2e dag In Sevilla en rustig aan....

Zaterdag, 12 februari 2022.

Het meisje van de hotelcafetaria is een aardig kind. Ik bestel mijn dagelijkse ontbijtje en het glaasje water wordt al automatisch meegeleverd. Ik werk het verslag bij en dan maar weer naar buiten. Vandaag staat een bezoek aan de cathedraal gepland. Je kunt er gewoon niet omheen als je in Sevilla bent. Ondanks dat ik er al ....tig keer binnen geweest ben. Daarom rap een elektronisch ticket aangeschaft om de wachtrij te omzeilen. Ook hier weer seniorenkorting want in Spanje houden ze rekening met de vaak krappe kas van de oudjes. Dus je kunt voor een krats dit pracht monument bezoeken.

Laten we het gezellig druk noemen afgezet tegen de hordes toeristen die hier het seizoen rondstruinen vaak in tropische hitte. Dat neemt niet weg dat er bij de gewone kassa toch wel rij staat van geschat een honderdvijftig man. Onze ingang is echter iets verderop, ook daar ben je niet alleen, maar dat komt omdat er redelijk streng je toegangstijd in de gaten wordt gehouden. Vijf minuten te vroeg is toch even wachten. Als je eenmaal binnen bent wordt je automatisch naar de toren geleid om die te beklimmen. Je beklimt de toren niet via trappen, maar met hellingen omdat naar men zegt men vroeger ook met paardjes naar boven ging. Mijn ervaring is dat de beklimming in het begin gemakkelijk lijkt maar je conditie moet toch goed zijn. De mijne is duidelijk minder, dus sla ik deze mooie uitdaging over. Ik laat me uitdagen om bij de tombe van Columbus een foto te maken waar geen mensen op staan. Nou dat valt ook niet mee hoor. En schiet een enkel fotooke maar verwijs maar weer naar Google voor de echt mooie plaatjes. Al met al ben ik toch weer even bezig om de meest mooi dingen opnieuw te bekijken. Je eindigt op een patio, waar de rijpe sinaasappels aan de bomen je uitbundig begroeten. Vraag me af of deze vruchten ook eetbaar zijn. Ik zie niemand die een afgevallen exemplaar opraapt.

ik verlaat de cathedraal en dus tijd voor een koffieke.

Inbegrepen in mijn ticket voor de cathedraal is ook de toegang tot de kerk opgedragen aan El Salvador. Een kleine vijfhonderd meter wandelen. Dus voor mij nog wel te doen. Je komt weer door de wijk Santa Cruz. En vervolgens in smalle winkelstraatjes waar de middenstand nog rijk vertegenwoordigd is. Ik passeer een kleine winkel met sombrero’s en chique lederen toebehoren. Ik ben al een tijd op zoek naar een wandelstok ter compensatie van mijn steeds slechter wordende evenwichtsgevoel. Echter buiten dat ik iets speciaals zoek moet ik ook mijn ijdelheid overwinnen. Het is toch moeilijk te accepteren dat je ouder wordt.

Het is nu of nooit en ik ga echt een drempel over. Een vriendelijk dame aanhoort mijn wens dat ik een “bastón” oftewel wandelstok zoek. Sorry señor maar die heb ik niet. Maar als u de eerste straat linksaf slaat ziet u een winkel genaamd “Hercules”, de enige zaak in Sevilla die ze verkoopt. Gracias señora, en ik sta weer buiten. Uitstel, nee nu doorpakken en drie minuten later stap ik daar binnen. Men heeft nogal wat keus en de eigenaar van de winkel geeft advies en kijkt mee wat bij me past. Het wordt een licht rotan exemplaar met een paardenhoofdje als handvat. De stok wordt ook echt aangemeten op mijn lengte. Ik vrees daarmee al dat het niks wordt omdat wij gewend zijn dat er na één week geleverd wordt. Zo niet in Spanje, na het meten zaagt de man direct een stukje van de stok, rubberen dopke erop en afmars. Natuurlijk eerst wel even afrekenen. Ik stap met een redelijk Hercules gevoel naar buiten in de hoop dat El Salvador er ook voor mij zal zijn.

De kerk is een schatkamer met prachtige Spaanse religieuze baroqeu kunst. Ik dwaal langs de diverse objecten, veelal altaren, met op de achtergrond aangepaste baroqeu muziek. Een en al rust in deze drukke stad. De drukte komt meteen al op me af als ik de kerk uitstap. Op het plein waar de kerk gevestigd is natuurlijk ook veel Horeca. Overal vollen bak. Ik zou buiten wat lafenis ook wel een hapje lusten. Het lot is me weer gunstig gezind doordat er net mensen opstappen. Ik ga er eens goed voor zitten. Pintje is snel besteld en de keus in hapjes ruim voldoende. Het is zo druk dat de keuken het niet aan kan en ik zie dat een ober daar moet bijspringen. De afwashulp wordt ingeschakeld om de vrijkomende tafels schoon te maken. Ik smikkel alle lekkers naar binnen en sukkel, nu met stok, naar het hotel voor een verlate siësta.

Ik schrik wakker als mijn mobieltje gaat. Net te laat om op te pakken. Dus teruggebeld, Peter Mies, we praten even bij en zijn verbazing dat hier alles weer buiten zit. Dan opfrissen en uitgaanstenue aan. Zaterdagavond, voller dan vol. Ik probeer bij twee restaurants binnen te komen maar zonder resultaat. Dus dan maar wat verderop gaan zoeken. In een smalle straat vol bars en restaurants is het dringen geblazen. Twee aaneengeschoven tafels komen net vrij. Een jong koppel gaat meteen zitten. Ik denk spaaitig, maar de ober heeft me al zien kijken. Hij trekt de tafels van elkaar en ik zit. Pintje, kaart en keuze maken.

Aan een andere tafel heb ik een goei stuk vlees gezien wat hier op de kaart staat. Een klassieke entrecote met een lekkere vette rand er aan. Niet zoals bij ons een mager lapje die eenmaal gebakken op een droge zool lijkt. Ik neem wat ansjoviskes vooraf om honger te krijgen. Gezellig druk en veel mensen die plezier hebben. Dus volop kijkgenot voor mij. Ik geniet van mijn potje eten en bestel later om wat uit buiken nog een carregillo. Daarna op mijn gemak dringen door al dat jong volk richting hotel. Een oase van rust in deze s’avonds toch drukke buurt.........