Dag 17 verblijf in Perugia

Dag 17 verblijf in Perugia

Woensdag 16 oktober 2024

Hotel Signa

Goed negen uur aan het ontbijt. Super vriendelijke hotel eigenares die lekkere sterke koffie americano zet. Het is signore hier en signore daar. Croissantje zus, croissantje zo. En ja deze signore laat zich graag verwennen. En bij alles wat ze doet zegt ze “alora”…haar stopwoordje en van veel Italianen.

Ik bekijk mijn programma voor vandaag nog eens en heb het niet druk. Gisteren best veel gedaan. En voor morgen staan de laatste bezienswaardigheden in een straal van een paar honderd meter en redelijk vlak rond het hotel op de rol. Mede omdat de weersvoorspelling voor donderdag wat slechter is.

Dus vandaag de wat minder aanbevolen zaken aflopen. Opstappen en ik ben ondertussen al redelijk bekend in het oude centrum en hoe er te komen. Ook dat je niet moet wachten bij een zebrapad want dan sta je de hele dag. Alle Italianen in een auto voelen zich boven het voetvolk verheven. Hun rechterbeen lijkt een paar centimeter langer om het gaspedaal maar ingedrukt te kunnen houden. Zaak is dus om, net doen of je hen niet ziet aankomen en over te steken. Natuurlijk wel met je eigen veiligheidsmarge, om nog terug te kunnen stappen.

Ik ga beginnen bij de “chiesa di Sant Ercalano”, beroemd om het barokke interieur. De ingetekende plek op de stadsplattegrond is niet duidelijk. Ik zou weer af moeten dalen en ben net boven. Hij past beter in het plan van morgen. Verder richting centrum en eerst langs de VVV voor een nieuwe stadsplattegrond. De jongen van zondag is er weer. Even bijpraten over mijn ervaringen. Molto Bello, prijs ik zijn stad, niet gelogen en hij blij.

Er is hier ook een lift die helemaal naar beneden gaat. Zondag was hij defect. Ik stap met andere mensen in om uit te proberen. Maar hij blijft halverwege hangen. Gelukkig weten mijn mede lifters hem weer aan de praat te krijgen zo dat hij weer omhoog gaat. Dat heb ik weer en stap boven snel uit. Op het plein staan een paar kramen met lokale producten, groenten, honing, kruiden, kaas etc. Ik mag een foto van de kazen maken.

Verder naar het “Palazzo del Capitano del Popolo”. Mooi gebouw, het lijkt een gerechtshof en is niet te bezoeken. Maar wel een onderdoorgang, waar ik bij toeval op een groot uitzichtpunt over de wijde omgeving kom en de “Mercato Coperto”. De overdekte markt, modern en stelt niet echt veel voor. Er staat een zigeuner accordeon te spelen. Ik geef wat kleingeld, hij doet er tenminste nog wat voor. Met beroepsbedelaars heb ik over het algemeen minder compassie.

Tijd voor koffie en waterke, terras geen zon maar temperatuur is goed. Er zijn heel veel studenten nu. Die ook heel veel plaats op de terrassen, trappen en muurtjes innemen. Maar ik vind een lege terrasstoel. Zitten en plattegrond, ik ben nu redelijk in de buurt van het aquaduct. Ik zie nog een paar pelgrims passeren, moet even denken, maar die zijn natuurlijk onderweg naar Assisi.

Nou ik zou dat zeker in dit heuvelachtig gebied lichamelijke niet meer kunnen.

Koffie op en naar de aquaducten toe. Blijkt dat ik er gisteren overheen heb gekeken. Er stroomt nu geen water meer door, maar is deels voetpad geworden. Ik heb nu al heel veel gezien wat hier boven in het oude centrum is. Ik besluit om nog naar de “Torre degli Sciri” en de “Chiesa di San Filippo Neri” te wandelen. Maar dat is wel weer bergafwaarts.

De Torre, destijds laten bouwen door de rijke familie Sciri, zoals zo veel torens in Italië een prestige zaak, is gerestaureerd. Je kunt er ook in heb ik begrepen.

Het kerkje is dicht en in de toren heb ik eigenlijk geen zin meer. Daarbij is het bijna etenstijd. Onderweg naar beneden ben ik wel een paar aardige tentjes gepasseerd. Fotoke maken en ik draai me om. Ik voel een drupke en nog één. Awel tzal nie waor zijn é, gelukkig is het dat niet, even verderop een overdekt terras wat er aardig uitziet. Bij “Osteria A Priori” Dus vragen, plaats en zitten. Beetje alternatieve tent en volgens de menukaart werken ze alleen locale producten.

Aardige jonge ober, goed Engelstalig en praatgraag. Ik ok. Pintje waterke, wijntje. De gerechten zijn niet te groot zegt de ober, dus twee zou moeten kunnen. Oké, vooraf; “Paté di fagatini di pollo e vitello e selection di formaggi” Oftewel Pathé van kalf en kippenlever en wat harde kazen.

Hoofdgerecht, “Rollè di spalla di agnello del forno, con contorno di patate”.

Oftewel lamsschouder rollade en gebakken aardappeltjes. Niet zwaar en smakelijk. Ik smikkel alles op, kijkende naar de passanten die omhoog hijgen of remmend dalen. Het afdalen is ook intensiever vind ik. Omhoog bepaal je toch meer zelf het tempo. Koffie en afrekenen. Gelukkig blijft het verder droog. Ik ga richting roltrappen en catacomben. Kijk daar nog even in rond, maar de sjas is er uit na het eten. Daarbij heb ik toch weer heel wat gewandeld en gezien. Dus ik pak weer even tijd voor een “riposo”…..

De riposo doet me goed, toch pittige dagen hoor. Ondanks dat ik overal alle tijd voor neem. Ik wil me net op gaan frissen als het licht uitvalt. Ik kijk buiten, maar de openbare verlichting brand gewoon. Dus het zal wel iets in het hotel zijn. Paar minuten later flitst het even aan,uit en weer aan. Probleem opgelost, maar nu is de airco ook opgestart en blaast koude lucht. Ik moet even zoeken naar de afstandsbediening, gevonden en het apparaat uitgezet.

Verder met opfrissen en kleren aan. Sleutel naar de balie en ik stap buiten. Nu staat het echt te regenen. Ikke terug om mijn paraplu te pakken. Maar zie ook het hotel is hierop voorbereid en ik krijg een plu van hen in bruikleen mee.

Nou dat loopt al minder prettig. Ik ga richting wijnbar. Daar is het uitgestorven. En om daar nu alleen te gaan zitten vind ik ook niks. En eigenlijk heb ik ook wel wat trek. Ik stap de pizzeria van afgelopen zaterdagavond binnen.

De dienstertjes herkennen me direct. Ik krijg een plekje en de kaart. Ik wil net een pintje bestellen, maar het vrouwke is me al voor. Un birra piccola signore ?.

Kijk dan ben je met je vak bezig als je dat nog weet en daar oog voor hebt. Het kind is misschien net twintig evenals haar twee collega’s. Maar super attent. Tot nu toe heb ik ook alleen maar vriendelijk horecapersoneel getroffen. Ook in het zeer toeristische Milano en hier is het ook geen stil stadje. Horecamensen met een smile geboren en die je welkom laten voelen, daar houd ik van.

Normaal ben ik niet zo van de pizza’s, maar die krakend verse exemplaren hier ga ik toch waarderen. Ook is het zo, dat als ik in Nederland iets bij een Italiaan eet ik later altijd last van brandend maagzuur heb. Ik heb nu al ruim twee weken niks anders gegeten en geen centje pijn. Dus u mag het zeggen……. Betere kwaliteit ingrediënten of ???

Ik bestel de pizza van het huis, met stukjes ham en spinazie getopt. Een fiks exemplaar die ik niet helemaal op kan. Doggy bag sir ?, No Grazie, ik ben in het hotel. Ik reken af en ga de straat op. Je kunt nu een kanon afschieten. Niet koud maar niet prettig lopen in die regen.

Ik houd het voor gezien, hopelijk is het morgen beter……….