buurt en wel zo erg dat ik niet meer in slaap kom. Goede raad gewenst, op een muur kloppen weet je ook niet wie je wakker maakt. En morgen niet uitgerust wakker is ook geen optie. Ik denk als ik er last vangen, dan mogelijk wel meer mensen. Beter een keer iedereen wakker dan niet meer slapen. Ik ga zachtjes het bed uit en sla met een klap de wc deur dicht. Het snurken houdt op en ik val opnieuw in slaap.

Half zeven sta ik er weer naast, riedel van inpakken etc. Vandaag tweeëntwintig km naar Triacastela. Ik moet me zelfs een beetje opladen na die dag van gisteren. Mooi gegaan natuurlijk maar ik ben nog niet waar ik wezen moet.
Tegen achten om mijn ontbijtje, de eigenaar is in het donker het terras al an het uitzetten.
Ik maak een geintje dat het nog wat vroeg en koud is om buiten te zitten. Hij loopt mee naar binnen en ik kan als eerste bestellen. Koffie, sap en toast. De bardame van gisteren komt binnen en ik word begroet als een stamgast. Dan een aantal Amerikanen, zij hebben ticketjes bij en gaan naar een aparte ruimte. Langzaam stroomt de bar vol. Het is flink aanpoten om iedereen te bedienen. Ik sta op om af te rekenen, maar bestel nog een cafe solo aan de bar. Vraag meteen om de rekening. De bardame staat even bij de kassa, geeft me een briefje waar het gedrag van verblijf en hotel op staat. Ze zegt oké?, vijftien euro korting op de kamerprijs is toch een leuke geste.

Ik gooi mijn rugzakje op, "hasta luego" en naar buiten. Staan daar in de schemer zeker veertig man bij elkaar.
Daar heb ik echt geen zin in om in colonne de dag te beginnen. Eerst lopen ze me allemaal voorbij en een half uur later als bij veel mensen de darmflora gaat werken zie ik ze de bosjes induiken.
Dus Lowieke pakt de alternatieve route van vorige keer met die sneeuw. Wel een stukje macadam, maar wel zo rustig.
Volgens de beschrijving is het vandaag 7uur wandelen. Ben benieuwd hoe het gaat.

De dag gaat open, het is perfect wandelweer, nog wel fris, maar dat is maar even. De omgeving waar je doorheen loopt is geweldig. Vorige keer door de sneeuw minder van gezien en ook wat voorzichtiger moeten lopen.
Na een paar km kom ik weer op.het pad waar de route loopt en van de meute niks te bekennen. Het klimt en daalt, maar over zoveel verschillende paden en zoveel vergezichten dat het een lust is. Dan pittig klimmen en dan weer even plat.
Ik heb het idee dat ik daar vorige keer ook heel veel van gemist heb. Zie foto's binnenkort.
Klokslag half elf kom ik na een kwaai stuk bij een bar. Niet aarzelen, zak af en rust. Er kunnen weervwatnkolen bij. Koffie, water, zumo en een boccadillo kaas. Ik zeg er gelukkig bij, om mee te nemen. Want ik krijg me daar een snee brood om een heel gezin mee te voeden. Ik maak nog even een praatje met een paar Amerikanen die zwetend naar boven geklommen komen en een Amsterdams meisje die zegt dat ik de eerste Nederlander ben die ze tegenkomt. Zij loopt samen met haar moeder, maar overdag wel alleen. Tegen de tijd dat er iemand wil stoppen sms't men elkaar en zoeken ze elkaar weer op.

Ik ga ook even stoppen, bordje eten zoeken, kan in deze Hostal niet eten. Mogelijk tot straks.

Hier ben ik nog even tot ik slaap krijg.
Net terug van mijn etentje. Ik maakte daarstraks een opmerking over het pelgrimsmenu. Ik ga hier het dorp in, twee restaurants tegenover elkaar. Ene tent vol pelgrims, de andere niks te doen. Ik gok op rust, dus aan de toog met pint. Hoe laat kan ik eten?
Vanaf half acht señor. Zitten, menukaart, keus maken. Er is geen lamsvlees en ook geen forel. Jammer op dat laatste had ik gezien de snelstromende riviertjes hier wel gehoopt.
Dus, specialiteit, Caldo, is soort groentesoep. En daarna merluza a la plancha. Fles wijn heeftie al bij.

De soeppan wordt op.tafel gezet. Schep maar op zoveel je lust.
Anderhalf bord op, wil nog wel wat, maar krijg nog hoofdgerecht.
Dat komt, ovaal bord met twee grote moten schelvis, vers gebakken frietjes en met oliie en azijn aangemaakte Spaanse salade. Ik krijg direct een visioen van hotel, restaurant Merks in Roosendaal. Spaanse eigenaar Jos, runt de keuken, zijn vrouw het hotel.

Wij komen daar met select gezelschap traditioneel drie keer per jaar. Ooit via Geert daar binnen gekomen en nooit meer weggegaan. Jos denkt altijd dat wij als zevenmaands kindjes ter wereld zijn gekomen en daarom nog aan moeten sterken. Porties waar je van achterover valt. Geen nouvelle cuisine, maar eerlijk eten tegen een eerlijke prijs. Jos komt uit de streek rond Lugo waar ik nu zit. Doet zijn roots dus nog steeds eer aan.

Dit even als intermezzo.

Ik stap na mijn rustpauze weer op. Het is elf uur en ik moet nog wel een stukje. De route is werkelijk prachtig. Zoveel afwisseling in paden en omgeving. Rare is dat ik me er werkelijk niks meer van kan herinneren van de vorige keer. Ik geniet met volle teugen en stop regelmatig voor een fotooke. Er liggen wel veel koeienvlaaien, wat betekent dat het vee nogal verkast wordt van de ene naar de andere wei. Niet omdat het gras daar groener is, maar wel langer om opgevreten te worden.

Waar ik bang voor was gebeurt natuurlijk, ik hoor een hond blaffen en een man roepen en dan om de bocht komt een klutste koeien aan. Allemaal aan een kant van de weg, ik aan de andere kant en maak me zo klein mogelijk. Ik pak snel mijn fototoestel om als stadsmens eea vast te leggen.

Een van die koeien ziet natuurlijk wat bewegen en dan komt er zo een duizend kilo biefstuk, mergpijp, stooflappen en andere bruikbare goederen maar nog wel levend op me af. Ik kan geen kant uit. Sta doodstil en dan is de uitdaging voor het koeike ook weg en ze draait haar grote bips naar me toe.
Erachter aan de boer met een grote hond. Geen van beiden keurt me een blik waardig.
Het is hier trouwens ook weer een gebied van grote honden. In elk gehucht waar je doorheen komt liggen ze soms aan een ketting waaks bij hun gebied. Ik houd angstvallig altijd het midden van de weg aan. Wil geen hond uitdagen om nog alleen maar aan mijn pijpen te komen ruiken. Ik vraag me wel af waar die mensen in die gehuchten allemaal van leven, is het alleen die veeteelt of hebben ze daar nog dingen bij. Er zijn gehuchten waar acht tot tien boerderijen tegenover elkaar staan. En waar volgens mij de sociale controle zo groot is dat zelfs de honden elkaar controleren op vreemdgaan.

Ik ben na elf uur nog maar door vier mensen gepasseerd. Heerlijk rustig in een fantastische omgeving. Tijd te over om over Lieske te mijmeren en allerlei zaken voor te leggen. Soms in gedachten, maar vaak ook hardop. Wat als............, en hoe verder.............,
Probeer in de gedachtengang van Lieske antwoorden of een mening te krijgen. Wel met haar credo, van als je iets echt wil, doe het dan ook.........

Ik maak even een klein schuivertje en moet mijn aandacht weer meer bij het pad houden. Het gaat nu met gedeelten vrij stijl omlaag. Heel in de verte heb ik al de contouren gezien van waar ik moet zijn. Ik maak nog even een drink en plaspauze op een picknick plek, waar ook tamme kastanjes liggen. Sommige kastanjes zullen een zilte smaak hebben als ik de plek verlaat.

Tegen tweeën nader ik Triacastela., Pas dan komen mij weer mensen voorbij. Heerlijk........,
Ik loop Triacastela in, op een muurtje twee vrouwen. Ik roep of ze moe zijn. Eentje roept terug. Ik zie dan pas dat ze het syndroom van down heeft. Haar moeder is erbij, Australisch. Ze zijn op zoek naar een geldautomaat. Want de cash is ver op.
Respect, want hoe zelfstandig ook, je moet het maar aandurven.
We zien een automaat, zij stoppen en ik nog even verder om me om me om kwart na twee te melden bij "Hostal Meson Vilasante"

Aardige eigenaar, pintje, praatje over Nederlands voetbal. En dan naar mijn kamertje. Om mijn Spaans bij te spijkeren vraag ik nog even wat douche in het Spaans is. Hij zegt iets van " Lytcha", maar ze hebben hier een heel apart dialect. Herman zal me nog wel informeren ga ik van uit.

Ik ga stoppen, morgen vroeg op en verder, ook met foto's etc.

De rust...............