Aankomst in Napels

Napels, Donderdag, 23 mei 2019
Niet helemaal okselfris poets ik mijn tandjes en laat wat water over mijn gezicht lopen. Ik ben niet de eerste zie ik aan de redelijke bende in het toiletdeel.
De rest spoel ik straks wel schoon onder de douche in de B&B.

Mooie ervaring opgedaan. Plan was om ook nog eens te gaan eiland hoppen in Griekenland. Maar dat ga ik wel anders invullen. Dit ferry vervoer gaat me toch te langzaam. En er zit nogal wat vreemd volk tussen. Ook veel donker getinte mensen, die bijna zonder bagage reizen, hun hele bezit in een kleine plastic zak. En ‘s nachts op een tussendek tegen elkaar aanliggen of rondzwerven over de andere dekken.

Ik ga naar het ontbijt restaurantje. Dit had ik wel gereserveerd. Ik ben de enige. Ze vragen om een voucher maar die heb ik nooit gekregen. De kassaman regelt het omdat het wel op mijn ticket staat. Het ontbijt stelt niet meer voor dan koffie met een koek, dus ik sta zo weer buiten. In de verte zie je het vasteland al dichterbij komen. En zon over een spiegelgladde zee.

Nog anderhalf uren varen. Ik bekijk alvast hoe ik het beste op mijn slaapplek kan komen. Mijn B&B, Les Chambres, ligt vlak bij de statie. Bij aankomst straks even vragen of er een transfer mogelijk is of zelf met bus of metro.
Krijg nu ook een app-je door van de B&B met de vraag hoe laat ik er denk te zijn. Gisteravond al verstuurd zie ik wel, maar op volle zee heb je geen bereik. Toch altijd even wennen terwijl je vroeger niet beter wist.

Was ook nog een man gisteravond die vroeg of hij even met mijn telefoon naar Oostenrijk mocht bellen. Ik heb hem fijntjes doorverwezen naar de infobalie van het schip. Rare lui soms zie je wel.
Her schip legt aan en dan wordt iedereen haastig, ze willen allemaal tegelijk van boord. Ik laat ze maar tobben, wil eerst naar de info over mijn vervoer.

Echter geen ontvangst comité, zelfs geen infobalie, zelfs geen gebouw. Je loopt zo de straat op en zoek het maar uit. Een man roept vanuit een fiatje, taxi, good price. Maar hij roept er niet bij voor wie.

Ik ga even in de schaduw staan, en Google even op het adres waar ik moet zijn. De afstand valt alles mee. Een dikke anderhalve kilometer, nou die krijg ik er denkelijk wel uitgeperst. Dus aan de wandel en kan dan meteen de sfeer van Napels even proeven. Niks mis mee.
Ergens rechts af en dan wordt ik door Google een steegje in verwezen. Dat vind ik nu nog even te trickie. Ik weet hier pad noch baan. Dan maar wat omlopen.
Automatisch past de route zich weer aan op bredere wegen. Wel wat om, maar tijd zat.

De eerste indruk is inderdaad dat de stad vol met vuil en rommel ligt. Alles weggegooid op en rond trottoirs. Ook op hoge hakken lopen doe je hier beter niet. Al zullen de dames hier er wel aan gewend zijn. En ik heb ze thuis laten staan.

Overal stalletjes met koopwaar en mensen die er armoedig en verwaarloosd uitzien. Ik houd de omgeving en wat er om me heen gebeurt toch wat beter in de gaten dan anders. Maar uiteindelijk ben ik om half elf bij de plek waar mijn bedje staat. De locatie is in een ouder gebouw op de tweede verdieping. Ik word aangeroepen door een conciërge in een hokje die ik niet zien zitten had, hij wijst me de goede deur en door naar de tweede etage.

Hele ouwe lift, maar wel met een muntapparaat er in. Je moet er tien eurocent in stoppen en dan komt hij pas in beweging. Nog nooit gezien. Maar de lift doet zijn werk. Ik ontmoet mijn hospita, mooie meid van half in de twintig en goed Engelstalig. Ik mag mijn trollie achterlaten en koffie gaan drinken. Ze stuurt me een app-je als mijn kamertje schoon is. Ik ga op jacht naar koffie en alvast een fles water voor op de kamer. Dan koffie en ik krijg mijn bericht. Terug, krijg sleutels en nog wat huisregels. Italiaans ontbijt is inclusief en wordt geserveerd in “ bar Louis” echt waar, onder het appartement.

Kleertjes uitpakken en weer voor een paar dagen onder de pannen. Douchen en siesta, want ik ben wel wat moe. Ik wil de föhn gebruiken, maar de stekker past niet in het stopcontact. Komt door de dikke polen van de randaarde stekker. Ik heb het wel eens meer meegemaakt, ergens in Spanje. Daar moest ik op stoel gaan staan om de stekker in het stopcontact van de airco te steken.

Goede raad is tegenwoordig vaak niet duur. Met Google translate kom je al een heel eind. Ik vertaal het probleem in het Italiaans en app het naar Anna, want zo heet mijn hospita. Even daarna een bericht dat haar vriend een verloopstekker komt brengen. En dat gebeurt, aardige jongen die verteld dat ze pas sinds een jaar deze kamers hebben. Het interieur ziet er ook nog allemaal redelijk nieuw uit. Ik vraag nog wat tips over Pompei en restaurants in de buurt.
Dan even plat, later aankleden en de buurt verkennen. Eerst nog naar bar Louis, pintje dan naar de statie voor de VVV maar die is al gesloten.

Ik zie al wel waar de AirPort bus stopt. Makkelijk voor dinsdagochtend vroeg. Dan nog een aperitiefke op een terras. Ik neem een local biertje en krijg er wat chips bij. Even de eerste indrukken van Napels laten bezinken. Inderdaad een vuile stad, Smeltkroes van culturen, veel mooi, maar nog meer lelijk volk. De raarste figuren, die allemaal zo mee hadden kunnen spelen in de films van Fellini waar Lieske en ik destijds zo van genoten hebben.

Een Chinees vrouwke op een ouwe fiets komt voorbij, daarachter een kar gebonden waarop ze haar handel in etenswaar vervoerd. Doet me denken aan de pindachinezen zoals destijds sjeffie Wangfa in Roosendaal die ook met dat spul geleurd heeft. Er verandert niks, alles begint elke keer weer opnieuw. En steeds op een andere plaats. Paljassen en gelukzoekers. Over het algemeen is de mindere man altijd wel de Sjors.

Ik loop naar het restaurant wat mijn jonge huisbaas heeft aangeraden. Nogal wat toeristen, maar de ober is een aardige vent. Mijn ogen gaan de inhoud van het buikje te boven. Hij adviseert om de antipasta, te laten vervallen. Je kunt altijd nog een dessert nemen zegtie.

Dus mijn eerste bord wordt pasta met witte bonen en mosselen. Rare combi maar het smaakt lekker. Wel stevige kost. Dan Italiaanse ballekes in tomatenpuree. Ik kan geen pap meer zeggen. Koffieke kan nog net. Afrekenen voor een vriendenprijs.

Onderweg naar mijn bedje kom ik een mooie ijssalon tegen. Wat ik heel zelden doe gebeurt nu wel, ik koop een hoorntje met een bolleke en smikkel het ijsje nog naar binnen.
Nu een paar uren plat want de vermoeidheid slaat echt toe...............de rust en tot morgen