Feest in de stad.........

Woensdag, 12 oktober 2016.
Het is vandaag niet alleen feest ten faveure van El Pilar, beschermheilige van Zaragoza maar tevens nationale feestdag in Spanje. Dus heel Spanje is vrij. Behalve dan natuurlijk de Horeca en aanverwante bedrijven die met vermaak van de mens te maken hebben. Dus ook Herman en Marivi zijn vandaag zakelijk bezig.

Ik heb vandaag een snipperdag van hen gekregen. Althans nadat ik mijn werk gedaan heb. Dus mezelf aantuigen, waszakje afgeven aan roommaid en naar buiten richting nieuw ontbijtadres.
Ik moet ook eerst naar het station om een kaartje te kopen naar Cartagena. De nog te bezoeken plaats op mijn lijstje.
Een bepaalde trein die ik had willen nemen, zonder overstap heeft Herman me afgeraden. Dus dan over Madrid waar ik wel een overstap heb maar op hetzelfde station kan blijven.

Het is al heel druk op straat met groepen in klederdracht lopende mensen die al op weg zijn naar El Pilar om bloemen te leggen.
Ik neem daar even geen tijd voor, kijk welke kant ik op moet voor de bushalte. Ik kan ook met bus 34 naar het station en Herman heeft me zijn OV kaart geleend zodat ik voor de halve prijs met de bus kan reizen. De barrekes staan al vol mensen, dus eerst de bus in en later ontbijten. Twintig minuten later sta ik op het station. Eerst naar de infobalie. Maar goed ook want ik spreek de naam Cartagena ?? uit op een manier waar zijn geen kaas van kunnen maken. Maar we komen er uit.

Nummerke trekken en wachten. Ben zo aan de beurt. Maak mijn wens bekend en de balieman gaat aan de slag. Ondertussen driftig in gesprek met zijn collega's aan de andere loketten.
Ik heb twee trajecten dus twee kaartjes. Betalen met mijn creditcard. Bij controle van het tweede kaartje heeft diejen oesem een fout gemaakt. Dus moet opnieuw. Maar ik heb dat foute kaartje al betaald. Gelukkig kan hij deze foutieve betaling cancelen. Eind goed, al goed. Nu eerst maar een koffieke in de cafetaria van het station. Broodje erbij omdat het al wat later is.

Dan met bus 34 weer terug richting hotel. De bus stroomt bij elke halte voller. Allemaal ook oprichting centrum om de stoet te gaan bekijken. Bij een bepaalde halte stapt bijna iedereen uit, en ik er achteraan omdat ik denk dat ik er ook al ben. Mis natuurlijk want die andere mensen pakken een tussenweg naar de kathedraal. Ik had nog twee haltes kunnen blijven zitten. Lopen is goed voor de conditie.

Treinkaartjes weggelegd in hotel en naar buiten. Ik zit midden in het feestgedruis en ook waar de folkloregroepen langs komen. Deze groepen komen uit de verre omgeving, vertegenwoordigen clubs, organisaties, dorpen, steden en zelfs bedrijven. Allemaal hebben ze bloemen bij en vaak ook gigantische bloemstukken die op een wagentje meetrekken. Allemaal ter ere van El Pilar.

De groepen bestaan voornamelijk uit dames, jonge meisjes en een enkele jongen. Als er een muziekgroep bij is zijn dit meestal wel mannen. De kleding is prachtig, zware stoffen en mooie bijbehorende sieraden. Vaak zilver en goud. Meestal het haar strak in een knotje. Op en top vrouwelijkheid stralen ze uit.
Denk nu ook aan Lieske, bij haar moest voor bepaalde gelegenheden ook alles kloppen. Vaak lang zoeken tot ze precies vond wat ergens bij moest passen.
De organisatie zit goed in elkaar. Er is een strakke regie wanneer een groep mag vertrekken. Vanuit mijn hotel is het normaal gesproken twintig minuten lopen naar de kathedraal waar de bloemen worden opgetast. Ik doe er nu ruim anderhalf uur over.

De groepen doen er nog langer over. Tot ze hun bloemen mogen afgeven om opgestapeld te worden bij het beeldje.
Vaak lopen de tranen over het gezicht van de dames van emotie en dat ze uren in de stoet gelopen hebben. De bloemstapelaars staan op een speciale ijzeren constructie en de afgeleverde bloemen worden in manden naar boven doorgegeven om te worden weggelegd. Ik zie dat er heel veel anjers zijn, maar ook .....tig andere soorten. De grote bloemstukken worden onderin verwerkt.

De toeschouwers staan overal rijen dik. Veel mensen ook in klederdracht of minimaal een rood/zwart geblokt sjaaltje aan, de kleuren van Zaragoza. Ik koop er ook maar een dan val ik niet zo op denk ik. Het wordt tijd voor een hapje en een drankje. Nu nog iets zoeken waar er plek is. Alles zit bomvol. Wat wil je met een stad van 700.000 mensen en wat er nog van buiten komt.

In een zijstraatje is er wat lucht in een restaurant. Bomvol, maar aan de bar een plekje. Ik drink een glaasje, maar de tapas zijn niet naar mijn smaak. Denk dan aan het adresje wat Herman genoemd heeft van de calamaris. Plattegrondje er bij en ik heb het vrij snel gevonden. Kwartiertje later ben ik er. Bommetje vol. Ik ga niet weg voor ik hier een broodje gegeten heb is mijn uitgangspunt. Wring me een klein beetje naar binnen en dan naar achter in de zaak.

Men verkoopt hier alleen calamaris picante. En als eventueel bijgerecht patates bravas. Ze staan met acht man achter de tooonbank, twee obers lopen rond en ik zie vier dames in de keuken bezig. Ze krijgen het bijna niet bijgebeend.
De specialiteit is dat de calamaris ringen in een heel licht sausje zijn gedoopt en dan gefrituurd worden. Dan geserveerd op een broodje met mayo of een pikante saus.
Uitvinding van de baas zelf en een moneymaker. Ik roep maar met de Spanjaarden mee en krijg mijn broodje calamaris en een pintje. Het is zo een grote portie dat ik maar een deel van het brood laat liggen en het lekkerste er tussen uit pik.

Ik loop weer naar buiten waar de stoet nog steeds trekt. Wordt wat moe en ga richting hotel. Het is ondertussen tegen vijven geworden en het gaat wat miezeren. Dus even siësta.

Om een uur of acht sta ik weer buiten. Nu is het echt aan het regenen. Drommen mensen gaan huiswaarts. Ik loop wat langs de kant om droog te blijven de stad in.
Maar het is eigenlijk niet leuk meer, dan maar wat tapas gaan eten. Vind een tentje, wijntje, tapatje met groenten/ansjovis. En eentje met morcilla. Er komen twee zeer dronken Spanjaarden naast me staan. Dus ik schuif op mijnngemakje naar buiten.

Ik sms Herman of hij nog plannen heeft want ik ben eigenlijk stik moei. Herman ook dus dat komt goed uit.
Ik loop nog naar tapasbar Cirio, bekend om zijn vers krokant gebakken spek. Laat me dat nog even smaken met een riojaatje. Ik stop onderweg bij een Peruaans bandje wat er staat te spelen nog wel met panfluiten, maar ook elektrisch versterkt.
Lieske vond deze kleine mensen ook altijd zeer intrigerend. Ik blijf even luisteren. Maar als de band El Condor Pasa, gaat spelen is het echt tijd om mijn bedje op te zoeken.

De rust en tot de volgende.
De inhaalslag volgt zsm