De eerste dag weer op pad........

Porto, 6 mei 2019,
Het is weer een tijdje geleden dat ik Roosendaal achter me gelaten heb. Vanaf januari wel de reiskriebel. Maar ik heb het vol kunnen houden tot na Pasen om weer op pad te gaan. Onrust en niet weten waar naar toe, vol plannen die uiteindelijk toch tot niets mochten leiden. Maar uiteindelijk zette mijn maat Herman uit Spanje me op het goede spoor om ergens te beginnen. Dit ergens bleek Porto in Portugal. Een bestemming die ook op de bucketlist van Lieske en mij stond maar die we niet meer samen mochten bereiken.

Als het begin gemaakt is komt de rest over het algemeen vanzelf.
Al een hele tijd speelde ook de gedachte om Napels te bezoeken. Dus een eindpunt had ik nu ook al. Nu nog de tussenliggende route gaan bepalen en liefst op een manier waar ook weer wat nieuwe uitdaging voor mij in zat. Het werd dus een combi van vliegen, treinen, bus en veerboot. Te beginnen in Porto en via Vigo in Spanje, even langs Zaragoza en verder over Barcelona met de ferry naar Sardinië om dan later met de ferry in Napels te belanden. Het is even puzzelen, maar het is gelukt.

Na nogal wat voorbereidingstijd, ook ik wordt wat ouder, vanmorgen toch de deur achter me dicht gedraaid waarna buurman Piet me naar de statie bracht.
Het is kort na negenen en redelijk rustig in de trein ondanks dat de vakantie voor studerenden net weer voorbij is.
Tot Tilburger veel jong volk en dan komt de horde reizigers, onder wie ik, richting AirPort Eindhoven ook op gang.
De trein heeft iets vertraging waardoor ik net de shuttlebus bij de statie mis. Geen nood er komt zo een andere.
Ik kan als eerste instappen en heb dus ook een zitplekkie.

Eenmaal op de AirPort een korte sanitaire stop en dan mijn valieske inchecken. Alles automatisch, middels boardingcard en touchscreen. Er komt geen volk meer aan te pas omdat wij allemaal zo goedkoop mogelijk willen vliegen. Dan naar het wisselkantoor om wat oude Britse ponden in te wisselen. Dus twee keer nat. Ik pak mijn verlies van € 7,50 met en lach en ga naar de douane. Vollen bak, honderden mensen in de rij. Soms foeterend omdat ze moeten wachten voor hun eigen veiligheid.

Ik trek alvast mijn wandelschoenen uit omdat dat toch wel zal moeten. Een domme Italiaan voor me wil een flesje water smokkelen, wordt betrapt en mag uit de rij om heel zijn trollie uit te pakken. Ik an door, trek alles weer aan en ga om een espressoke. Zoek een plekske en nuttig mijn meegenomen lunchpakketje. Ik ben niet de enige, veel mensen zijn er ondertussen achter dat je op een vliegveld redelijk gemolken wordt en al een gat in je vakantiebudget slaat nog voor je vertrokken bent.

Het gate-nummer wordt bekend gemaakt en ik sukkel er naar toe. Ik heb een priority ticket, samen met o.a. een dame die een schoenenfabriek in Portugal heeft. Zij vliegt een keer per veertien dagen op en neer om daar zaken te regelen. Dan mogen we de plain in. Met achter ons een dikke honderd Portugese scholieren en nog wat oudjes zoals ik. Twee van deze oudjes naast me, aardige mensen die een paar weekjes gaan genieten in Portugal.
Beetje small talk en dan weer puzzelen om de tijd te doden.
Net opgestegen begint de verkoop van Ryanair. Drankjes, snuisterijen, food en krasloten. De drankjes en chips zijn hot bij de scholieren. Het wagentje rijdt constant op en neer.

Moeizaam door het gangpad wat constant bezet wordt door de jeugd die een ei in hun bips hebben lijkt wel. Steeds op pad naar een mede scholier die mogelijk nog wat te bikken heeft of om selfies te maken met de onafscheidelijke IPhone. De purser wordt het uiteindelijk beu, hij roept om dat er wind op komst is en dirigeert ieder naar hun plaats en de stoelriemen vast.
Voor even is de rust terug.

De zon schijnt en we landen in Porto na een rustige vlucht. In Portugal is het een uur vroeger dus het horloge gelijk gezet worden. Het vliegveld is volgens mij hagelnieuw. Hypermodern gebouw en alles tweetalig aangegeven. Binnen tien minuten komen de koffertjes. Dan naar de uitgang, er staan honderden mensen te wachten op de thuiskomers. Natuurlijk allemaal ouders die hun lieftallige kroost op komen halen.

Ik heb tevoren al uitgezocht waar ik een Porto OV card kon kopen. Dus ga dat maar eerst doen. Vier dagen vrij reizen en korting op vele bezienswaardigheden voor €.33,00. Nee mijnheer, geen creditcard alleen maar cash te betalen.
Ook hier kent men nog een algemeen zwart circuit zo te zien.

Dan naar de metro, ook stikkes nieuw allemaal. Ik heb tevoren aan mijn logeerlocatie gevraagd wat de gemakkelijkste weg en halte is en zit daarom meteen in de goede richting.
Hypermodern metrotreinstel, tweetalige omroep en digitale halte aanduiding. Zelfs een blinde Portugese hond kan hier niet verkeerd lopen. Ik moet er bij halte Trindade uit. Zit dan op vijf minuten lopen van mijn logement. Het worden er vijftien omdat ik mijn Googlemaps ondersteboven houd, dus even verkeerd loop.

Maarden zie ook ik het licht en ben dan zo bij de plek van mijn bedje. Het is een pension. Oud gebouw en ouwe hospita, aardige madame, zij spreekt een Bertje Engels maar beter Frans, dus daar vinden wij elkaar. Ik krijg mijn sleutels, huisinstructies en op mijn verzoek een eetadreske voor vanavond. Dan trollie op de kamer en meteen naar buiten op zoek naar een cafeeke. Zo gevonden en de eerste Portugese pint smaakt heerlijk. Dan terug naar mijn kotje voor vier nachten en uitpakken.

Ik ben moe, kan voelen dat ik ouder wordt. Ik ga even liggen en wordt om half negen wakker. Toch maar douchen en een potje eten gaan zoeken. Ik pak het advies van mijn hospita. Vanmiddag aan de buitenkant zag het restaurant er wat verwaarloost uit. Nu echter als ik binnen kom een ruime zaak met wel een achttal obers. Dus hier zal toch wel loop in zitten.

Een aardige vent brengt me de menukaart en op mijn verzoek een lekkere pint. Op de kaart veel lekkernijen, met name veel stokvis gerechten. Ik bestel als vooraf een schaaltje rauwe ham. De ober adviseert stokvis van de grill, specialiteit van het huis. Grote of kleine portie mogelijk. Ik kies gelukkig voor de kleine portie. Eigenlijk had ik ook het voorgerecht wel achterwege kunnen laten. Leer voor de volgende keer.
Lekker zitten smikkelen met een goed glas wijn erbij, nog een koffieke en afrekenen voor een vriendenprijsje.

Onder het eten een beetje zitten kijken wat ik de komende dagen wil bezichtigen. Er is nogal wat keus dus mijn nieuwe wandelschoenen komen van pas. Zeker omdat het in de stad ook nogal heuvelachtig is. Maar dat is een zorg voor morgen. Eerst even pitten en dan zien we weer wel. De rust...