In de zon en wind mee.........

Viernes, 9 oktober, 26e wandeldag.
Hoi allemaal. We zijn weer in de lucht. Gisteren geen puf meer om mijn dagboek aan te vullen. Maar hier ben ik weer.

Gisteren na mijn pintje het dorp ingelopen op zoek naar iemand met een schaar. Rondje gedaan door het uitgestorven centrum, en dan plots een uithangbord "peluqueria"'. Ik duw tegen de deur met donker glas en deze gaat nog open ook.
Ik sta zo maar in een kapsalon. Geen klanten, wel een kapster, dus ik probeer duidelijk te maken wat ik wil, nekkie uitscheren, alles beetje bijwerken, wenkbrauwen en kijk verder maar.
Ze pakt de tondeuse, maar ik grijp op tijd in. Niet te kort, want in de ochtend, " muy frio". Dus dan kam en schaar ingezet. Het is een aardig vrouwke, spreekt geen woord over de Spaanse grens, maar doet precies wat ik wil en neemt ook de wildgroei op en rond mijn oren nog onderhanden. Dan een wasbeurtje en ik ben weer het mannetje. Kosten te verwaarlozen.

Denk even aan een van mijn personal coaches Bianca met haar team. Zij zorgen ook dat ik er altijd prima verzorgd bij loop met mijn koppie. Ik heb trouwens, als ik er over nadenk een heel netwerk opgebouwd met mensen die bewaken dat ik niet "als ne vullik" rondloop, sinds Lieske er niet meer is. Van nagels tot spieren, alles wordt mee gecontroleerd. Zelfs kledingadvies krijg ik bij bijzondere gelegenheden. Koesteren die contacten jongen.

Terug hotel, het is al fris, ik neem een wijntje en dan toch nog maar even plat. Het is pas om 20.00 uur etenstijd.
Het is niet druk in het restaurant, is ook wat duurder, maar er is keus voldoende. Ik ga vandaag voor knoflooksoep met aardappel,
Merluza ala plancha en een huisgemaakte flan. Wijn en water worden zo op tafel gezet. Beetje brood er bij en ik zou zo voor kunnen gaan in de mis. Ik laat het me smaken. Wat later naar de kamer als normaal, maar geen probleem ik heb al wat uurtjes gerust. Ik laat de gordijnen open, mijmer nog wat over Lieske en val in slaap.

Op tijd wakker, sta om 7 uur beneden, want kan in het hotel ontbijten. Eerste klant en vriendelijke waard. Even later twee Fransen die ik nog even op weg help vwb koffie en toast, want dat is het goedkoopste.
Afrekenen wegwezen. Zaklaantaarntje in de aanslag, want de zon heeft Duitsland nog niet verlaten. Want ook in Spanje komt de zon in het oosten op. Alles is verder nog in diepe slaap in het dorpje. Ik verwijs nog even een andere dolende pelgrim naar mijn koffieadres en sta dan in de duisternis buitenaf. Eerstvolgende dorp driekwartier verderop. Ik heb daar vorige keer ontbeten.

Het pad licht weer op in de schemer, stokken gebruiken en rustig opstarten. Ik bereik zonder vallen de volgende locatie. Daar wordt iedereen net wakker, een bar is gesloten en vervangen door een twee keer zo grote bar op een hoek.
Ik loop door, gok op dorp twee. Men is bezig om een nieuwe weg aan te leggen, gaat ten koste van het wandelpad.
Een drassig gebied en plots zakt mijn linkse pootje in de zuigende modder. Ik krijg het geheel wel los, maar een klont rode modder blijft aan mijn schoen zitten. Probleem voor straks.

Er loopt een man voorbij. Korte broek, plastic tasje en alles aan hem is nat. Rare snuiter, zwerver ?, buitengegooid ? of alternatieveling ?, geen idee.
Hij loopt door, maakt regelmatig foto's, en verder zie ik hem niet meer. Volgend dorpje, koffie, cakeje en lopen.
Een nauwkijkend meisje, Korea, China ?, komt me tegemoet. Big dog, i am scared zegt ze. Volgens de beschrijving moeten we over en boerenerf. De waakhonden in Spanje zijn vaak zo groot als pony's. Meestal aan de ketting maar vaak ook loslopend. Er is geen probleem als je maar geen centimeter op hun territorium komt. Anders heb je het zitten.
Ik ben ook geen held met honden, maar ik moet er toch ook langs. Meisje loopt met me mee en No problem, ketting net kort genoeg om niet bij ons te kunnen.

Meisje verder en ik ook alleen zij sneller. Ik zie een man van het land afkomen met een mandje. Ik vraag wat er in het mandje zit. Open, kijken en het blijken supergrote paddestoelen te zijn.
Ik begrijp dat deze bij rundvlees worden klaargemaakt als delicatesse. Ik zie bij ons weinig boeren hetzelfde doen.

Het pad is zeer gevarieerd, van grind, tot keiharde leem en rolkeien. Heerlijk wandelweer, en op een drassig stuk met veel mos lijkt het alsof het pad belegd is met miljoenen diamantjes, zo glinstert de dauw tusen het mos. Mijn cameraatje is te goedkoop om dit soort beelden te kunnen vangen. Soms wordt ik gepasseerd door een enkele wandelaar, maar verder is het doodstil. Tot ik plots een busje hoor en iets verderop stappen acht mensen uit. Traject wandelaars die elke keer bij de mooiste stukken worden weggezet en verderop weer worden opgehaald.
In dit geval Duitsers. Ik kom daar achter omdat enkele km verderop de hippie, die ik nog ken van vorige keer en nog steeds zijn kraampje heeft. Iedereen mag bij hem blijven slapen man of vrouw maakt hem niet uit. Maar ik heb vorige keer al bedankt. Ik neem koffie en een appeltje en het is weer free gift.

Door wat problemen met de verbinding daarstraks wat vertraging. Het wordt te laat morgen verder.
De rust

Stralend weer en goed breed pad. Nog even een stukje omhoog, dan kom je bij een monument die de oude pelgrimsroute markeert, het crusero de San Toribio. Dan een lange afdaling en heel in de verte ligt Astorga. Maar er ligt nog wel een dorp en een aantal kilometers tussen.
Ik moet nog wel even terug komen op een opmerking over mijn pootje afgelopen week, dat hij er eventueel maar af moet vallen. Maar dit neem ik terug. Kwam toevallig een man met 1 been tegen en op krukken, naar dan gaat het wel erg langzaam hoor.

Dan loop ik Astorga in, plaats ligt op,een heuvel, dus nog aardige klim naar boven. Het is een aardig stadje, best wat te zien, dus lokt veel dagjes mensen.Horeca en kleine winkeltjes in de gezellige straatjes volop. Maar ik heb getal en kerngezin. Direct door naar mijn hotel Gaudi, dat tegenover de kathedraal ligt.
Ik stap er om half een binnen. Ouwe chique en familiebezit.
Ze kunnen even mijn reservering niet vinden, mar als ik Louis uit Holanda zeg en telefonisch heb geboekt is er no problem. Men vindt er zelfs gegevens dat ik daar vorige keer ook geslapen heb.

Riedel en rust. Dan kijken hoe verder. Op zich gaat net redelijk nu. Dus gaan boeken voor de komende week.
Ik wil eigenlijk geen rustdag meer doen, gaat het minder dan pak ik wel twee korte routjes zodat ik wat meer herstel uren krijg. Ook loopt heit stiekum naar eind oktober en dus meer kans op slecht weer. Daarbuiten lopen de bewakingskosten voor mijn auto bij vriend Herman ook steeds op. Straks moet ik misschien wel twee etentjes betalen. Tot Santiago is het nu nog een 240 km met een paar zware stukken er in. Ik streef er naar als alles goed mag gaan om 23 of 24 oktober in Santiago de C. aan te komen. Kan in het weekend dan daar zijn en maandags richting Zaragoza met de trein. Ik heb nu in ieder geval slaapplekjes geboekt tot na het weekend van de 18e.

Na het boekwerk even naar buiten om een pint en batterijen te kopen voor mijn cameraatje. Loop een winkeltje binnen, stel mijn vraag en de man zegt " dedonde usted" ?, oftewel waar kom je vandaan. Nederland en spontaan begint hij wat Nederlands te spreken. Heel verhaal, maar hij heeft een kennis die met een Roosendaler / Roosendaalse ? getrouwd is. En deze geeft les aan de universiteit in Leon. Toevalstreffer, maar mooi om mee te maken. Heb later spijt dat ik mijn gegevens niet achter heb gelaten, maar ja te laat en winkeltje dicht.

Dan naar het restaurant van het hotel, aardige ober. En ga voor het keuzemenu. Voor, snijbonen met stukjes gebakken ham. Simpel maar smakelijk. Hoofd, gesmoord vlees van kalfsnek.
Ik weet dat dat wel eens erg vet kan zijn, maar weet het woord vet niet in het Spaans, wel "gordo"en dat is dik.
Handen en voeten, maar de ober bezweert dat het stik mager is. Hij heeft gelijk, smakelijk potje. Wijntje en beetje fruit en Louise kan er weer tegen. Peter Mies en Ad Vos bellen nog, dus ik kan mijn Roosendaals weer even ophalen.
Dan uiteindelijk toch maar naar bed.