Afscheid van Cagliari

Cagliari, woensdag 22 mei 2019.
Beetje raar gedroomd, weet alleen niet meer wat. Toch uitgerust en tijd om op mijn gemak in te pakken. Ik leg papieren en spullen die ik bij de hand moet hebben op volgorde. Dan inpakken met als laatste mijn toilettaske na de douchebeurt. Tegen tienen naar beneden. Ik kan mijn spullen laten staan tot ik naar de ferry ga. Denk er net op tijd aan om de sleutel in te leveren anders gaat die mee naar Napels.

Dan naar mijn vertrouwde ontbijtplek. Koffietje, koekje en afscheid. De dames wensen me een goede reis. Gisteren had ik nog de crypte van martelaar San Efisio en een vismarkt willen bezoeken, maar de zoektocht naar de schuilkelder deed me de das om. Omdat na 13.00 uur veel dicht gaat.
Dus vandaag eerste werk dat te vinden. Het is nu weer betrekkelijk rustig op straat. Beide locaties liggen in de buurt van Piazza Yenne. Ook daar alles bijna uitgestorven op de locals na.

Ik vergis me in een van de vele kerken. Weer naar buiten en dan het goede straatje in. Bij het kleine kerkje een hoop volk op de been. Het schijnt de gedenkdag van de heilige Rita te zijn. Even niet aan gedacht natuurlijk !!
Her kerkje binnen prachtig versierd veel rood en goud en in het midden een soort glazen koets waarin een beeld van San Efisio, dat zal wel rondgereden worden als het zijn feestdag is.

Ook de balcons in het straatje zijn met rode gordijnen bekleed. Geen armlastige parochie zo te zien en de vrijwilligers buitelen over elkaar heen. Ik bezoek het kerkje eigenlijk alleen omdat het gebouwd is bovenop de crypte waarin volgens het verhaal de heilige vastgeketend heeft gezeten. Via een klein deurtje zou men toegang hebben tot die ruimte. Maar hoe ik ook rondkijk geen deurke te zien. Ondertussen stroomt het kerkje steeds voller, veelal dames met bossen rozen die zoals later blijkt gezegend worden door een priester. Er blijft een roos achter bij een beeld van H. Rita en de rest gaat mee terug naar huis denk ik.

Het intrigeert me een beetje, de voorbereidingen voor een mis worden ingezet en ik besluit om die maar eens bij te wonen. Eens kijken hoe dat hier werkt. Op het altaar ouderwetse pracht en praal. Priesters nog met de rug naar het volk die soms ook nog erg emotioneel reageren. Zelfs de lector heeft een snik.
Veel mystiek en gezang wat bij ons allemaal al is weggesaneerd. Ik heb bescheiden achterin de kerk gezeten, bij afloop nog wat naar voren gedrongen en kijken maar geen deurke. Bij het naar buiten gaan, vraag ik aan een van de vrijwilligers waar het deurtje is. Hij wijst naar een beetje verderop in de straat. Daar is nog een kapel. De crypte hebben ze eerlijk gedeeld. Entree €. 2,00, voor ouwe van dagen net als ik de helft.

Aardige man bij de ingang. Ik krijg een Engelse tekst en ik daal af de crypte in. De crypte is al van ver voor Christus en door diverse geloven gebruikt. Er zitten in de rotsen uitgehakte altaren in. Er wordt gesproken over fresco’s maar die kan ik in de vochtige ruimte niet ontdekken. Ook verhaalt de tekst dat de ruimte in de tweede Wereldoorlog is gebruikt om bij de bombardementen te schuilen. Nu wordt me ook duidelijk waarom dat ik gister op mijn zoektocht niet verder kwam. Aardig om gezien te hebben. De man aan de deur spreekt redelijk Engels, blij met een compliment dat ik de ruimte interessant vind. Er zouden meer toeristen op af komen vind hij, maar mogelijk is dit niet spectaculair genoeg.

De vismarkt mis ik weer omdat ik in de kerk ben blijven hangen, wat rest is de geur van vis en wat afval van piepschuim verpakkingen. Next time dus maar weer. Ik zoek een plaatsje om wat te eten en een pintje, vlak achter de piazza Yenne een pleintje waar je in de schaduw kunt zitten. Pint, salade en koffie meer hoeft het leven niet te zijn. Mensen kijken en niks moeten.

Ik besluit dat ik het meeste van Cagliari nu wel tot me genomen heb. Aardige stad, veel horeca, gebak en ijszaken. Maar lang genoeg geweest en jammer van de afgelaste tours. Ik ga richting boulevard en zie nog een chique horeca zaak. Veel koper en ouder personeel. Dus toch nog naar even zitten. Wijntje en schaaltje zoutjes er bij. De dame die mijn wijntje brengt vraagt waar ik vandaan kom. Ha hollanda, tulips, jaja, danke fur die blumen zoals il papa met Pasen altijd zegt. Aardig mens doet haar best en wenst me goede reis als ik vertel dat ik s’avonds afvaar richting Napels. Terwijl ik dit zeg zie ik een groot schip de haven in varen. Dat zou de ferry van mij wel eens kunnen zijn.

Dan tijd om mijn trollieke op te gaan halen. Nog even mijn jas pakken en mijn reistasje met tickets. Naar de ferry terminal lopen is goed te doen. Nog geen vijf honderd meter. Alleen uitkijken dat je tijdens het oversteken niet sneuvelt.
Maar ik red het en even later sluit ik aan bij andere mensen die al zitten te wachten. Buiten in de schaduw en een lekker briesje vanaf het water.

Als het autoverkeer geladen is mogen de voetgangers er bij, maar eerst door de douane en veiligheidscontrole. Er zitten nogal wat donker getinte mensen tussen de passagiers en die worden extra gecontroleerd.
Bij een man, beetje onguur type gaan alle alarmbellen af. Hij heeft flessen drank en een dolk in zijn bagage. Bij het fouilleren zit er ook nog een dolk tussen sok en broekspijp. Nu wordt hij helemaal apart genomen en bijna helemaal uitgekleed. Alles gaat uit zijn zakken en wordt op een tafel omgekieperd. Ook moet hij aangeven hoeveel geld hij bij zich heeft. En dit waar iedereen bijstaat. Wij worden in een bus gezet dus ons naar de boot brengt. De man heb ik niet meer gezien. Op zulke dingen reken je niet meer, maar het gebeurt nog wel blijkt weer eens.

Al met al ging het boarden beter als de vorige keer. De ferry is van een Griekse maatschappij en zit in ieder geval goed in de verf. Ik zoek mijn slaapstoel op, drop mijn bagage in het rek en ga om een pint. Aan het raam wachten tot de boot vertrekt en dat is exact om 19.00 uur. Houdoe Sardinië. Op naar Napoli.

Het is drukker met stoelslapers dan vorige keer en volgens mij is alles redelijk bezet. Ik struin wat rond en twijfel rond etenstijd aan de “self service” resto of a la cart. Wat stikt het mij een bos peeje. Deze maand vakantiegeld bij de AOW, dus het kan niet op. Het is niet druk in het restaurant en de drie obers hebben weinig te doen. Ik heb hun. gezichten al eerder gezien maar toen hadden ze een ander pak aan en hielpen bij de instap controle. Naar later blijkt is iedereen multi functioneel inzetbaar, van barman tot matroos, het loopt allemaal in elkaar over.

Ik bestel een voorafje met wat hapjes en een rijstgerecht op basis van gamba’s. Het smaakt, maar echt kwaliteit is het niet. Half flesje wijn is het minimum, dus dat doen we dan maar. Koffie achterop en betalen. Creditcard liever niet, maar ik heb niet anders zeg ik. Een leugentje om bestwil om de heren niet in verleiding te brengen.

Dan nog wat naar de kalme zee zitten kijken en naar mijn stoel. De ruimte zit inderdaad vol. Ook een groep met dertigers die nogal wat drank op hebben, dus aardig luidruchtig zijn. Ik doezel wat, maar echt slapen lukt niet. Ook gaat het steeds meer naar zweet en drank ruiken. Ik zie de boel nog even aan. Hier blijf ik niet tussen zitten. Ik verlaat het zaakje en zoek een plaats in de algemene ruimte. Zit wel minder comfortabel maar uitgerust kom je toch niet van boord af.

Ik ben niet de enige die dit doet en wakend/slapend kom ik de nacht door.........