Op verrassingstour naar Spanje

Spanje om te genieten

Santiago de Compostela 

Vrijdag t/m Zaterdag 6 & 7 mei 2022

Hostal San Clemente

Nou, hier ben ik weer, al een paar dagen op reis, maar met uitzicht op een verrassings ontmoeting niks eerder kunnen publiceren.

Maar allez, de verrassing hebben we achter de rug dus weer tijd om wat bij te praten(schrijven) 

Mijn vrienden Wil en Piet hadden al lang het plan om naar SdC te wandelen. En wel dat deel van de Camino vanaf Sarria die recht geeft op een “Compostela”, dus een officiële verklaring dat je dat stuk inderdaad gelopen hebt. 

Ik had graag meegewandeld, maar door wat lichamelijke ongemakken is het beter mijn eigen tempo te bepalen en dan verder niemand tot last te zijn.

Neemt niet weg dat ik graag in SdC kom omdat daar toch een bepaalde energie heerst. Mogelijk door de vele miljoenen wandelaars die daar al geweest zijn. Maar er zijn ook legio andere mogelijkheden, zoals fiets, bus trein en vliegtuig om daar te komen.

Ik heb er daar al enkele van benut. Maar nog nooit met de bus vanuit Nederland. Maar Google weet alles......dus die maar opgestart.

Uiteindelijk kom ik uit bij busmaatschappij “Flix” die door heel Europa kruist. Voor mij was de meest gunstige lijn vanuit Antwerpen, overstap in Parijs en dan rechtstreeks naar SdC. Natuurlijk met stops in de grotere plaatsen onderweg zoals Bordeaux, San Sebastián, Santander etc. Een lange zit, start in Antwerpen om 12.25  uur en de andere dag aankomst om 16.40 uur in SdC.

Dus ticket gekocht en vrijdagochtend om 9.30 uur brengt mijn buurman me met de auto naar Essen. Ik loop op een minuutje na de trein mis, maar de vriendelijk Belgische conducteur ziet me aan komen sukkelen en houdt de trein even op. De reis start dus positief.

Ik ben mooi op tijd in Antwerpen, de bushalte van “ Flix”  is op het Astridplein, dus naast de statie. Tijd zat voor een koffietje op het terras en mensen kijken. En luisteren, want er komt een diversiteit aan vreemde talen voorbij waar de toren van Babel bij in het niets zinkt. 

De bus, een dubbeldekker, is stipt op tijd. De buschauffeur stapt als eerste uit. De bagageluiken  gaan open en dan mogen de reizigers die Antwerpen als bestemming hebben de bus verlaten. Met mij staan een tiental andere reizigers te wachten om de bus weer in te gaan. Ik heb een gereserveerd stoelnummer maar daar wordt niet naar gekeken. Ik word eerst naar boven gestuurd waar het redelijk vol zit en zie dat mijn stoelnummer beneden moet zijn. Daar is plaats volop, maar geen stoelnummering. De chauffeur zegt ga maar zitten waar je wil. Hij is een Nederlander, beetje oudere man en een wat slordig type, maar wel vriendelijk. Een Engels sprekende dame klampt hem aan met de vraag dat ze naar Barcelona wil maar geen busticket heeft. 

De chauffeur zegt dat ze mee kan tot Parijs en daar moet overstappen. Maar wel eerst een ticket moet kopen. Het duurt even om online met haar IPhone de bestelling te plaatsen. Uiteindelijk lukt het en daar gaan we. 

Mijn mede reizigers bestaan uit een zeer gemengd buitenlands gezelschap. Was mijn eerste gedachte dat het alleen jeugd zou zijn op dit soort vervoer, nIks is minder waar. Jong en oud, getint, zwart en blank alles door elkaar. Het vervoer is super goedkoop natuurlijk, dus voor velen een goed alternatief voor de dure trein of omslachtig vliegen. Mijn ticket van Antwerpen naar SdC kost 

€. 92,00 enkele reis. Het is druk op de ring rond Antwerpen. Het duurt meer dan een half uur eer we de Kennedytunnel door en Antwerpen uit zijn. Pas dan kan het gas er op richting Lille voor de eerste stop. Verkeer aan de overkant van de weg staan in een kilometers lange file. Leve de vooruitgang.

De halte in Lille is bij het grote station. Hier stappen veel mensen uit om met de trein ?, verder te gaan. Een vijftiental Franse politieagenten controleren diverse uitstappers op papieren zie ik wel. Dan komen er vier de bus in en wordt aan sommige passagiers ook om hun paspoort gevraagd. Eentje, een Nederlander heeft niks bij. Hij mag zijn koffer uit de bus halen en wordt meegenomen. De chauffeur is daar aan gewend denk ik, want hij ziet alles stoïcijns aan. 

Omdat we al even stilstaan en de chauffeur mij ziet kijken vertelt hij dat er veertig reizigers moet komen die mee naar AirPort Charles de Gaulle bij Parijs moeten. Ik denk wat grootspraak want nadat een tiental mensen zijn ingestapt vertrekken we richting dat Franse vliegveld. Ook om Lille uit komen zijn we een dik half uur bezig. Ik beklaag de vrachtauto chauffeurs die hiermee tegenwoordig dagelijks geconfronteerd worden. 

De rit verloopt nu vrij ongestoord en onderweg herken ik natuurlijk nogal wat bekende punten die we vroeger ook gepasseerd zijn. Bij het vliegveld gaat het vlotjes, alleen uitstappers. Vervolgens rijden we Parijs in waar het altijd druk is op de boulevard periferique en met een vertraging van een twintigtal minuten komen we aan bij het grote busstation en overstappunt “Place de Bercy”, Frans dus vuil.

Een gigantisch groot busstation waar dagelijks honderden bussen aankomen en vertrekken. Van mijn twee uur overstaptijd is inmiddels al een half uur verloren gegaan. Ik moet me nog oriënteren op mijn overstap bus en vanwaar die vertrekt. Dit blijkt echter goed geregeld, want op grote schermen worden bestemmingen, busnummers en het parkeervak nummer van je bus aangegeven. Mijn Franse diner idee laat ik varen. In het busstation alleen automaten voor drinken, kleffe broodjes en koeken. Op mijn vraag aan een assistent van BlaBlacars naar een restaurant verwijst die me naar buiten het busstation op tien minuten lopen. 

Ik wil toch wat eten dus naar buiten. Je komt in het park van Bercy terecht. Mooi aangelegd en door het prachtige weer heel druk met luierende mensen. In de verte zie ik een gebouw. Het blijkt een grote bioscoop met gelukkig horeca er bij. Niet zeuren, maar zitten en bestellen. Ik doe me tegoed aan een salade, een bordje Franse lekkernijen en een smakelijk glas bier. Mijn vraag of ze sandwiches hebben om mee te nemen wordt negatief beantwoord. Afrekenen en snel terug naar het busstation. Omdat we een lange nacht richting Bordeaux in gaan en ik geen idee heb over een ontbijtstop dan toch maar een klef broodje uit de automaat getrokken en een extra fleske water ingeslagen. 

Het grote scherm vermeldt mijn busnummer en even later ook het parkeervak waar ik naar toe moet. Het is nu een Spaanse bus van Flix en twee nette chauffeurs in uniform doen de inchecq. Stoelnummer onbelangrijk, ga zitten waar je wil. De bus, nu geen dubbeldekker is half vol en ik heb weer geen passagier naast me. Wat natuurlijk wel prettig reist. De stoelen zijn comfortabel verstelbaar en je hebt meer beenruimte dan in een vliegtuig. 

Om stipt half negen vertrekken we richting Bordeaux waar we rond drie uur vannacht aan moeten komen. Maar natuurlijk eerst Parijs uit zien te komen. Dat duurt even maar daarna neemt de zit van ruim zes en half zijn aanvang. De duisternis valt snel in. Hoe zuidelijker je komt hoe vroeger donker. De meeste medereizigers vermaken zich op de IPhone of zijn in slaap gesukkeld, waaronder ik. Rond middernacht een eerste stop bij een groot tankstation annex cafetaria voor sanitaire stop en drankje. Slaapdronken lurk ik een koffieke leeg en en vergeet een vers broodje te kopen. Als reserve heb ik nog slappe broodje uit Parijs en natuurlijk wat droge Mariekes, voor als er echt nood aan de man is. De reis gaat verder en we rijden mooi tegen drieën Bordeaux in. Hier stapt de meerderheid van de passagiers uit en twee jonge koppels komen er weer bij. De chauffeurs wisselen van plek en we rijden verder richting Spaanse grens. Beetje slapen en weer wakker etc. 

Ik mis de Frans/Spaanse grensovergang en wordt wakker als we San Sebastián in rijden. Paar mensen er uit en ook weer er in. Al met al is de bus gemiddeld halfvol schat ik. Het wordt langzaamaan weer licht. 

Het landschap is mooi en afwisselend, met links bergen, heuvels en dalen en aan de rechterkant vaak een uitzicht op zee. De weersomstandigheden zijn zonnig en warm.

Via Santander, Oviedo en La Corûna met ongeveer om de twee uur een koffiestop en net voor Oviedo een ruime pauze om te lunchen. In een buitenwijk van La Corûna bij een busbedrijf stopt de bus even om te tanken en er komt  een verse chauffeur aan boord. Die mag volgens mij door naar Porto. Het eindpunt van deze bus. De moraal van dit verhaal is ook dat je altijd moet zorgen wat water mee te nemen en wat klein eetwerk. Maar deze bussen stoppen regelmatig bij de grote wegrestaurants waar je iets kunt kopen.

De reis verloopt verder gladjes en met een vertraging van twintig minuten rijden we om zeventien uur het grote gloednieuwe busstation van SdC in. Ik stap niet geheel okselfris en lichtelijk verstijfd de bus uit en direct richting de cafetaria voor een pint. Even tot rust komen. Mijn digitale sleutel van het hotel via een link op mijn IPhone activeren en dan weer naar buiten om een taxi te scoren naar het hotel. 

Dat is even wachten, in tegenstelling tot het treinstation waar altijd legio taxi’s staan is er hier geen te bekennen. Maar na luttele minuten arriveert er één en ben dan zo bij het hotel. Ik ben daar al meer geweest en weet dat er geen lift is. Bij mijn reservering ook aangegeven dat ik op de begane grond een kamer wil. Foutje dus moet de trap op met mijn nu toch wel doorwegende kofferke. Toevallig is er een dame in de receptie en ik leg het probleem uit. Ze helpt me de trap op sjouwen met de koffer en gaat om mijn verzoek kijken of er iets te regelen valt om van kamer te wisselen. Duizendmaal excuus, vannacht lukt niet meer maar morgen regelen ze een kamer op de begane grond. Ik moet wel zorgen dat mijn bagage ingepakt is en zij verzorgen het gesjouw. Muchas Gracias ....ook weer voor elkaar gekregen. 

Douchen en even siësta. Ik voel nu wel dat ik moe ben van de reis. Maar het maagje gaat knorren en de lever roept om vocht. Dus naar buiten en in het naastgelegen restaurant deze klachten op laten lossen.

Ik geniet weer van de lekkere dingen en ongedwongen Spaanse sfeer. Dan mijn bed weer opgezocht want morgen moet ik fit zijn als de maten op het grote plein voor de kathedraal arriveren.