Maandag, wasdag.............

Lunes, 19 oktober, 36e wandeldag.
Hoi everybody,
Vandaag ben ik zo vrij om mezelf een schouderklopje te geven. Om heel eerlijk te zijn zag ik wel op tegen de afstand van 25 km. Daarbuiten had onze Lieve Heer ook nog besloten om de wereld schoon te wassen, zeker in het deel waar ik nu zit. Het begon vannacht rond twee uur met een regen roffel op mijn zolderraam waar Rob de Nijs maar een kind bij is.
Raam dicht en verder pitten, de koffie/cognac en de Spaanse paracetamol blijkt een goede mix om zelfs uitgerust wakker te worden.p

Half acht aan de geroosterde boterhammen en buiten kijken naar de regen. Minder hard als vannacht, maar wel gestaag. Ze geven code oranje af met regen en veel wind. Kan niet goed bepalen of dat ook voor ons deel geldt. Afrekenen en alvast regenbroek aan. Ik moet mezelf echt dwingen. Maar taxi of bus vind ik weer te ver gezocht. Heb trouwens ook geen zin omdat nu uit te gaan zoeken want er is verder toch niks open.
Ik pak mijn spullen en ga alvast naar buiten. Er staat meer volk en die doen hun poncho aan. Vandaag ben ik "volger" en doe dat stukkie plastic ook alvast maar om. Een Amerikaan lacht om mijn poncho ivm de gele kleur. Ik kaats terug dat ik hem zelf betaald heb en dat zijn legergroene verdacht naar Amerikaans belastinggeld ruikt. Dus zitten de lachers weer aan mijn kant.

Ik loop even achter hen aan het dorp uit, maar ze gaan te hard. De beschrijving klopt weer niet, want een brug waar we eigenlijk over moeten is afgesloten, er is een alternatieve route gemaakt.
Ik wacht voor alle zekerheid tot er wat volk voorbij komt.
De regen houdt gestaag aan, geen tijd om rond te kijken, maar oogjes op het pad.
Niks komt me bekend voor, maar tegen tienen een dorpje en een drukke bar. Ik stop ook maar, beter wat teveel binnen dan te weinig. Het tijdstip zit echter wel in de richting van de beschrijving. Ik twijfel aan warme chocomel, maar neem toch maar koffie, waterke voor de binnenkant en 35 cm stokbrood met kaas. Het is hier goed geregeld, want je hebt je bestelling zo voor je neus staan.

Naast mij komen de 3 Koreanen van afgelopen keer, maar geen teken van herkenning. Aan de andere kant komen een Duitser met zijn dochter merk ik. Ze hebben even wat onenigheid of ze uit de rugzak wat zullen eten of hier iets bestellen. Het wordt het laatste. Guten appetit, zeg ik en dan is er weer een contactje gelegd. Auch Deutch, nein aus Nederland. Zij komen uit de buurt van Kassel. Ikke uit Roosendaal, je weet, je komt er langs als je naar Zeeland rijdt.
Ik vraag de Koreaan om van mij een foto te maken in regenplunje en dat lukt. Dan verder want het blijft toch regenen.

Op zich vind ik dat niet zo erg, maar met een brilleke op is het toch wat lastig. Druppels of het glas slaat aan. Zeker als je net als ik ook nog een lui oog hebt en het glas van je goede oog is beslagen. Ik ga steeds beter zien met dat luie oog heb ik wel in de gaten. Dus weer een remedie voor mensen met dezelfde handicap.
Ik hoor weer een hoop geweld achter me, de groep scholieren is ook aan dag drie begonnen. Nu wel kleinere groepjes met meer begeleiders. Werkt ook niet, want regelmatig krijg ik de vraag, sigaret signor ?. Allemaal gasten van een jaar of vijftien dus volop in de ontdekkingsfase. Wel wat lastig voor koffiestops, want de tent zit meteen vol als zij er zijn.
Ik stel mijn volgende stop dus maar even uit tot rond 1 uur. Tegen die tijd zal er weer wel wat bij kunnen.

Echter de 3 tenten die we tegenkomen allemaal gesloten. Bordje "vakantie", de man van een Spaans koppel wordt daar erg boos over. Het platte Spaanse woord voor de meest elementaire vrouwelijke kenmerken wordt de regen ingeslingerd.
Ik vind het ook niet prettig dat men gesloten is, maar mijn ervaring is dat zeker de kleine bars, zeven dagen per week open zijn en dat werkdagen van 12 uur meer regelmaat dan uitzondering is. Dus gewoon verder tot ik mensen zie bij een overdekt terrasje, wel bij een gesloten bar. Zitten en zuchten. Ik pak mijn waterfkeske en de magdalena die ik als reserve bij heb. Komt weer goed uit Louiske.

Er komt een zoals blijkt Franse wandelaar bij zitten. Teveel praat en te amicaal. Dus een zwerver op de biets. Honger, beetje geld ??. Ik houd het af, maar een Canadees gaat overstag en geeft €.5. Ik kan hem niet waarschuwen. Nog een paar sigaretten en weg Istie.

Ik ga ook weg, de Canadees zijn overzicht met plaatsnamen was verregend, maar hij kon nog wel ontdekken dat het nog een 3 km naar Palas del,Rey was. Nog een klein uurtje voor mij, dus te overzien. Ik voel me trouwens vandaag ondanks den lengte van de route redelijk goed. Ben ook vertrokken met de gedachte dat ik geen stukken over kan slaan en gewoon de tijd moet nemen.
Ik leer elke dag bij zie je wel.

Dan toch vrij plotseling het naambordje van het dorp. Ik weet bij god niet hoe mijn pension heet, dus rugzak af en kijken.
Ik draai me om en ik sta er recht voor.

Meldt me om 15,15 uur bij "Pension O Castelo", foutje gemaakt bij het boeken, want geen eigen badkamer.
Eigenares echter supervriendelijk, goed geregeld en alle natte spullen naar aparte ruimte om te drogen.
Nadat ik gedoucht heb, maakt zij meteen de badkamer schoon voor de volgende gast. En................heeft u wasgoed, afgeven en het wordt gratis gewassen en gedroogd. Service van de casa.

Ik ben niet supermoe, dus meteen aan de pint en verslag. Ik zit in een "Pulperia"', dus waar ze inktvis als specialiteit serveren.
Ik kijk maar wat er op mijn bord komt. Lust toch alles.

Het zal vanavond niet laat worden verwacht ik. Morgen doe ik rustig aan, hoef maar 15 km. Mogelijk straks nog wat foto's. Het zijn er niet veel, maar het was er het weer niet naar. Maar weer wel een ervaring rijker dat niet elke dag de zon schijnt.

Ook niet in Spanje.

Groeten we zien wel, nog vier dagen...............

Ben een beetje blijven plakken in het bar/restaurantje. Een beetje verdriet of melancholie of noem het wat wil.
Rond zevenen wissel ik van tafel, eindelijk geen pelgrimsmenu.

Ik neem "pulpo" dus inktvis als voorgerecht, ben op de plek van Lieske gaan zitten voor commentaar. Gewoonweg zalig klaargemaakt. Dit voor een restaurant in een dorpje met minder dan duizend inwoners. Maar ja, Spanjaarden willen daar wel voor omrijden.

Lieske en ik hebben ooit zo een restaurantje voor pulpo eens ontdekt in Brussel, vlakbij de Zuidmarkt op Anderlecht, waar de bevolking een mix is van de halve wereld. Dus ok de oude markt van alles te koop.
Vwb de pulpo, opoe in de keuken en schoondochter die het uitserveerde. Pracht adres, maar ten onder aan Big Mac.

Als hoofdgerecht had ik lamscoteletjes willen hebben, maar de baas zegt, het is nu niet de goede tijd dus inhebben niet.
Dus maar aan de baklap. Ik heb nogal wat vis op.
Baklapke perfect gebakken, beetje bloed mag er uitlopen. Frietjes er bij. Vers en een keer gebakken. Doet me natuurlijk weer denken aan Lieske, ik was de frietbakker op vrijdag.
Schilde altijd 7 aardappels. Twee teveel zei Lieske, maar ik wist dat die twee teveel al op zouden zijn voordat ik aan afbakken toekwam. Elke keer als ze langs de frietpan liep was het pits ik heb je. Wie herkent dit niet.........