Londen dag 4

Dag 4

Woensdag 10 april 2024

President hotel

Ik word wakker van een fluitsignaal op de bouwplaats naast het hotel dat de werkdag voor de bouwvakkers weer begint. Het is half acht.

Ochtendritueel van nat naar droog en het lijf weer maar bekleden.

Ontbijtje betalen en ik word naar mijn plekkie gebracht. Ik haal mijn sapje, medicijn waterke, koffie en boterhammetje op. Leg mijn pilletjes klaar om straks in te nemen. Dan terug naar het buffet om de vette hap zoals eggs, worstjes, bacon etc. op te scheppen. Dat lukt allemaal perfect en duurt nog geen drie minuten.

Bijna bij mijn tafeltje zie ik net dat een mannelijke ontbijthulp al het door mij eerder klaargezette aan het afruimen is. Inclusief mijn nog niet verorberde pilletjes. Ik attendeer hem er op dat ik nog moet beginnen. Het doet me meteen denken aan Rusland waar ik dat ook heb meegemaakt. Ook daar kon je je bordje vol of leeg niet even alleen laten of men heeft het al weer meegenomen.

De man excuseert zich en haalt verse koffie en brood voor me.

Een stevig bodemke is weer gelegd, dus klaar voor een nieuwe dag. Vandaag ga ik richting Trafalgar Square. Daar in de buurt een beetje de toerist uithangen tot kort na de middag. Tegen één uur word ik verwacht in het Playhouse theater. Omgedoopt tot “KitKat club” om de voorstelling “Cabaret” bij te wonen. Ik loop eerst even het hotel uit om te kijken hoe het weer is. Droog en aangename temperatuur. Dus de paraplu blijft thuis. Ik wil met de metro om wat gerichter naar mijn startpunt te reizen.

De eerste verrassing is weer daar want het metrostation Russell Square is gesloten. Er hangt een bordje dat er te weinig personeel is om de veiligheid te waarborgen. Er wordt als alternatief verwezen naar bus, taxi, fiets en/of benenwagen.

Ik kies voor de laatste optie en wandel richting het eerstvolgende metrostation. Daar had ik toch had moeten overstappen. Heerlijk weer, niemand zit achter mij aan en tijd zat. Een half uurtje later ben ik bij de vervangende metro opstap plek Leicester Square. Moet natuurlijk wel weer even uitzoeken of ik de juiste metrolijn pak. Maar al met al lukt het aardig. Zo tegen elf uur stap ik het daglicht weer in op Charing Cross. Zeer centraal voor veel bekende highlights als Trafalgar etc. Daar in de buurt is ook de straat van het theater waar ik moet zijn en op loopafstand.

Dan wat rondlopen en kijken naar de hordes medetoeristen die hier rondstruinen. In een pub doe ik een koffieke. Ook hier weer betalen met je betaalpas of creditcard. Overal en in elke gelegenheid staat aangegeven dat men geen cash geld meer aanneemt. Zelfs voor dit soort kleine bedragen van £.2.00 moet je pinnen.Eigenlijk is cashgeld uit de geldautomaat zoals ik nog gedaan heb totaal overbodig. Ten eerste is het duur v.w.b. wisselkoers/kosten en je kunt het bijna nergens kwijt of het moet fooi zijn in de horeca of aan een straatartiest.

Ik wandel wat weg uit de drukte van Trafalgar en kom via een smal straatje met volop leuke kleine eettentjes in een parkje terecht. Lekker weer, dus ik koop een waterke bij een kiosk en neem plaats op een bijhorend terrasje zoals velen met mij. Dan valt mij pas op dat er een kleine demonstratie voor Palestina aan de gang is. Een klein groepje demonstranten omgeven door ….tig Boa’s en politie. De leider van de demonstratie is in een fiks gesprek met een politieman.

Je moet tegenwoordig ook maar agent willen zijn bedenk ik. Vroeger een beroep met aanzien en nu wordt je als je geluk hebt alleen nog maar tegengesproken. Niks mis mee dat mensen mondiger zijn geworden, maar soms is redelijkheid ver te zoeken. Maar gelukkig lopen hier ook nog kids rond met mooie jonge moeders, dus richt ik daar mijn aandacht op. Ik kan de schoonheid van de schepping in deze ook zeer waarderen.

Mijn stevig en wat latere ontbijt van deze ochtend heeft als voordeel dat ik nu de lunch kan overslaan. Ik word volgens mijn ticket tegen enen bij het theater verwacht en ga op het gemakje die richting uit. Ik ben niet de eerste die daar aankomt. Er staat al een lange rij. Er zijn twee entrees, eentje voor bezoekers die een ticket inclusief drankjes en food hebben gekocht en een ingang voor “people like me”, met een gewoon kaartje.

Ook nu weer een controleur die naar me toe komt en vraagt of ik wel trappen kan lopen ivm de wandelstok. Anders mag ik via een andere ingang. Ik geef aan dat het wel moet lukken en dat ik anders wel terug kom. Mede omdat in de beschrijving van de KitKat club staat vermeldt dat je bij binnenkomst al meteen een nachtclub gevoel krijgt. En dat klopt helemaal, door aangepast licht, artiesten uit het ballet die je verwelkomen en diverse kleine bars voor drankjes waan je je meteen in een club uit 1930.

Ik geef mijn jas af bij de cloakroom, (garderobe), en kom via weer een ander trapke in een volgende ruimte, om vervolgens bij een barreke te belanden net voor je de zaal ingaat. Door het wisselende licht, dan kleur, dan wit moeten de oogjes wel elke keer even wennen en loop ik wat onzeker. Ik koop een duur maar goed gevuld glas wijn aan de bar en ga de zaal in. Een lief meisje die ook programmaboekjes verkoopt ziet mij wat stuntelen en helpt deze oude man naar zijn plaatsje, goei plek met mooi ruim zicht op het ronde podium. Ook hier weer een nachtclub idee. Publiek aan twee zijden van het podium en daartussen het orkest op een tussenbalkon.

Het is onvoorstelbaar, woensdagmiddag en ook deze voorstelling is stijf uitverkocht vol. Ik maak snel een klein rekensommetje met het aantal plaatsen en de prijs van mijn ticket.Conclusie dat er een recette moet zijn van minimaal

£. 100.000,00.Veel geld, maar wel hoge kwaliteit van beroeps artiesten en live music.

Het licht wordt gedempt, muziek zwelt aan en het ballet vult het ronde podium. Travestieten, mannen/vrouwen of niet te zien wat wie, wie wat of wat wat is.

“Cabaret” speelt zich af in de dertiger jaren in Berlijn, werkeloosheid, armoede, en mensen zonder perspectief bij een opkomend nazisme. Eigenlijk een drama met een verhaallijn van twee door die tijd onmogelijke gemaakte liefdes. Een nachtclub danseres “Sally”, die valt voor een zwarte Amerikaanse schrijver en een oudere Duitse vrouw die verliefd wordt op een joodse man.

Ik heb destijds samen met Lieske de flim Cabaret gezien.. Toen had Liza Minelli de hoofdrol van Sally.

Het spectaculaire begin van het stuk met de de titelsong “Wilkommen” overvalt me een beetje. Ik moet weer even nadenken hoe het stuk ook weer in elkaar zat. Maar zit er daarna ook weer vol in. De acteurs bespelen het ronde toneel perfect zodat het publiek aan beide zijden niks mist. Teksten zijn woordelijk te verstaan en de begeleidende muziek is overweldigend. Soms is een tekst wat aangepast op een Engelse situatie. Te merken aan als iedereen lacht en ik de clou met mijn verouderde mulo Engels net mis.

Eén van de hoofdrollen wordt gespeeld door een man die alles z.g. weggeeft en iedereen wil helpen. Als zijn ware aard naar voren komt nadat hij zijn jas uittrekt en een armband met een nazikruis zichtbaar wordt gaat er een schok door de zaal.Ik merk dan hoezeer deze periode in Engeland nog leeft. Bij ons is dat natuurlijk ook niet weg, maar beleven wij dat toch al wat anders bedenk ik.

Weer een prachtige voorstelling met acts die zowel in een nachtclub als in het destijds dagelijkse leven afspelen. Uiteindelijk eindigt het stuk dat Sally voor een carrière in de nachtclub kiest en niet meegaat met de schrijver die terugkeert naar Amerika. De oude Duitse vrouw kiest voor de zekerheid van haar Duitse achtergrond en kamerverhuur en geen huwelijk met de Joodse man.

Die verhuist naar een andere wijk in Berlijnomdat hij daar denkt veiliger te zijn.In dit geval niet eind goed al goed, maar uit het leven gegrepen.

Tegen vijven is het afgelopen. Ook nu weer een verdiend minuten lang staande applaus voor de artiesten. Dan naar buiten….

Vlak in de buurt is een mooie pub ”Sherlock Holmes”. Ik loop daar even binnen om met een “half Guinniess” emotie en dorst even te verwerken. Het is gezellig druk in de pub. Het bier wenkt uitnodigend, maar ik ga toch maar richting metro zodat ik in de buurt van het hotel nog wat drink en daarna wat ga eten.

Zo gezegd zo gedaan. Na een overstap zit ik in de juiste metrolijn richting St Pancras, waarbij ik ook de halte vlakbij mijn hotel weer passeer. Nog steeds afgesloten. Dus ik blijf zitten tot St Pancras, waarna ik te voet terug naar het hotel loop. Sowieso om even te bepalen hoelang ik daar over doe als morgen het metrostation nog steeds dicht is. En ik weer huiswaarts ga.

Al met al loop ik er een kleine twintig minuten over, dus dat moet morgen redelijk te doen zijn in geval van…..

Terug in het hotel, opfrissen en naar buiten om wat eetbaars te zoeken. Ik heb nog geen fish [e-38] chips gegeten. Bijna een doodzonde als je in Engeland bent geweest. Dus op zoek naar een adreske, ik kom van alles tegen maar niet wat ik wil hebben. Het wordt al wat later en de vermoeidheid slaat toe.

Ik herinner me dan dat ik fish [e-38] chips ook op de menukaart bij het mijn tegenovergelegen hotel Kimpton Fitzroy heb zien staan. Nooit mijn favoriet om in een hotel te dineren, maar nu breekt nood wet. Wel met het gevaar dat ik mogelijk alleen in het hotelrestaurant zit.

Dus ik keer terug en ga het redelijk chique 5* hotel in. Word door de balieman goed ontvangen, die me daarna op mijn vraag om food naar het restaurant begeleidt. Daar word ik overgedragen aan een lief kind die me een tafeltje toewijst. Zij zorgt ook meteen voor een glas water.

Het is een mooirestaurant en ik zit zeker niet alleen. Ruime opstelling zodat elk gezelschap privacy heeft en je toch mensen ziet.

Vervolgens komt er iemand anders met de menukaart aan wie ik mijn aperitief kan bestellen. Een andere jongeling komt mijn bestelde glas sherry uitserveren. Echter het is zoete Cream sherry en ik had droge besteld. No problem sir, foutje, glaasje omgeruild voor een correct glaasje. Een ander lief kind komt mijn bestelling opnemen.

Ik wil graag vooraf varkenswangetjes en daarna fish [e-38] chips, glaasje rode wijn mag er ook bij. De sherry jongeman komt mijn wijntje serveren. Vervolgens arriveert er weer iemand anders met mijn voorgerecht. Ik wacht even omdat ik ook nog wat brood daarbij verwacht. Dat wachten valt iemand op die komt vragen of er iets niet goed is. Ik vraag om een beetje brood.

Momentje…en hij gaat er achter aan. De uitserveer ober komt en zegt dat ik het brood apart had moeten bestellen, maar binnen luttele minuten komt het brood.

En dat klopt, dus aanvallen.de varkenswangen zijn verwerkt als stoofpotje en worden als blokje geserveerd.

Daarna de fish [e-38] chips, waarbij de fish heel even in een beslag is gedompeld wat het licht verteerbaar maakt. De chips zijn echter van geperst aardappelmeel, die de olie nogal opgezogen hebben. Maar een kniesoor………….

Ik sluit af met een bolletje kersenijs. Nog een espresso en dan afrekenen.

Schuin oversteken en ik ben weer in mijn tijdelijke thuis.

Ik heb nog net fut om mijn trollieke grotendeels in te pakken en hang mijn reispak klaar, voor alle zekerheid wekkertje gezet en dan te bedde….