Dag 5 reisdag van Milaan naar Bologna

Dag 5 reisdag van Milaan naar Bologna

Vrijdag 4 oktober 2024

Grand Hotel Elite

Beetje geluierd maar toch ruim op tijd uit bed. Douchen, reispak aan en laatste controle of ik alles in en bij de hand heb. Vroeger op de automatische piloot, maar nu op “zeker is zeker”. Ik zou nog bij het koffietentje kunnen gaan ontbijten en daarna trollie ophalen. Omslachtig en het regent nog steeds. Mijn plu heb ik al achtergelaten omdat ie kapot gegaan is. Ik besluit om met de taxi alvast naar het station te gaan en daar te ontbijten. Fooike voor het kamermeisje en naar de balie. Sleutel afgeven en taxi laten bestellen.

Voor de taxi reservering hebben ze een nieuw systeem. Het hotel is online verbonden met een taxicentrale. Een app is gekoppeld aan het hotel. De balie man/vrouw drukt een toets in waarmee men aangeeft dat er een taxi moet komen.Na 15 seconden rolt er een bonneke uit. Op de bon, naam taxibedrijf, taxi nr. en het aantal minuten dat het duurt eer dat de taxi aankomt. In mijn geval stond er zes minuten. Nooit gezien maar het werkt fenomenaal. De taxi is bijna nog eerder aanwezig dan dat ik buiten sta.

Het is wat minder druk op straat nu, dus het taxi ritje is korter dus goedkoper. Allemaal netjes via de taximeter en verrassend dankbare chauffeurs als je wat fooi geeft.

Ik maak eerst een rondje op het gigantisch grote station om te kijken hoe het allemaal werkt. Dat het druk is heb ik bij aankomst gezien. Maar nu is het zaak hier weg zien te komen. Beetje gezonde spanning is mij nu niet vreemd.

In Spanje ken ik het wel, maar hier in Italië ben ik ook minder ervaren.

Op grote elektronische matrix borden worden de bestemmingen, treinnummers, vertrektijden en later ook vanaf welk perron aangegeven. Dat zijn er ruimdertig snel gezien. Zodra jouw trein op het matrixbord staat met perronnummer mag je blijkt mij later, door de elektronische controle poortjes naar daar waar de perrons zijn. Dus soo far, redelijk te volgen. Nu eerst om mijn ontbijtje.

Mogelijkheden volop, maar veelal staande en gaande receptie. Ik wil wel even op mijn gemak kunnen zitten. Uiteindelijk vind ik een plekje om te zitten en te bunkeren.

Na mijn ontbijt rondlopen door de krioelende internationale reizende gemeenschap. Van alle kanten komen mensen aan of vertrekken. Sjouwende met van alles waar handvatten aan of wieltjes onder zitten. Op de begane grond winkels, heel veel horeca, wisselkantoortjes, kaartjesautomaten en reis/ticket bureau’s

Op de eerste etage waar ook de perrons op uitkomen weer veel winkels en horeca. En overal staan mensen in de rij. Ik durf geen schatting te maken voor hoeveel geld hier dagelijks wordt omgezet. En hoeveel mensen voor en achter de schermen hier hun brood verdienen.

Een uurtje voor vertrek komt mijn trein op het scherm. Ik ga nog snel een broodje eten en wat drinken. Als ik terugkom staat het perronnummer van mijn trein ook al vermeld. Bij de controlepoortjes staan info mensen en beveiligers. Dat is maar goed ook, want “scan en go” is voor velen nog geen gesneden koek. Ik informeer ook voor alle zekerheid of ik al door kan c.q. mag.

Mijn e.ticket wordt even bekeken en ik krijg toestemming.

Het perronnummer van mijn trein is nr. 22. Ik heb natuurlijk weer de pech dat de serie perrons tot 21 loopt. Dus even oriënteren op een verwijzing naar de volgende serie perrons vanaf nr. 22 tot nr. 35 dacht ik. Wel een vijftal minuten verder lopen, je zult maar haast hebben.

De trein staat er al en ik zoek een plaats. Een nieuw modern treinstel met stopcontacten natuurlijk om je elektronica op aan te sluiten. De trein stroomt langzaam vol. Mensen uit vele windstreken. En ook hier weer ontzettend veel jeugd. Die moeten toch allemaal over heel veel vrije tijd c.q. rijke ouders beschikken. Minimaal een dure IPhone en de meesten in dure merkkleding.

Op vertrektijd roept de machinist om dat hij wacht op toestemming van de controlekamer. Het lijkt wel of we op een vliegveld zitten. Effe later zijn we op weg. Ik heb een regionale trein, soort veredelde boemel, die veel stations aan doet. De reis van 270 km duurt twee uur en veertig minuten. Voor €.17,80 is dat niet duur. Ik heb toch tijd zat en zie ook iets meer van het land waar ik doortrek.

Dat landschap is in dit geval niet zo spannend, veel landbouw, maïs en ik denk roggevelden. Dorpjes met dromerige namen en de grootste steden die we passeren zijn Parma (van de ham ?) en Modena. We kruisen ook een aantal snelstromende rivieren waar het water de kleur van cement heeft. Aan de horizon zie ik iets wat op bergen lijkt, maar dat zal ik nog eens opzoeken.

Uiteindelijk komen we mooi op tijd in Bologna aan. Ook grote stad dus met dito station. Ik kijk even rond en ga dan naar de taxistandplaats. Taxi’s volop. Een tiental minuten later stap ik Grand Hotel Elite binnen.Ik zie wat mensen met Chinese trekjes rondlopen, de balieman is echter een volbloed Italiaan. Maar ik heb zo maar een idee dat een Chinese eigenaar hier de scepter zwaait.

Installeren en douchen.

Even contact met vriend Ad en daarna om info over nabijgelegen voedselvoorziening. Ik zit nu ook wat verder uit het centrum. Maar een vijftal restaurants in de buurt moet voor vanavond voldoende zijn. De balieman adviseert een goed restaurant op tien minuten lopen. Het is al wat donker. Ik vraag een jonge vent onderweg nog even naar de locatie. Hij loopt gewoon even mee. Gelukje, maar ook pech want die tent zit vol. De vriendelijke eigenares verwijst me naar een collega restaurantje, maar dan moet ik in het donker door een parkje. Niet bang maar wel voorzichtig dus dat ga ik niet doen. Een andere suggestie van de balieman was “Ristorante Pizzeria Fraiese” daar sta ik dichter bij. Dus daar naar toe, binnen, welkom en plek. En net op tijd want een half uur later is het vollen bak.

Ook weer stik vriendelijk volk. Snel een pint besteld en de menukaart bestuderen. Volop lekkere keus natuurlijk. Veel vis, garnalen en schelpen.

En allemaal goed betaalbaar, zeg maar gerust goedkoop. Ik ga vooraf voor een bordje ham en als hoofdgerecht risotto met zeevruchten. Goei eten. Recht toe recht aan. Hier kom je om te eten en niet om “de beleving” wat duur betaalde gebakken lucht is. De eigenares schudt zelf al van nee, als ze vraagt of ik nog een dessert wil. Ik bestel een espresso en krijg een limoncello van de zaak.

Nog even app contact gehad met vriend Henk, die na zijn pensionering zichzelf als all-round bouwvakker heeft benoemd. Voor mij ook altijd gemakkelijk…..

Een korte wandeling naar het hotel is nu wel lekker, droog weer en nog redelijke temperatuur.Op mijn kamer even wat problemen met de Wifi, maar de balieman verhelpt dat snel.

Nu te bedde en morgen is het Bologna Here I Come….