Transfer van Badajoz naar Ciudad Real

Woensdag 18 mei 2022

Transfer van Badajoz naar Ciudad Real

Hotel Santa Cecilia

Ik heb de wekker gezet op vijf uur. Maar je gaat daar toch een beetje op liggen, dus goed half vijf wakker. Blijven liggen of er uit. Ik besluit tot het laatste want als je weer indommelt wordt je vaak dizzy weer wakker. Daarbuiten heb ik op mijn ouwe dag gewoon meer tijd nodig. Scheren, douchen, aankleden, restant inpakken en controle op niks vergeten. Alles klopt. Fooike voor het kamermeske en naar beneden. Bij de receptie een dame met Zuid Amerikaanse roots. Por favor een taxi naar het treinstation. Het duurt even eer er contact is met de taxicentrale, maar dan knikt ze dat het gelukt is. 

Ik ga alvast buiten in de nog koele ochtend staan. Drie minuten later, taxi, oudere chauffeur en we zijn weer op pad. Door het éénrichting verkeer even omrijden, maar om vijf voor zes stoppen we bij de statie. Fooike voor de chauffeur, dus zijn dag begint goed. Ik ben de tweede persoon die de stationshal instapt. 

Ik heb er op gegokt dat stationsrestauratie vroeg open gaat voor koffie en broodje en ik heb mazzel. Klokslag zes uur gaan de rolluiken omhoog. 

Ook deze man heeft geen ochtendhumeur. Koffieke, toast en water. Drie euro signor !! Ik heb tijd zat, mijn trein gaat om 6.56 uur. Ik heb deze vroege trein genomen omdat er maar twee keer per dag een trein naar Ciudad Real gaat. En de tweede gaat rond 16.00 uur. Ik zou dan nog uren in Badajoz moeten rond slenteren. Nu heb ik een veredelde boemeltrein die me in ruim vier uur ook vierhonderd kilometer doet overbruggen. Mijn trein staat op perron drie. Geen roltrap en de lift is aan deze kant kapot. Dus trap af zeulen met mijn kofferke. Aan de andere kant werkt de lift gelukkig wel. Kaartje met genummerde wagon en zitplaats hoe makkelijk kan het zijn. Met mij stappen nog een handvol andere reizigers in. De volgende drie stationnekes ook elke keer een paar mensen er bij. Tot in Merida,daar stapt bijna iedereen weer uit. Ik verwacht dat ze daar werken. De komende drie uur heb ik mijn wagon bijna voor me alleen. De conducteur scant al de tickets van de instappende reizigers, maar houdt op een lijstje met potlood bij wie er in en uitstappen. Na elk station opnieuw. Tevens bewaakt hij de mondmasker plicht en zegt er iets van als iemand op de verkeerde plaats gaat zitten. Nogal wat anders dan bij ons waar conducteurs vaak onzichtbaar zijn. 

Ik geniet weer van het eerder beschreven mooie landschap. Nu in de ochtenduren in het bijzonder en alle kleuren nog fris zijn. Opvallend die donker groene kruinen van de olijfbomen ten opzichte van het gelige gras of graan waarin ze extra afsteken. Olijfbomen in alle grillige vormen. Ze staan daar maar oud te worden en  produceren constant olijven. Kilometers lang, soms hier en daar  een huis maar verder geen mens te zien. Ook op de kleine stations bijna geen teken dat er mensen in het gehucht wonen. Wel natuurlijk de stationschef die zijn functie waardig in uniform het teken mag geven van alles veilig dus vertrekken maar. Van afstand gezien is er in zo een gehucht ook geen enkele voorziening en zelfs geen kerktorentje te bespeuren. Toch wonen er mensen, die denk ik alleen leven om te werken. In het landschap soms een soort meertje met wat me opvalt een bijzondere ronde vorm. Vraag me af of deze door mensenhand ontstaan zijn of ooit door de inslag van een meteoriet. 

In de .....tig dorpkes waar we doorheen rijden zijn nog wel sporen van verdwenen activiteiten te zien. Fabrieken deels ingestort en vervallen huizen. De jeugd trekt naar de grote stad waar wel werk is. Ook soms half afgebouwde nieuwe complexen. Nog te danken aan de recessie in 2008 en nooit meer opgepakt. Langs de spoorlijn ook oude telefoonpalen met de lijnen er nog aan. Soms afgebroken, omgewaaid of wat dan ook. Vergane glorie en te duur om op te ruimen. En mogelijk straks weer broodnodig als er een of andere gek een satelliet uit het heelal schiet. 

We naderen Ciudad Real wat mijn volgende stop is. Ik stap om 11.30 uur uit. Even de rug rechten na deze lange, maar voor mij comfortabele manier van reizen. Ik neem mijn tijd om het moderne station te bekijken. Mede omdat ik hier zaterdag weer vandaan vertrek. In eerste instantie was het plan om een taxi naar het hotel te nemen. Maar volgens de hotelreservering ligt dat maar anderhalve km van het station en het is heerlijk weer. Dus even Google maps geraadpleegd en gaan lopen. Natuurlijk loop ik weer wat verkeerd, geen probleem, tijd zat. En je komt weer eens ergens waar je anders nooit geweest zou zijn. Ik klop om 12.45 uur aan bij mijn, zoals nu blijkt, redelijk luxe hotel 

“Santa Cecilia”. Een zakenhotel met veel accommodatie maar zeer aantrekkelijk geprijsd. Een aardige receptionist checkt me in. Kamer op de vierde etage. Ik pak snel mijn koffertje uit en ga dan eerst de keel smeren op een terrasje tegenover het hotel. Het is twee uur. Een naastliggende school gaat net uit. De kinderen in uniformke snellen naar hun in de rij wachtende vaders en moeders. Ook een enkele oma vangt wat kids op. 

Ik ga naar mijn kamer en spoel de stof van o.a. Badajoz van me af. Ondertussen heb ik besloten om nog een weekje in Spanje te blijven en volgende week donderdag weer naar huis te vliegen. Ik regel via internet de benodigde trein, hotel en vliegtickets.  Een tussenstop in Teruel, wat ook een mooie plaatsje moet zijn steek ik door de omslachtige bereikbaarheid met het OV voor deze reis in het dak. Dan siësta. Tegen zessen belt Peter en we praten weer even bij met name over de afstanden die ik nu in Spanje afleg. 

Tegen achten weer naar buiten. Op jacht naar food & drinks in een nieuwe omgeving. Hotel weer in het centrum dus keus zat. Ik passeer een theater, op poster deze week is het dansfestival in Ciudad Real. Daar houd ik wel van. Ik kan nog mooi een kaartje scoren voor een ballet op donderdagavond.

Dan pleintje, terras, biertje en tapa. Ik heb veel aanspraak, met name van bedelaars die in mij een zoon van Onassis herkennen. Ik moet ze teleurstellen. 

Ik wil buiten dineren maar zonder bedelaars om me heen. Dan vind ik een omheind terras bij een restaurant. Dus zitten. Mooie tent, maar ook hier zit je niet geheel rustig. Het is meer gericht op een jeugdig publiek. Aardige menu kaart maar met veel variatie in hamburgers. Ik kan echter wel wat vinden in calamaris als voor- en gegrilde tonijn als hoofdgerecht. Pittige grote porties. Die ik niet helemaal op eet. Wat ik veel om me heen zie is dat men gezamenlijk een gerecht besteld en dan deelt. (para compartir). Bij een menuuke zijn de porties over het algemeen toch wat kleiner. Dus geleerd om voortaan van de kaart alleen een voorgerecht of hoofdgerecht te bestellen. Dessert kan dan altijd nog. Koffieke en afrekenen. Even oriënteren welke kant ik weer op moet, maar vind de weg naar mijn ledikant vrij snel. 

Morgen de stad van Don Quichot gaan verkennen....en ten strijde trekken ??.