Lazy day 3 en laatste dag in Vigo

Vigo, Maandag 13 mei 2019.
Wat later opgestaan vandaag. Stortbadje en dan naar het ontbijt. Het is rustig in het ontbijtzaaltje wat deel uitmaakt van de bar. Ik neem mijn rantsoentje en later nog een koffie mee naar de tafel waar ik mijn verslagje schrijf. Daarna even naar boven om mijn IPad op te bergen en vervolgens Down Town.

Gisteravond gezien dat mijn linnen taske, reclameding, sleets wordt dus ik moet iets anders kopen om mijn reispapieren onderweg niet te verliezen. Gewoonte is al om langs de boulevard en haven te lopen met nu als doel een groot winkelcentrum aan de haven. Daarbinnen en gezocht, maar geen bolsa gevonden die naar mijn zin is. Dan naar een sportzaak, wel de goede formaten, maar allemaal plastico. Dus zweet opwekkers.

Weer maar naar buiten en uiteindelijk bij een klein winkeltje iets gevonden van jutestof met een band die over mijn schouder kan.
In twee kleuren te krijgen, roze of korenblauw. Beiden niet erg gender neutraal maar dat zal me worst wezen. Ik heb min tas en neem hem meteen in gebruik. Dus naar even een terras gezocht waar ik mijn infomateriaal van Vigo kan overladen.

Ik wil mijn laatste dag in Vigo natuurlijk wel weer volmaken. Er zijn nog wandelroutes, maar ik heb ook gelezen over een park bovenin Vigo, onderdeel van een oud fort en een machtig uitzicht.
Dus dat wordt het doel, volgens de beschrijving 25 minuten klimmen. Ik loop echter tegen een paar roltrappen aan, die zoals blijkt naar het gemeentehuis gaan die ook op de route ligt.

Echter dan begint het echte klinkwerk, wel over redelijke paden en trappen, maar met de warmte die er al is wordt mijn overhemd snel kleddernat. Ik hoop dat er bovenin toch een pleksje is om even te rusten met een drankje.

Uiteindelijk na toch wel een veertig minuten eindelijk boven. Ik wordt begroet met enkele bloemperken met bloeiende vlijtige Liesjes. Mooier kan ik me het eigenlijk niet bedenken..........
Er is boven maar een enkele medebezoeker, en de aanwezige bar is gesloten. Het is wat het is. Ik loop rond en het uitzicht is inderdaad geweldig, beneden aan je voeten ligt Vigo en dan een uitzicht op zee met in de verte een paar eilanden waaronder het eiland Cies.

Ik zoek nog naar een paar hutten uit de oertijd, maar kan die niet vinden. Een dame vraagt de weg naar beneden. Zij komt uit Peru, maar woont al jaren in de VS, dus Engels is onze contacttaal.
We zoeken samen even naar het pad wat afdaalt. Zij gaat en ik geniet nog even van de rust en de heerlijk geurende bomen en struiken. Ik kies de weg naar beneden via de trappen. Denk dat het korter is, maar je kunt geen haast maken op de ongelijke treden en een val wil ik me besparen. Dus rustig aan dan breken de botjes niet.

Al met al ben ik toch wel een paar uur bezig geweest, het us in de havenstad dertig graden. Ik pak even een terrasje en kijk naar de hier toch wel jachtige mensen die gewoon aan het werk zijn. Heel anders dan rond de havenkom. Ik zie dat het dertig graden is en geen zuchtje wind. Dus verder dalen naar de haven en op het terras bij een jachtclub. Lekker chillen met een biertje en lounge music. Het bier slaat echter dood en ik vind het niks. Dus weg richting boulevard, daar nog een terrasje en tapa en vervolgens naar hotel voor siesta en alvast mijn trollie deels inpakken voor morgen.

Om half negen sta ik weer buiten. Ik heb alvast mijn hotel betaald. Ik moet morgen redelijk vroeg naar de statie en wil niet in de rij staan als er mogelijk meer mensen af willen rekenen.
Voor het eten nog maar even aperitieven op een terras. Bestel mijn drankje. Naast mij twee Engelse dames die al lekker aan de gin tonic zitten. Ik denk dat er en nieuwe lichting met Engelsen is binnengekomen want veel passanten bestuderen de buiten hangende menukaarten. Het zijn echter geen mensen van een cruise boot, want die eten meestal aan boord en zijn om deze tijd al weg.

Ook geen pelgrims, want daar is deze buurt veel te duur voor. Ik heb me trouwens ook al afgevraagd waar die allemaal zitten. Ze zullen best een plek hebben war het goedkoop eten en slapen is, maar ik heb destijds zelf een andere route gelopen dus me niet in de faciliteiten van deze route verdiept.

Ik ga naar mijn vertrouwde eetadres El,Compostel. Buiten zit het hele terras vol met eters, maar binnen heb ik nog wel een plaatsje. De ober komt met de kaart en ik vraag om mossels, “mejillones” si signor. Ik bestel ze gestoomd. Nada mas ? Vraagt de ober, maar ik zeg dat ik eerst even de mosselen wil en dan verder kijk.

De porties zijn vaak groot. Zo ook nu. Er kan echter nog wel wat bij en ik vraag of er verse boccerones zijn. Nee meneer alleen in het zuur. Dus bestel ik kaas, halve portie manchego en een halve portie blauwe schimmelkaas, ik dacht cantabras, alle twee om te smullen.

Dan komt een gezelschap van vier personen naar me zitten. Zij krijgen wel de gebakken boccerones. Ik vraag de ober hoe dat kan. De man zegt dat zij gereserveerd hadden en dat het de laatste visjes waren. Het kan wel kloppen, want het clubke besteld alleen wijn en de gerechten worden rechtstreeks bij hen op tafel gezet. Ook een grote schotel met krab en kreeft. Wat er geweldig uit ziet, ik neem nog en flanneke achterop en reken af.

Dan naar het hotel, nog een café solo aan de bar en dan naar de kamer. Herman de aankomsttijd van mijn trein doorgegeven en dan nog een controle ronde papieren en bagage. Dan maar naar bed en de wekker gezet. De rust.....morgen verderop....