Langs het Cruz de Ferro.............

Domingo, 11 oktober, 28e wandeldag.
Hoi Folks, ik zit ondertussen in El Acebo, iets verder dan het plaatsje wat ik heb ingevuld, omdat Google dat niet kon vinden. Scheelt niet zoveel hoor, maar een paar kilometer in de bergen en te voet dan doe je er toch wel even over.

Ik was in ieder geval op tijd wakker, wilde nog wat blijven liggen, maar dat is aan mij niet besteed. Zeer op mijn gemakje mijn spullen ingepakt en tegen half acht beneden. Ontbijt señor, si señora. Het is zondagochtend, maar geen zachtgekookt eitje zoals thuis. Wel een paar reuze sneden geroosterd brood, zumo en een gtrote kom koffie. Alles oké, si señora en de kamers zijn ook goed onderhouden en schoon. Kneepje in mijn arm als bedankje. Heb ik natuurlijk ondertussen ook wel geleerd. Als ik even behoefte heb aan een lichamelijk contactje, dan is een complimentje over kamer, eten of goed onderhoud al voldoende voor een knijpje in je arm. Niemand zal me kwalijk nemen dat ik mijn complimenten opspaar tot er een dame in de buurt is.

Vier Fransen, ook al meer gezien, ruziën over of er onderweg nog wat te koop zal zijn. De man gaat het vragen en zegt we moeten iets meenemen. Volgens mij komen we twee plekken tegen waar een bar is, en de eigenares bevestigd mijn gedachte al zegt ze dat het tweede plek niet zeker is.

Ontbijtje op, betalen en even buiten kijken naar het weer. Mist en wisselvallig. Ik besluit om toch naar meteen mijn regenbroek aan te trekken. Nu kan ik er nog bij gaan zitten.
Het is acht uur, maar stikdonker. Het eerste stuk gaat nog over een breed pad, maar eenmaal buiten het dorp smaller en rotsachtig, door de mist ook glad natuurlijk. Maar ik ben een diesel, langzaam op gang komen en zaklantaarntje in de aanslag.
Het is zeer rustig met wandelaars, pas als de schemer wat doorzet naar licht komen de eerste spaarzame lopers weer voorbij. Het pad wisselt van rotsachtig naar leem en dan weer rolkeien. Geen moment om even rustig te dien steeds alert wat er een paar meter voor je is en daar je stappen op instellen.

Op een smal stuk staat een man foto's te maken. Ik houd in maar hij roept; passe, passe. Dus ik loop door, tot hij me een eindje verder inhaalt. Hij laat een foto zien die hij van me gemaakt heeft in een klimmeke. Hij vraagt mij mailadres en zegt dat hij de foto zal sturen. Mucho gracias, want ik vond hem ook mooi.
Dan verder en na een anderhalf uur het eerste dorp.
Stop, koffie, water, mandarijntje en een paar Magdalena's. Dit zijn kleine cakejes, waarvan Herman zegt dat elke Spanjaard hier dagelijks de nodige naar binnen slaat.

Even toileteren en als ik terugkom zie ik ineens Steve de Amerikaan binnen zitten. Hij is wel erg snel gegaan na Leon.
Praatje, misschien tot vanavond en verder. Ik loop het door de mist spookachtig dorpje uit. Nog een uurtje en dan zou het Cruz de Ferro in zicht moeten komen. Ik heb gisteravond het steentje al klaargelegd wat ik van thuis heb meegenomen. Destijds uitgezocht door Lieske om het fonteintje in onze tuin wat op te sieren. Uiteraard dwalen mijn gedachten weer af aan de eerste keer dat ik hier liep ook met zo een steentje. Toen echter waren de omstandigheden om te lopen nog slechter omdat het sneeuwde. Zo erg dat we op en gegeven moment niet meer op het pad, maar over de provinciale weg moesten van de politie.

Wat stijgen en dalen en dan ineens het befaamde kruis.
Het oogt maar iel, maar door de enorme stapel stenen er omheen krijgt het zijn kracht. Er staan zoals altijd de nodige mensen bij. Ik pak mijn steentje, kijk er nog eens goed naar en zie dat het vol spikkels zit. Ik maak er een foto van en dan moet iedereen maar een spikkeltje kiezen die daar behoefte aan heeft. Ik loop om het kruis heen om in de buurt waar ik mijn en het steentje van Mark toen heb weggelegd. Natuurlijk niet meer te vinden, maar ik leg mijn nu steentje tussen een paar grotere met de gedachte dat het dan wat in de luwte ligt. Maak nog een foto en laat mezelf nog kieken door een man die constant van de een naar de ander loopt.

Dan even tijd voor stilte om aan Lieske denken................., Soms zo ver van me vandaan en soms ook zo dichtbij.........maar altijd in mijn hart.

Ik moet toch weer verder wil ik mijn slaapplekje bereiken. Er komen nog een paar flinke kwaaie stukken weet ik, maar er is een soort rust over me gekomen zodat ik minder gestrest loop. Her lijkt ook ineens minder druk op het pad. Dit laatste klopt inderdaad, want even later blijkt dat het vinnige ventje van daarstraks een groep Amerikanen begeleidt en deze op gemakkelijke stukken meeneemt op het pad, maar bij moeilijke stukken laat hij ze over de provinciale weg lopen.

No problem, want als er elke keer mensen je voorbij willen lopen, is dat voor mij ook niet prettig, omdat je onbewust toch rekening met hen wil houden.
De mist trekt wat op, het heeft niet meer geregend, dus eigenlijk had ik mijn regenbroekie niet aan hoeven doen. Maar ja je kunt niet alles voorzien. Beter zo dan een nat pak. Ik stop nog even voor een banaantje en slok water en dan gaan we bergaf. Rustig aan, want dalen is niet mijn favoriete bezigheid. Maar ik zal naar beneden moeten. En zoals vroeger met de vrachtwagen, in dezelfde versnelling naar beneden zoals je naar boven bent gegaan. Ik loop tegen enen het dorpje El Acebo binnen waar ik me even later meld bij Meson El Acebo, een herberg met slaapzaal en twee privekamers, waarvan ik er eentje heb gereserveerd. Minimaal comfort, maar wel de nodige ruimte. Er is een probleem met het water zegt de eigenares, tussen elf uur s'avonds en zeven uur s'ochtends is alles afgesloten.
Oké, als je net maar weet.

Wasprocedure en omdat er zelfs geen kapstokken zijn worden mijn stokken waslijn. Uurtje plat en dan om een alcoholische versnapering. Snel WiFi, dus ik kan al mijn foto's in een keer kwijt.
Verslag bijwerken, etenstijd. Nu wordt het forelsoep, vlees van de grill en Compostelataar na. Bij de koffie krijg ik nog een borreltje. Ik ben meteen geheel ontsmet. Ondanks alle emotiewas het een mooie dag, uitdagend pad dus met goed gevoel naar bed.
Morgen verder, opnieuw een stukje bestemming richting einddoel.......
Kan pas om 8 uur ontbijten, maar gezien de duisternis s morgens niet onverstandig.
De rust.