De eerste fikse hindernis................

Maandag 14 september 5e wandeldag.
Allereerst allemaal weer bedankt voor de goede reacties. Steeds meer mensen gaan reageren omdat ze weten dat ik weer "op pad" ben en dat doet de burger goed.
Gisteravond bij het diner had de Zwitser het weerbericht opgevraagd. Het voorspelde weinig goeds, terwijl het vandaag een pittige dag dreigde te worden omdat we de "puerto del Perdon" over moesten met zowel fikse klim als gevaarlijke afdaling. Stik steil en volop rolkeien door erosie.
Net op bed gaat er om de twee minuten een hond blaffen ik denk als voorbode voor het hondenweer. Ik roep een paar keer koest, maar hij hoort me niet. Val toch in slaap en wordt half in de nacht wakker omdat het luik van mijn slaapzaaltje staat te klapperen. Naar goed Spaanse gewoonte is het haakje verdwenen en oogt het allemaal een stuk authentieker natuurlijk.
De regen gutst naar beneden en sust me in slaap. Tegen zessen uitgerust uit bed, ik hoor wel water lopen, maar dat blijkt van het toilet te zijn in de badkamer naast mij. Er is al volop beweging bij de andere pelegrinos.
Ik pak alvast alles in op mijn toiletspullen na omdat ik me toch minimaal een klets water door mijn gezicht wil gooien. En de deels valse tanden ook even wil reinigen.
Maar het is topdrukte bij de badkamer dus ik laat ze maar lekker voorgaan. Als ik even niks meer hoor staat de deur open en mag ik er in. Niet om aan te zien en vies. Veel mensen denken na mij de zondvloed terwijl we daar toch geen beste herinneringen aan hebben. Ik doe mijn ding en dan naar het ontbijt. Heerlijk rustig de meesten al weg. Koffie, toast en koek en ik koop nog een banaan en koek voor onderweg. Men vult mijn flesjes water bij en ik houd mijn tweede stok alvast paraat omdat ik weet wat er straks op me afkomt. Het is buiten heerlijk koel EN droog, wel waait het, maandag doet het daar meestal. Om 7.45 uur loop ik hart dorpje uit, nog door enkele late Fransozen uitgezwaaid.
Toch een beetje spanning in mijn lijf, niet zozeer voor de klim maar wel voor die afdaling. In uiterst geval wordt het een alternatieve weg of en taxi pakken daarboven als ik het echt niet vertrouw. Waarschijnlijk doordat ik zo vroeg ben en uitgerust gaat de klim als een fluitje van een cent. We gaan wel 200 meter de hoogte in, maar op het laatste stukje na is het niet zo steil.
Om 8.30 uur sta ik bovenop de puerto del perdon. (Kijk eens op Google) daar kunnen mijn foto's niet tegenop. Ik krijg het weer even te kwaad, zeker als ik zie dat de twee stoelen die er de vorige keer stonden nu verruild zijn voor een mini zitje. Je hebt hier bovenop een geweldig uitzicht en ik weet hoe Lieske hier ook van genoten zou hebben.
Buiten mij en een verkoopwagen met een dame als uitbaatster is er niemand. Ondanks het vroege uur is de zaak al open. Dus koffie en een praatje. Dat lucht weer een beetje op. In mijn beste Spaans vertel ik over 2011 dat ik hier langs kwam en de reden waarom. Als ik vraag naar de man die toen de verkoop deed begrijp ik dat de vrouwen nu an zet zijn en we moeten weer lachen. Ze zegt ook dat het nog kalm, daar van geniet,maar vanaf een uur of elf komen de toeristenbussen met horden naar boven en is het gedaan met de rust.
Ik zal toch ook weer naar beneden moeten, dus zeg tegen de dame "suerte", is sterkte of geluk en krijg dezelfde wens terug als "misimo". Ik schiet nog een paar foto's en maak op haar verzoek nog een foto van Spaans meisje wat ondertussen ook boven aan gekomen is.
De eerste trapleuning naar beneden herken ik nog wel, maar dan
komt het deel wat al vrij steil is. Met mijn beide toeverlaten in hout en alluminium houden me op het rechte pad. Ik ga Naar beneden als een bejaarde met faalangst, maar niemand voor of achter me geeft me moed. Dan een volgens mijn nieuw aangelegd deel waar ze een soort traptreden hebben gemaakt, wat maakt dat je elke even een vlak sikje hebt om dertig te strekken. Samen met mijn stokken en doucement, gaat het heel goed. Als in even later terug omhoog kijk zie ik al snel een verval van een 30 meter. Dus keep on going Louis.
Ik haal het Engelse meisje van gisteren in, zij staat foto's te maken van blommekes. Ik kan me niet herinneren dat zij gisteren ook aande maaltijd zat. Ze groet vriendelijk en ik strompel haar voorbij. Ik kan me nog herinneren dat de vorige keer het laatste stuk echt slecht was met grote rolkeien etc, maar nu niets van dit alles. Niet dat het soepel gaat, maar ik klaag niet en daarbuiten is de aarde nog net nat genoeg om me wat steun te geven met de voetafdrukken van diegenen die mij zijn voorgegaan.
Vrij onverwacht sta ik op een redelijk begaanbaar pad en stop even om terug omhoog te kijken. Vreemd dat ik even geleden nog daar boven stond en zelfs dit pad niet zag liggen.
Ik houd beide stokken nog even in de aanslag en merk dat ik op deze manier zelfs aan een beetje nordick walking kan doen.
Ook loop ik wat stabieler, wel ga ik mijn blaartje weer wat voelen, mogelijk dat de spanning daarnet me even heeft afgeleid.
Om 10.45 uur wandel ik het volgende dorpje in en tijd voor koffie.
Ik wil mijn koek opeten, maar zie dat de banaan al op het punt staat om weg te lopen zo gaar is hij.dus vanwege de suikers eerst die maar soldaat gemaakt. Jasje uit, vastbinden en weer verder. In het volgende dorp nikste krijgen, dus door. Het schiet al lekker op en het weer blijft prima. Ik nem nog even pauze voor kiezen ander dorp inloop en drink mijn ene fles water leeg. Het moet al gek gaan wil ik niks meer tegenkomen. Het Engelse meisje loopt mij weer voorbij. Typisch Brits, 1.90 mrt lang en en brilleke uit 1980 maar wel heel vriendelijk.
Als ik het volgende dorp in loop, een klein zelfgemaakt kraampje, meteen bordje "cold drinks" erachter een meisje van een jaar of twaalf. Ze wenst me "buren camino" teschattig om door te lopen. Ik vraag om water, maar ze heeft alleen koude door haar moeder gemaakte citroenlimonade, En wie ben ik dan om te weigeren.
Kosten "free gift". Ik vraag of ze vakantie heeft. Morgen moet het weer naar school. Ook haar wens ik suerte en dan weer verder.
De oude fransozen sukkelen mij weer voorbij. We zijn bijna op de eindbestemming voor vandaag, want ook zij doen het rustig aan.
Zodra ik puente la Reina inloop zie ik pas dat het heel anders is dan ik dacht. Dit is het dorp waar ik vorige keer de stierenfeesten heb meegemaakt. Ik zat toen wel in een hotel midden in het dorp. Ik meld me aan de balie van hotel Jakue, zijn hebben daarnaast ook een pelgrimsopvang, maar inheb nuen gewone kamer. Inkomen 10 minuten wachten tot de kamer klaar is, maar om 1 uur sta ik onder de douche.
Wasje gedaan en dan naar mijn blaartje kijken. Ik schrik hoe het er uit ziet. Het lijkt wel of er een knoert van een blaar naast zit.
Ogen dicht en Compeed er af trekken. Dan blikt het volgens mij allemaal mee te vallen, het ziet er rustig uit. Ik besluit even te wachten met opnieuw afplakken en morgenochtend de zaak weer te isoleren. Dan naar de bar om een pint. De mails en route vier dinsdag bekeken. Ik voel me redelijk goed en probeer morgen weer wat meer km te maken. Als ik er 21 doe zit ik weer aardig op schema. Ik Google even naar en slaapplek, maar laat de reservering over aan de baliedame van dit hotel. Het is gewoon druk, want de hotels in het centrum morgen zitten al vol. Dan maar naar de buitenkant. Vastleggen en siësta.
Net wakker belt Ad Vos met goei nieuws. We praten even bij en dan naar beneden, bar, verslagje en eten.
Vanaf 19.00 uur gaat het restaurant open. Ik zie veel mensen van gisteren uit de pelgrimsopvang. Ook nu allemaal weer op de slaapzaal. Ik heb toch wel respect voor deze over het algemeen allemaal ouderen die echt vanuit hun rugzak leven.
Ik heb zelf meer behoefte aan de privacy van een eigen kamer.
Het diner is in buffetvorm, dus laat ik de meute maar even hun gang gaan tot de meesten aan tafel zitten.
Alles wordt elke keer goed aangevuld. 4 gangen en drinken a
volonte. De meesten gaan na het eten naar bed. Ik neem nog een koffieke en schrijf wat. Ook Herman heeft nog een mailtje gestuurd om elkaar onderweg nog even te ontmoeten. Ben aan het kijken of ik dat in kan lussen. Maar dat zien jullie weer wel terug in deze nieuwsbrief.
Ik zoek zodadelijk toch mijn bedje op.