Busreis Salamanca naar Zaragoza

Dinsdag 11 oktober 2016.

Hoi, hier zijn we weer even. Gisteren een pittige en lange dag achter de rug, dus geen tijd voor de blog.

Maar daar gaan we.
Natuurlijk bijtijds wakker. Slow start voor een lange dag. Douchke, restant inpakken en laatste controle. Dan naar mijn ontbijtmaat. Ik ben vroeger dan hij gewend is.

Si signor, ik vertrek vandaag naar Zaragoza. Even tijd voor een praatje. Hij doet de bar samen met zijn broer. Zijn twee jaar geleden ook in Nederland geweest in Sevenum, Pretpark ??
Natuurlijk ook twee dagen naar Amsterdam. Vonden Nederland een heel vrij land met vriendelijk volk.
Dan mijn toast. Koffieke, waterke/pilleke en afrekenen. Schuin oversteken terug Hostal en mijn bagage pakken. Sleutel laat ik op de deur want bij de balie is niemand.

Het is en klein half uurtje lopen naar her busstation en ik ben er tegen negenen. Uurtje tijd eer de bus vertrekt. Ik kijk waar het infobord hangt voor de vertrektijden en welk perron ik moet hebben. Niet erg duidelijk, want er zijn wat led-lampjes kapot waardoor niet alles helder is. Ik loop voor alle zekerheid even naar de perrons, maar niemand kan me goede info geven. Dan eerst maar een koffieke.

Tegen kwart voor tien, weer maar eens kijken, zelfde situatie. Ik ga voor alle zekerheid toch maar naar de perrons, zie een bewakingsman en spreek hem aan. Hij zegt normaal gesproken is het perron acht of perron tien waar die bus aankomt. Kijk daar kan ik wat mee. Een paar minuten later komt die bus en inderdaad perron tien.

Ik ben er al aan gewend dat zolang dat de bus er nog niet is iedereen tijd zat lijkt te hebben. Tot op het moment dat de bus aanlegt. Dan is het schreeuwen en dringen om je bagage in het juiste vak te krijgen. Ik snap ook wel dat je overzicht moet houden, omdat er onderweg best mensen in en uit stappen op,de diverse stopplaatsen en dan ook hun bagage gemakkelijk míeten kunnen vinden. Maar het lijkt of de busbegeleiders altijd aan hun eerste werkdag begonnen zijn.

Koffertje er in, controle kaartje en bus in. Ik heb zitplaats dertien. Even zoeken, want de nummering staat op de armleuningen en zijn wat verkleurd. Ik vind mijn plekje en installeer me met waterke en knabbeltje voor de ruim 500 km die er uit te zitten is. We zullen onderweg een negental stopplaatsen aandoen. 90 % van mijn medereizigers heeft dezelfde haarkleur als ik. Dus allemaal bejaarden. Klokslag vijf over tien vertrekt de bus.

De eerstvolgende stop is twee uur later in Penafiel. Tot dan gaat de route over de snelweg. In Penafiel tien minuten plaspauze en dan de provinciale weg op. De eerstvolgende stopplaatsen zijn dan; Aranda de Duero, Langa de Duero, San Esteban de Gormaz en Burgo de Osma. Daarbuiten rijden we nog door ...........tig kleine slaperige dorpkes en die me aan het oude Frankrijk van vroeger doen denken.

Het landschap is nog grotendeels geel van velden waar graan gestaan heeft, maar hier en daar al een bruine plek waar een veld al opnieuw is omgeploegd. Dan veranderd het landschap langzaam naar wat rotsachtig, wordt het groener en komen de druivenranken weer volop in beeld.
Ik weet het niet zeker, naar denk dat we door het wijngebied van Ribero de Duero rijden. Een lekkere wijn, die hier ook veel gedronken wordt en kwalitatief vergeleken kan worden met de Riojawijn. Ik zie in de horeca hier deze wijnen altijd samen op de kaart vermeld worden. Je kunt aan de prachtige kerken met hoge torens in sommige dorpen zien hoe welvarend het hier (geweest) is.

Om 15.00 uur is er een lunchstop van vijfentwintig minuten in de plaats Soria. Iedereen is op tijd terug. Er is echter ook een chauffeurs wissel. En de verse chauffeur komt een kwartier te laat. Ook hier kunnen de oudjes aardig morren merk ik.
We kunnen weer verder richting het plaatsje Agreda, en rijden door een gele kale vlakte waar kilometers ver geen boom te zien is. Als we de provincie Aragon binnenkomen wordt de omgeving weer groener, ook met heel veel,olijfbomen.
Voorlaatste stop is Tarazona, een plaats waar nogal wat kloosters en kerken zijn. Dan draait de bus de snelweg weer op en om 17.15 uur, een kwartiertje later dan verwacht komen we in de grote busterminal in Zaragoza aan.
Deze busterminal is onderdeel van het treinstation Delicias. Bus uit, taxi in, want het is bijna vier km lopen naar mijn hotel.

Aardige taxichauffeur, heeft veel tijd om te lezen gehad. Spreekt geen Engels, want Spaans is de tweede wereldtaal. De eerste wereldtaal is chinees. Vandaar signor.
Ik krijg nog een beetje geschiedenisles over Karel de vijfde en Alva en dat er destijds in de zestiende eeuw nogal wat Spanjaarden in de Zuidelijke Nederlanden blijven hangen zijn.
We zijn er dus zo. Vlak bij mijn hotel Zenit Don Yo, de straat is echter al afgesloten ivm de feesten van El Pilar, dus de laatste honderd meter moet ik te voet.

Ik wring me door de mensenmassa, eetkramen en prullen verkopers en meld me bijna om 18.00 uur in het hotel. Ik heb nl de mazzel dat er net voor mij een reisgezelschap is aangekomen die hun kamersleutel uitgereikt krijgen. Maaar het gaat nogal vlot en om kwart na zes stap ik mijn kamer binnen. Poe Poe.
Even bekomen. Ik sms naar Herman en krijg een siesta advies.
Uitpakken, douchen en even plat.

Tegen acht uur eerst waszakje klaarmaken voor het kamermeisje morgen. Ik hebbwat wasbullekes voor haar. Dan naar buiten, ik zit op 300 meter lopen naar de bushalte. Drink nog snel een pintje in een eurobar, en neem dan bus 34 naar het pretpark waar Herman en Marivi zijn.

Het is ivm de feesten druk in het park en ook zijn er bierfeesten waar veel volk op af komt. We praten wat bij, maken een rondje door het park. Dan gaat Marivi naar huis. Om twaalf uur sluit het park. Herman en ik rijden nog even Zaragoza in.
Auto in parkeergarage en barreke in. Paar pintjes en tapas en het is goed geweest. Ik krijg nog een tip over een naastgelegen nu gesloten calamaris restaurantje. Dan nokken we af.
Ik ben vlak bij mijn hotel. En om kwart voor twee val ik op bed.

Morgen de rest. Dus de rust