Jas aan, jas uit...............

Zaterdag 12 september 3e wandeldag.
Gisteravond na het eten gen fut meer om het IPadje wakker te maken. Men heeft hier de (goede/slechte) gewoonte om bij het menu een fles wijn weg te zetten zodat je zelf bij kunt schenken. Men zegt dat de bejaarden tegenwoordig gemakkelijk naar de fles pakken, en ik wil natuurlijk ook graag bij een groep horen. Al met al wat rozig naar bed. En meteen in slaap.
Om 3 uur wakker van donder, bliksem en slagregens. Ik had het raam opengezet om mijn interlockies wat beter te laten drogen, want de vochtigheidsgraad is toch wat hoger in het najaar. Raam dicht en was in de badkamer gehangen. Terug bed in en proberen nog wat te slapen. Tegen zeven wakker en ik wil nog even blijven liggen, maar denk dan dat ik tot aan het begin van de route nog wel dik 20 minuten nodig heb. En in het dorp kan ik bij schemer toch nog wel uit de voeten. Dus tegen zevenen sta ik aan de bar van het Hostal om mijn koffieke en droogvoer te bestellen.
Ik ben natuurlijk met mijn rode shawltje van Lieske aan weer een onderwerp van gesprek, maar eigenlijk vind ik die aandacht ook weer wel leuk. Afrekenen en even buiten kijken, benauwd en regenachtig.
Dus maar meteen regenpak aan doen. Hier kan ik nog zitten, want als ik eenmaal op de route ben, gaat het met mijn flexibiliteit als een strijkplank toch een stuk moeilijker.
Iets na half acht zwaai ik naar de ober en loop met lichtelijk stijve pas naar het beginpunt. Het is vrij rustig met wandelaars, of ze zijn al weg, of ze slapen uit.
Het eerste stuk loopt lekker, komt me bekend voor, maar je moet naar de grond blijven kijken. Een wortel of stukje rots en je kunt het schudden als je valt. De regen houdt op maar de warmte blijft. Aan zweet geen gebrek, dus stoppen en jas uit. Dat betekent rugzak, jas vastbinden, rugzak weer opgooien en verder. Mijn broek durf ik nog niet uit te doen, want het kan zo maar opnieuw gaan plenzen.
Na 3 km het eerste dorpje, het barretje waar ik op gerekend had bestaat niet meer. Jammer, maar als men niets verkoopt dan houdt het op. Ik neem 's ochtends altijd water mee, maar stop bijna overal om wat te drinken, het kost bijna niks en die mensen moeten er van leven. Het begint weer te regenen, dus jas aan. Aan de ene kant van de berg is het droog, en net om de hoek doet Fluvius zijn uiterste best om de natuur groen te houden.
Mijn nieuwe regenbroek is aan de buitenkant kurkdroog, maar binnenin loopt het zweetwater in mijn schoenen, dure miskoop, want de stof ademt niet of heel slecht.
In het volgende dorp een nieuwe uitspanning, mooi gelegen aan de rivier. Volop wandelaars die hun natje en droogje hier kopen.
Dus ook ik, het is 10.45 uur en ik neem even pauze. Zit nog redelijk op schema. Ik peuter toch mijn regenbroek uit, net zoals een Australische dame naast mij. Ook zij heeft een natte bips.
Zij is wat beschroomd, maar als ik zeg dat ik dat 69 jar geleden een paar keer per dag had moet ze ook lachen. Het is niet anders, we zullen toch verder moeten.
En dat doe ik dan ook. De route loopt en stukje over de provinciale weg en buigt dan weer af langs de rivier. Rotspunten, glad en stijl omhoog. Betekent dat je ook weer stijl omlaag moet en dat is niet mijn hobby. Er lopen diverse weekendwandelaars voorbij en even verderop staan ze een foto te maken van een wandelaar aan de snelstromende rivier. Beetje aparte man en onder de tattoos. Hij maakt ook wat vreemde geluiden, net of zijn maag opspeelt en hij dit wil onderdrukken. De weekenders lopen mij weer voorbij, maar de man blijft wat achter me hangen. De geluiden blijven echter aanhouden, tot ik bedenk dat hij waarschijnlijk Gilles de la Tourettes heeft.
Net voor de oversteek van de rivier komen er weer een aantal fietsers aangestoven. Zuid-Amerikanen, zij zien het snelstromende water, trekken hun pakken uit en springen in het water. Spektakel op de camino. Net over de helft van mijn dagtocht een fikse klim, het is droog bloedjeheet en zoals later blijkt is het randje van mijn linkeroor verbrand. Loop ik helemaal voor paal, mijn kapsel heb ik net voor vertrek laten knippen, maar net niet kort genoeg voor de camino die om de rijf van vijf vraagt. Dus douchen en je hand door je haar halen. Want een föhn en gel is onderweg niet besteed. Uiteindelijk een lange afdaling naar het dorp Villava, met een mooie oude pelgrimsbrug.(zie Google), want aan foto's schieten kom ik amper toe. Alles in mijn rugzak om mijn spullen droog te houden.
Het dorp waar ik moet zijn ligt in het verlengde van Vilava en aan Pamplona vastgebouwd. En na twee keer de weg vragen loop ik bijna zo het Hotel Burlada/Tryp binnen. Ondertussen wel half drie en redelijk uitgewoond krijg ik mijn sleuteltje.
Er is veel nat en overal waar wat uit de muur steekt hang ik iets te drogen. Mijn linkervoetje heeft toch wat schade van een natte sok, want ik voel een blaar aan de zijkant. Even afwachten en anders aan de Compeed, niet mijn favoriet middel, maar ik kan er wat moeilijk bij met gewone pleisters. We zien wel.
Dan de normale riedel van douche, was en pint pakken. En natuurlijk mijn bedje voor zondagavond. Het is niet dikgezaaid met hostales in de dorpjes. Ik laat de receptioniste Naar een adres bellen, maar het is zo goedkoop dat het wel een slaapzaal zal zijn. Toch maar vast laten leggen. Kijk morgen onderweg in het dorpje nog wel voor mogelijk iets particuliers.
Omdat ik nu in een beetje een voorstad zit is er weinig keus in eetgelegenheden en eet daarom maar iets in het hotel.
Cafetariakost, maar in ieder geval geen honger gevoel.
De voetbal staat op r Madrid - barca, 1-1 als ik nu stop om mijn bedje op te zoeken.
Zodra ik even wat puf heb zal ik wat foto's uploaden, maar er is sinds 2011 weinig ten goede veranderd onderweg.
Hoop dat ik morgen niet vastgeroest ben.
De rust en hasta luego