Het venijn in de staart...............

Sabados, 10 oktober, 27e wandeldag.
We zijn weer wakker, mijn eerste gedachte is natuurlijk bij mijn zus Ine, die vandaag 80 jr wordt. Maar 6 uur in de ochtend om te bellen is wat vroeg. Dus a la tarde. Vanavond.
Om 7 uur doet mijn creditcardje watie moet doen en ik stap naar buiten. De baliedame van het hotel wil nog wel koffie maken, maar de keuken is nog dicht. Dank u, maar ik wil ook wat eten.
Even verderop en barretje open, dus toast, koffie en zumo.
De Engelsen van een paar dagen geleden komen ook weer binnen en hebben ondertussen toast leren eten en bestellen natuurlijk.

Dan oppad, we lopen in marsorde Astorga uit. Een lange stoet van pelgrims, lampjes als een kerstsnoer achter elkaar. Als zuinige Nederlander lift ik met de rest mee. Je kunt niet verkeerd lopen. De eerste 12 km is het 1 lang oad, af en toe onderbroken door een dorpje of de provinciale weg oversteken.
Raar is dat ik soms helemaal niks herken, maar in het eerste dorpje weer wel weet wat er was. Al zijn de bars en slaapgelegenheden ook hier toegenomen. Iedereen wil wel een graantje meepikken van de drukte.

Als ik dorp twee nader staan er al diverse mensen te flyeren met aanbiedingen voor. Koffie etc. Eigenlijk niet leuk meer.
Ik kies voor de bar waar ik eerder geweest ben wat verderop in het dorpje. Café solo, boccadillo con queso, want ik voelde dat het ontbijt er wat doorheen zakte. Dus aanvullen due tank. Aan de bar een man die wat moeilijk bestelt. Komt bij mij aan tafel zitten en blijkt een Duitser aus Koln.
Spreekt goed Nederlands en heeft een handel in schilderijen en daarmee veel,contacten in Nederland.
Aardige vent, zeer bereisd. Hij wilde een paar dagen wat anders, Naar Spanje gevlogen, maar met de trein ging het mis, moest overstappen, verkeerde trein en reed terug waar hij vandaan gekomen was. Maar hij kan er nog om lachen.

Ik nok af, de zon komt er goed doorheen, en wel zo dat het jekkie wel uit kan. Terwijl ik bezig ben, komt een echtpaar voorbij en ik vraag of ze een Jack moeten kopen. Ze gaan er serieus op in, maar als ik zeg dat het van Mick Jagger is geweest snappen ze de gag.
Het loopt als een jee, binnen de kortste keren heb ik driekwart van de route afgelegd. Na het dorp El Ganso, wordt het ruwer. Smalle paden, keien en doorgegroeide wortels. Het tempo gat er uit. Net als ik wil stoppen voor en slok water, staat er een autootje met van alles. Ik koop flesje water en hakketak wat met die kleine zelfstandige. Ze vragen geen geld voor iets, maar je mag een donativo doen, zeg maar eigen bijdrage. Ik zal aan Herman eens vragen hoe dat precies werkt, mogelijk vergunning of belastingtechnisch.
Het gaat betrekken, net als er nog een rot stuk komt met klimmen en dalen door eens al pad. Mijn Duitse vriend komt me voorbij stuiven. Hij zegt wel meer gewend te zijn, maar voor mij is het pittig genoeg. Dan vallen de eerste druppels en bij wat overhangende bomen verzamelen zich mensen die in het plastic gaan, ik doe maar mee. Minimaal, want eigenlijk ben ik bijna op mijn eindbestemming voor vandaag. Nog even wat vals plat overwinnen en om 13.00 uur stap ik mijn logeerlocatie Meson El Refugio in Rabanal del Camino binnen. Mooi op tijd, want dan gaan boven de sluizen open.
Mijn kamertje is op de bovenverdieping naast de kerk en net onder de toren, wat wil je nog meer. Ik denk dat ik zelfs de wekker niet hoef te zetten.
Een anderhalf uur van alles en nog wat en dan aan de pint. Beneden full of Americans. Zij hebben geen history, maar wel hun eigen story.
Beetje aan de toog gehangen, wijntje en stukkie tortilla.
Even terug naar de kamer en Ine gebeld. Felicitaties, Lang zal ze leven en nog vele jaren.
Dan even het dorpje in. Het miezert nog wat, maar No problem. Ik kijk even of er een mis is, het loopt tegen zevenen. Duw tegen een donkere kerkdeur en er zit beweging in. Dus naar binnen. Er zitten wat mensen, aardig kerkje, in een bank bij het altaar een man in een bruine pij.
Ik steek een paar kaarsjes op en ga zitten. Het loopt aardig vol. Er komen nog drie paters bij. Men vraagt een paar vrijwilligers om en stukje gebed te lezen. Een Duitse en Amerikaanse dame melden zich. Er is echter geen mis, maar gezongen Vespers.
De paters zingen allemaal in het Latijn en omdat er boekjes zijn in diverse talen is eea redelijk te volgen.
Het duurt ongeveer een half uur en dan volgt een uitnodiging om 21.30 uur terug te komen. Want dan is er ook een pelgrimszegen.
Mooi om ook een keer op die manier zoiets mee te maken. Al met al waren er toch wel een 100 man in het kleine kerkje, en had ik de mazzel op een zitplaats omdat ik vroeg was.
Je kunt wel zien dat hier in het dorpje veel geld binnenkomt van de pelgrims. De meeste huizen zijn in perfecte oude staat teruggebracht, ook de kerkjes tot in de puntjes afgewerkt en de paters allemaal in nieuwe pijen.

Ik ga retour mijn slaapadres om een stukje te eten. Krijg mijn tafeltje toegewezen en een menukaart in 6 talen, zelfs in het Nederlands. Andere gasten over het algemeen Amerikaans, Frans en 1 Nederlander. Vissoepke, twijfel aan calamares, maar zie bij iemand anders dat die er toch niet zo goed uitzien. Dus stoofpotje van Rabe, oftewel stierenstaart. Achterop een vloeibare Spaanse kaas. Nog nooit gegeten, maar smakelijk en je krijgt er honing bij. Koffieke en vroeg naar bed. Ik laat de zegen maar even aan me voorbijgaan. Ik doe het gordijn van het grote dakraam niet dicht, maar de lucht is bewolkt, geen ster te zien. Dan maar naar mijn ster gekeken die op de foto op mijn nachtkastje staat.