Weer zweten geblazen...........

Martes, 29 september, 16e wandeldag.
Hoi lezers, ik zit aan de pint in Castrojeriz, Hostal El Meson de Castrojeriz.
Volgens mij heb ik dezelfde kamer als en paar jaar geleden, maar je hoort mij niet klagen. Google herkent het plaatsje niet, dus maar even een alternatief dorp wat ook op de route ligt. Ik ben daar echter al een paar km voorbij.
Wat gisteren niet meer lukte met de foto's ging vandaag ineens wel. Dus ik heb er weer wat bij. De volgorde moet je me maar vergeven. Ik bewaar nu alle foto's ook maar op mijn toestel, kan ik ze later waar nodig nog even toevoegen.

Gisteravond even het dorp in om wat te eten. Dus naar het nieuwe restaurantje. Men zou om half acht beginnen, maar er werd al volop besteld. Het restaurant werd uitgebaat door een ouder stel met volgens mij hun dochter. Geen Horeca mensen, dat bleek al direct. De dochter stond in de keuken, vader nam de bestellingen op, deed de bar en moeder liep overal in de pad, veel praten, maar ze deed werkelijk niks.
De dochter had in de keuken werkelijk niks voorbereid. Geen sla, garnering of groenten voorgesneden. Geen vlees, vis of andere gerechten klaarstaan in de koeling waarvan je weet dat je er met een beperkte kaart altijd wel een aantal porties van verkoopt.
Dus het ging gruwelijk mis, klanten kregen alleen een voorgerecht, bestelde drankjes kwamen niet door, vader en dochter ruzie en moeders liep maar te praten.
Lieske had iedereen buiten gesodemieterd en was dan opnieuw begonnen. Ik zat eigenlijk met medelijden naar die mensen te kijken. Prachtige nieuwe keuken, volop klanten, maar ze wisten het niet te handlen.
Ik had gelukkig niks besteld te hebben, dus ging met een gerust hart naar de concurrent, 100 meter verderop. Die zat er een aantal jaren alleen met z'n restaurantje dus ervaring zat.
Pintje aan de toog en dan eten. Zelf je tafel kiezen is er niet bij. Je wordt weggezet waar plaats is. In mijn geval bij een Fransman,
Menu in vijf talen, parlez vous francais ?, vraagt de man en ik kan niet ontkennen dat de taal mij niet geheel vreemd is.
Hij heeft al gegeten en zit op zijn gemakje zijn fles wijn leegte tutteren. Ik hoef verder niks te zeggen, hij praat honderd uit, komt uit een plaatsje vlak bij Paris en op pensioen.
Geoefend wandelaar, loopt 40 km per dag en meer als het moet. Hij doet de Camino niet voor het geloof, maar voor de Spaanse cultuur. Bla, bla en nog eens bla.
Ik schuif mijn potje naar binnen, geef hem nog een glas wijn uit mijn fles, zeg houdoe en neem aan de toog nog een snel koffieke voordat hij ook op staat.
Terug naar de Hostal, negen uur, iedereen ligt al plat, dus ik dan ook maar. Val eigenlijk vrij snel in slaap, is toch wel weer een vermoeiende eerste dag geweest. Half in de nacht een keer wakker en ik voel wat spierpijn in de kuiten. Dus morgen rustig starten.

Ik ben tegen zevenen startklaar beneden, de meesten zitten al aan het ontbijt. Ik schuif aan bij naar blijkt een Canadees vrouwke. Ze heeft altijd opeen bank gewerkt, ontslagen en wist even niet wat te doen. Dus de camino als budgetreis leek wel een uitdaging. Als ze terug ging wilde ze toch weer het bankwezen in, al moest ze eerst een huis zoeken, want ze had net een mail gekregen dat haar huisbaas de woning ging verkopen.
Ik adviseerde haar naar Londen te gaan het Mekka voor bankvolk, maar ze vond het daar te duur.

Ontbijtje op en lopen, het is eigenlijk nog iets te donker voor mij, maar een Duitse jongeman passeert me vrij snel en ik blijf even in zijn kielzog hangen. De borden met pijlen en de oplichtende weg zijn eigenlijk vrij duidelijk en mijn spieren manen mij om langzaam te beginnen.
Het stijgt weer langzaam naar een 900 meter, dan kom op en hoogvlakte en slingert het pad daar rustig overeen. Na een anderhalf uur een eerste Auberge, het is een mooi ding om even te stoppen, wordt door Italiaanse geestelijken beheerd, mar je moet er wel wat voor omlopen.
Ik heb dat de vorige keer al gedaan, heb nog volop water en een stuk appeltaart in mijn rugzak voor eventuele geeuwhonger.
Dus ik loop door, volgende stop op een dikke twee uur.,
Omdat ik wat vroeger vertrokken ben is het heerlijk rustig en gelukkig ook nog lekker koel.
Om tien uur loop ik het volgende dorp in, voel toch wel dat ik wat langer gelopen heb en neem een half uur pauze. Ik ga binnen wat voer en drank halen en dan zitten daar plots mijn Nederlandse huisgenoten van afgelopen nacht. Ook is er nog een andere Nederlander bijgekomen. Voorstellen, Joost en Henne uit Noord Holland en Joost uit Den Haag. De eersten net 65 geworden dus tijd zat en Joost heeft vorig jaar tot de Spaanse grens gelopen en doet nu deel twee. Ik vertel wat over mij en we gaan weer gescheiden verder.
Het wordt weer lekker warm, en groot deel van het pad loopt langs een heuvelrug,de zon brand en geen zuchtje wind.
Niet klagen Louike, voor hetzelfde geld staat het te regenen en is het modder en nattigheid trotseren.
Na de laatste stop is het nog een kleine twee uur naar het eindpunt, je komt geen barretjes meer tegen om te tanken, dus water bij us een must. Het loopt echter best aardig en het laatste stuk over Macadamweg, met gelukkig een grindpad ernaast. Een verharde weg lijkt lekker gelopen, maar belast je voeten meer dan grind of zandpaden. Dan in de verte de ruïnes van San Anton, vroeger een klooster en pleisterplaats, maar nu nog deels in gebruik als particuliere herberg. In de verte boven op de heuvel de ruïne van het kasteel van Castrojeriz. Drukkend heet het laatste stuk en blij dat een passerende auto voor wat wind zorgt. Ik wordt weer ingelopen door Joost, die vannacht op een camping verblijft. Eenmaal in Castrojeriz lijkt alles uitgestorven, gelukkig een man in een schuurtje die ik de weg kan vragen. Moet nog wel het halve langgerekte dorp door. Maar val toch tegen tweeën op de klep bij mijn hotelleke. Vollen bak, maar mijn bedje is vrij. De eigenaar strekt zich voor als Oscar en ikke als mezelf.
Dan twee pinten, wassen, douchen en siësta.
Peter Mies belde net nog even. Ik probeer nog een paar foto's te uploaden en om half acht tanken in het restaurant.
Vroeg naar bed, want morgen een pittige dag, 25 km met in het begin een fikse klim.
Dus mij hoor je vandaag niet meer. En morgen zien we weer wel.
Adios.