We zijn weer vertrokken....

Zondag, 22 oktober 2017
Van Roosendaal naar Signy l. Abbaye N. Frankrijk.
Het kriebelde al weer een tijdje. Het jaargetijde met het vallen van het blad maakt me altijd weer rusteloos. Het vooruitzicht naar weer die lange donkere periode van de winter trekt me nog steeds niet. Dus tijd om wat te gaan ondernemen. Echte verre reizen trekken me niet meer, ook al heel veel gezien natuurlijk en ik heb graag het heft in eigen hand als ik het beu ben.
Dus het idee om om weer eens met de auto op pad te gaan werd geboren. Ja waar naar toe in Europa ??.
Toen de ingeving om mijn pelgrimsroute die ik gewandeld heb eens met de auto na te reizen. Het zal natuurlijk een “indrukreis” worden, want de paden die ik gewandeld heb zijn meestal niet met de auto bereikbaar.

Beetje voorbereiden en mijn Netwerk inschakelen om het thuisfront te bewaken als ik weg ben. Even koffie drinken bij mijn achterburen en alles is weer geregeld. Goud waard als je zulke buren mag treffen. De waarde van je huis stijgt meteen met €. 10.000.00.

Als ik vertrek staat het lekker te regenen, dit blijft zo tot na Brussel. Dan even droog, ik rijd op aanwijzingen van de TomTom en heb hem niet goed ingesteld. Had eigenlijk de grote wegen uit moeten schakelen. Het duurt tot na Philipville dat ik eindelijk op wat provinciale weg terecht kom. Ik herken dan al wel het glooiende landschap van de Haute Ardennes.

In een dorpje zie ik te laat de afslag naar Oloy sur Virain waar ik de eerste nacht had willen doorbrengen omdat het daar een leutig adres was. En wat emotioneel omdat ik van daaruit destijds de Franse grens over zou gaan, toen een ijkpunt of ik de wandeltocht nog wel aan kon. Echter het hotelleke is men aan het renoveren dus dicht.
Daarom besloten om via Rocroi naar Signy-l’Abbay te rijden. Ook een adres met de nodige herinneringen.Twee keer met Lieske geweest en verbleven op mijn route naar SdC en toen daar bezocht door Peter v Zitteren en zijn maat Marc. Ook hier staat de tijd niet stil en men heeft aan het hotelleke een oud pand als dependance getrokken. Ik slaap gelukkig in het oude gedeelte.
De ontvangst is weer als vanouds en ik neem mijn intrek.

Ik ben onderweg nog even gestopt in Rocroi waar ik destijds ook overnacht heb. En nu pas gezien hoe een aardig plaatsje dat eigenlijk is. Meer een militair fort. Iets waar ik toen helemaal niet bij heb stilgestaan. Toen alleen maar bezig met de wandelroute van de volgende dag.

Nu probeer in Frankrijk zo veel mogelijk de Departementale wegen te rijden omdat deze het dichtst aansluiten bij mijn wandelroute destijds. Al zal ik het nodige missen omdat wandelpaden dwars door bos en weilanden gaan. Belangrijkste is dat ik af en toe wat bekends tegenkom en stoppen om wat meer in detail te bekijken.

Vanaf Rocroi schiet ik de departementale op, al wil mijn TomTom nog steeds de meer comfortabele wegen opzoeken. Ik blijf stug aan mijn voornemen vasthouden en de TT legt zich er eindelijk bij neer om de route aan te passen. Lange golvende wegen door een landbouw landschap en blinkend van de regen die ook daar gevallen is. Ik kan hier op mijn gemakje rijden en rondkijken zonder dat bumperklevers achter me met hun lichten gooien. Ik kom door dorpjes die ik toen ook niet gepasseerd ben totdat ik eindelijk een bekend pleintje met kerkje zie en een rood/wit teken dat een pad aangeeft. Het is maar voor even, maar toch doet het me goed.
Het landschap verandert naar meer bossen en ik weet nog dat ik de vorige keer daar doorheen ploeterde ook met slecht weer. Bemodderde paden waarbij het natte veen met dikke klonten aan je schoenen bleef plakken. Ik zou het nu niet meer aan kunnen weet ik wel zeker.

Kleinschalig hotel, dus goed contact met de mensen die er werken en even tijd om mijn kennis van de Franse taal weer wat rustig te oefenen. Na de opfrisbeurt naar de bar en als beloning een glas bier besteld, dat wil ik er toch wel in houden. Ik bekijk mijn route voor maandag, prik een plaats en hotel om te slapen en vraag het vrouwke aan de receptie om de kamer daar vast te leggen. Pas de probleme en ik ben weer onder dak. Ook waar ik toen verbleven heb. Ik drink nog een pintje, werk wat aan het verslag en ga dadelijk aan het diner. Mijn eerste Franse maaltje sinds lange tijd, ik laat me maar weer verrassen.
Bon appetit voor mezelf. Ik houd u op de hoogte.

Ik kom tegen achten het restaurant in. Nog weinig volk, een paar koppels en een gezin met twee kids. Ook een man alleen die ik vanmiddag in de bar al heb gezien. Sophie de eigenares komt naar me toe en vraagt of ik Engels spreek. Naturellement, zijne kiek van Olland, dus wij klappe nogal wa taole. Nie foutloos mar allee. Ik krijg een tafeltje naast de man alleen.
We maken even kennis. Sophie komt met het krijtbord waarop het dagmenu. Ik kies voor Pathé van het huis, met vis gevulde crêpe en het toetje komt straks. Kwart literke wijn erbij en ik ben weer even stil.

De man naast me heeft een paar wandelgidsen bij hem liggen. O.a de GR 654, die ik ken van mijn SdC tocht. Ik vraag of hij ook onderweg is, maar hij geeft aan zomaar stukken te wandelen. Hij mopppert dat de gids 654 vaak niet klopt en hij stukken niet kan vinden. Ik zeg dat mijn ervaringen anders zijn, maar dat je constant allert moet zijn op de tekens die overal op kunnen staan.
Als je er ook maar eentje mist ga je onherroepelijk verkeerd.

Hij beaamt het wat moeizaam en vraagt wanneer ik de wandeling heb gedaan. 2011 begonnen en in 2012 afgemaakt zeg ik. Hij wijst op mijn samengesmolten trouwring en zegt ik vermoed de reden waarom je er aan begonnen bent.
Hij spreekt nogal met een accent en ik vraag daarom of hij uit Amerika of een bepaald deel van Engeland komt. Maar nee hoor hij is Duitser uit Freiburg. We converseren verder toch maar in het Engels. Krijgen we zeker geen ruzie over de Duitse naamvallen.

Op zich wel een aardige spraakzame man, maar ik krijg niet goed hoogte van hem. Hij heeft een zoon die in Amsterdam studeert en maandagochtend vroeg wordt hij bij het hotel opgepikt door weer een andere zoon die hem een stuk verderop zal brengen.

De man is eerder klaar met eten en vertrekt naar zijn kamertje omdat hij maandag vroeg weg moet. We wensen elkaar geluk en en goede reis. Ik geniet van mijn gerechten. Eenvoudige ingrediënten maar superlekker klaargemaakt.

Sophie heeft werkelijk nagedacht over de plaatsen die ze aan alleen eters geeft. En beetje aan de zijkant zodat je de gehele ruimte kunt observeren. Ik maak daar ook driftig gebruik van. Ik bestel nog een kwart literke rood en ruil mijn zoete dessertje in voor een bordje Fromage. Stukske stokbrood en meer hoeft dat niet te zijn.

Er zit nu redelijk veel jong volk in het restaurant. Uiteraard heeft ook hier de Iphoneverslaving zijn intree gedaan. Bij ongeveer de helft van de tafels heeft men geen oog voor, dus ook geen conversatie met elkaar. Anders dan in onze tijd toen we elkaar wel op konden vreten.
Ik sluit af met een koffieke, krijg bij het weggaan nog een Bonne Nuit mee van de serveerster en ik zoek mijn bedje op.
Blogje bijwerken, nog even naar de foto van Lieske kijken en dan het licht uit.
Manana otro dia, maar ik zit nog in Frankrijk dus het wordt;
a demain.





Ik zal proberen om af en toe een fotooke tie te voegen maar moet even uitzoeken hoe dat weer werkt.
Dus wordt vervolgd.