Lazy day 2 in Vigo

Vigo, zondag 12 mei 2019
Ik heb in het hotel na het ontbijt een leutig plekske ontdekt om aan mijn blog te werken. Een beetje hogere tafel aan het raam zodat ik ook naar de voorbijgangers kan kijken en naar de rokers die even buiten op het terras gaan zitten.

Een Duitse dame neemt plaats op het terras met koffie en sigaretje. Een stoute gedachte in mij zegt dat het voor haar een manier kan zijn om de stoelgang te bevorderen. Een reden die ik van verstokte rokers wel meer heb gehoord.

Het blijft echter niet bij een sigaretje, want de ene met de andere wordt aangestoken. Even daarna voegt haar man zich hij haar. Ook sigaret in het hoofd en koffie en broodjes van het buffet bij.
Ze wisselen eigenlijk geen woord, alleen roken, koffie slurpen en dan maar een nieuw sigaretje. De man rochelt wat onsmakelijk, kijkt naar de broodjes maar raakt ze niet aan. Een half pakje sigaretten later staan ze plots op en lopen zonder ook maar een woord gewisseld hebben samen weg..........

Ik werk mijn verslag van zaterdag bij en vertrek ook naar buiten. Het is al redelijk warm, ik begin met weer even via de boulevard langs de jachthaven te lopen. Ook nu weer dagjes mensen die al terugkomen van een uitkijkpunt wat een stuk de haven in ligt.
Het is voor mij ook even een rustpunt alvorens aan mijn dagvulling te beginnen.

Vandaag wil ik wandeltocht 2 doen, deze loopt meer door de chique rand van Vigo met grote panden die in 1800 en begin 1900
zijn gebouwd. Het eerste stukje van de wandeling volgt de route van gisteren. Ik hoor muziek en op een pleintje geeft een harmonieorkest een uitvoering. Gezeten in de schaduw tegen een grote gevel voor een betere akoestiek. Er staan klapstoeltjes, is redelijk druk met toeschouwers en ook ik besluit om even ten blijven luisteren. Een jonge enthousiaste dirigent geeft leiding aan het geheel en het klinkt voor mijn ongeoefende oren ook goed.

Voor mij zit een jonge vrouw met twee kids, eentje van een jaar of twee en de andere nuchter en net ter wereld gekomen. Het kindje geeft echter snel blijk van zijn aanwezigheid door af en toe toch wat geluid te produceren. Aan de trotse blikken van de dirigent zie ik al snel dat het zijn gezin is. Als het kindje echt niet rustig te krijgen is floept er een borst uit de bloes en wordt het stil.

Ik heb niet heel veel verstand van muziek, maar zie dat de dirigent de bespelers van de diverse instrumenten regelmatig laat soleren. Naast alle koper, riet en andere instrumenten is er ook het nodige slagwerk. Drie jeugdigen onder leiding van een ervaren man nemen dit slagwerk voor hun rekening. Van pauken tot snaartrom, van drumstel tot mallet. En daarbuiten nog ....tig kleinere instrumenten om een ritme mee aan te geven. Mooi om te zien is dat de drie jeugdigen steeds gewisseld worden bij het bespelen van de instrumenten, wat me een perfecte manier lijkt om deze jeugd geboeid te houden.

De zon draait en de bezoekers schuiven met hun stoeltje mee om schaduw te houden. Op het moment dat het orkest in de zon komt te zitten stoppen ze er mee. Dus kan ik weer verder. Al met al heb ik hier wel een uurtje gezeten.

Vervolg dus van mijn tocht waarvoor volgens het boekje twee uur staat. Prachtige gebouwen, veel art deco en versieringen aan gevels die nu onbetaalbaar schijnen te zijn om te maken.
Veel panden hebben een bijnaam zoals El Moderno of Odriozola wat mogelijk weer naar de opdrachtgever verwijst. Alles gebouwd in een tijd dat het in Vigo heel goed ging.
In veel gebouwen zijn nu banken gevestigd al zie je ook wel dat er appartementen zijn. Ik loop in de schaduw, want ook als je geen boter op je hoofd hebt kun je nu beter uit de zon blijven.

Tijdje gelopen, dus even terras en drankje. Dan plots gerem en een gil en ik zie nog net een meisje door de lucht vliegen. Meteen volk erbij, gelukkig valt de schade mee. Het meisje wordt overeind geholpen en de chauffeuse is net zo geschrokken. Het meisje bezig met haar IPhone en de chauffeuse keek tegen de zon in. Geluk dat het allemaal goed is afgelopen anders hebben de juristen hier toch een kluif aan. De rust keert weer snel terug in de straat. Ik nuttig mijn drankje en ga ook weer verder.

Geen grote kerken in Vigo zo te zien. De tweede die ik tegenkom is einde 1800 gebouwd op de fundamenten van een eerder om mij onduidelijke reden verwoeste kerk. Het gebouw is echter gesloten. Dus geen tijd voor een kerske.

Ik ga weer verder en geniet van gebouwen, groen en straatkunst zoals grote standbeelden. In de voormiddag heb ik al bij een standbeeld van Jules Verne gestaan, de schrijver van o.a. 20.000 mijlen onder zee. Het is wel een Fransman maar heeft in dat boek een hoofdstuk gewijd aan Vigo. Ik heb het boek in mijn jeugd wel gelezen, maar Vigo zegt me daarin even niks.

Ik eindig de route bij hè beginpunt en wil nog een pintje pakken in min stamcafé, echter gesloten, dus dan maar wat anders zoeken richting hotel. In een barrreke zit een muzikant klanten te trekken. Echter zoals zo vaak is het geluidsvolume zo hoog dat je elkaar niet kunt verstaan. Tweehonderd meter verderop een plek op het terras. Drankje er bij en de muziek van de andere bar is nog te horen maar nu op een acceptabele manier. Drankje op en siesta.

Tegen half negen weer naar buiten. Beetje oud gedeelte in lopen en ik strand op het marktpleintje. Veel volk maar wel een plekske voor mij. Ik kijk alvast naar mijn bezigheden voor maandag. Heb van Herman wel wat suggesties gekregen maar dan moet ik wat aan vervoer gaan doen en besluit wat rust te houden.

Dan verder om wat eten te zoeken, zijn best wat zaken gesloten op zondagavond. Ik wil ook niet te veel moeite doen en ga richting het restaurant van vrijdagavond El Compostel. Hier ook druk, maar ik krijg de keus binnen of op het terras buiten. Omdat ze het redelijk afgeschermd hebben tegen duivenoverlast kies ik voor buiten. Ik wil eigenlijk beginnen met gegratineerde mosseltjes, maar de schelpdiertjes zijn op zegt de ober. Dus dan maar aan het vlees, schaaltje ham vooraf en een entrecote om te vullen. Rioja der bij en daar gaat ie weer.

Ongesponserd zit ik weer te genieten met dank aan mijn diverse volgers waaraan ik me verplicht voel toch een beetje smaak aan het verhaal te brengen. Ik heb een mooie plek om al het komende en gaande volk gade te slaan. Gaan bij ons de restaurants vaak om elf uur dicht, hier meld zich nog een groep van een vijftien man die toch nog even wat willen eten.
No problem, er wordt wat aan tafels getrokken en de hand floreert. Evenals die van de vele donkere mensen die langs komen met hun spullen. Maar zoals meer gezegd, niet opdringerig en toch vaak wat aan de man brengen.

Ik reken af en stap op. Loop richting hotel maar het is te heerlijk buiten om al te bedde te gaan. Dus nog even een drankje op een terras en dan loopt het al snel tegen twaalven. De barman stapelt alvast wat stoelen, een hint om af te zakken naar mijn nachtverblijf .......