Kou, zon en beton.............

Miercoles, 14 oktober, 31e wandeldag.
Dag beste volgers,
Gisteravond, na het verslag nog wat foto's geüpload en naar het terraslawaai op het pleintje liggen luisteren en tenslotte toch in slaap gesukkeld.
Ik had de wekker op 6.15 gezet, omdat ik om halfl acht kon ontbijten in het hotel. Op mijn dooie gemakje alles ingepakt. En de riemen van mijn rugzak helemaal opnieuw afgesteld. De laatste dagen zakt hij wat scheef op mijn rug tijdens het lopen, dat loopt niet lekker maar ik weet niet goed waar het aan ligt.
Mogelijk aan de ondergrond waar ik op loop, want niet alleen krijgen rug en gewrichten elke keer een opdoffer van de beton, maar ook wat in die rugzak zit klinkt in elkaar. Mogelijk moet ik alles weer eens opnieuw inrichten.

Om half acht in de ontbijtruimte. Ik ben nummer twee, er is volop keus, de man voor mij weet niet waar te beginnen. Ik leg alvast een grote snee brood in de toaster en pak wat brood, serranoham ,chorizo en manchegokaas. De Spaanse lekkernijen. Sapje, waterke voor het pilleke en de señora brengt de mij de gevraagde koffie. Dan op de knabbeltoer. Er komen nog drie mannen bij die bij de eerste horen. Allemaal Duits sprekend. Het is nog geen acht uur en ik heb al drie talen gesproken. Incl. Goeie morgen voor Lieske. Mijn toast is bruin, nog een zoete koek en afrekenen.
Her is koud buiten zegt de hoteldame die me in mijn wandelhempie ziet. Ja maar dadelijk jackie aan en ik lijd niks.
Sta iets voor achten buiten. De thermometer bij de apotheek geeft 4 graden aan. Ik zie voor het eerst weer wolkjes als ik uitadem.
Het is nog donker, maar het eerste stukje loopt nog door het dorp. Iets verderop een dame met rugzak die twijfelt, ik wuif welke kant ze uit moet. Ze wacht op me, Engelse en zegt ik zie geen pijlen. We moeten de brug over en dan mag u kiezen uit twee routes. Een gemakkelijke over de beton, of een heel zware door de bergen. Ik kies voor de easy way en zij volgt me. Al is dit maar even, want ik loop te langzaam voor haar.
De route loopt vandaag grotendeels langs een oude provinciale weg. Wel is het eigenlijk een origineel stuk van de pelgrimsroute, maar opgeofferd aan de moderne tijd. Hoog boven ons dendert er nu op een nog recentere nieuwe snelweg het verkeer voorbij. Dus ook dit beton zal aan de tand des tijds ten onder gaan.

Net zoals gisteren weinig mensen die me inhalen. Na een dik uurtje het eerste dorp. Alles slaapt nog en ik maak een sssssssttt gebaar naar een paar Spanjaarden die me voorbij steken. Ze moeten lachen. Hop en weer op de betonplaten, net voor het volgende dorp gelukkig even een stukje bos. Kastanjebomen en een aantal mensen zijn met emmers de tamme kastanjes aan het rapen. Er wordt ok nogal wat hout gekapt hier zie ik wel.

We lopen het dorp en en een bar. Dus koffietijd. De Engelsen van een paar dagen geleden zitten binnen. Ik had hun mijn Jack te koop aangeboden toen het zo warm was. Nog steeds niet verkocht lachen ze, nee en vandaag doe ik het niet weg....
Ik neem mijn koffieke, water en een chocoladekoek voor de energie. Dan komen twee mannen binnen, de een is een grote vent met een baard. De andere wat kleiner.
Ik hoor en zweem van Nederlands, ik zeg goedemorgen en dus contact. Het zijn twee Belgen uit Zaventum. Ze vinden dat ik hun taal goed spreek, ik zeg dat dat ook niet anders kan omdat ik bijna in hun land woon. Roosendaol bij Essen. De franc valt en dus lachen. Het zijn twee maten die elk jaar een stukje van de Camino doen. Nu met pensioen en twee dagen geleden gestart voor het laatste stuk. Ook zij hebben problemen met onderdak.
Ik tip ze even over booking.com en dat ze ook telefonisch kunnen reserveren als ze maar adressen hebben.

Weer naar buiten en de zon schijnt. Gelukkig, ik hoop dat het nog een paar dagen standvastig blijft. Met name morgen droog de
O Cebreiro op zou ik erg prettig vinden. Vandaag stijgt het langzaam naar 600 meter, maar morgen op een vrij kort stuk naar ruim 1250 meter. Bidden en afwachten Lowieke, in die volgorde. Na nog een tijdje het getik van mijn stokken en de gedachten bij Geert en Lieske toen ik een paar jaar geleden hier in de regen liep het bord Vega de Valcarce. Even later een bordje, " Casa Rural de Recante" en het blijkt mijn nachtverblijf meteen aan het begin van het dorp.

Er is een vrouwke aan het poetsen. Ze lijkt wat op Lieske toen die een jaar of 17 was. Ravenzwart haar in twee " stertjes". Deze is wel iets ouder, maar van opzij is de gelijkenis treffend.
Lieske droeg haar haar altijd zo als ze bij apotheek Evers aan het werk was. Ze was wel geen apothekeres, maar moest van haar baas ook altijd een witte schort aan. Zeker als ze medicijnen moest bezorgen. Ik ben er wat weemoedig van.

Ik meld me bij het vrouwke, maar ze weet niet welke kamer ik krijg en verwijst me naar de "panaderia" oftewel bakker aan de overkant. Daar is de bazin en tien minuten later heb ik mijn sleutel. Ruime kamer in een gerenoveerd huis. Het poetsvrouwke klopt op de deur. Ze wijst dat er buiten een waslijntje hangt en knijpers in een zakje. Ze praat honderduit, terwijl ik maar dertig procent er van begrijp. Ik kan wel bij de bakker ontbijten, naar het diner moet ik zelf zoeken. Ik vraag dus naar een adres, er zijn drie restaurants in het dorp. Maar als ik vraag naar het beste, lacht ze wat en krijg ik de indruk dat het alledrie niks is,
Oké mensen, van iets minder zal ik zeker niet afvallen. Ik zie wel wat er op mijn bord komt.
Ik loop nog even het dorp in voor een pintje. Bij het eerste restaurant allemaal foto's van gerechten. Dan weet ik,eigenlijk al genoeg. Meestal allemaal prefab uit de frigo. Bij het tweede restaurant keus uit een beperkt aantal voor en hoofdgerechten.
Ik zie bij dat restaurantje ook de mannen van afgelopen ochtend. Zij moeten nog vier uur verder. Ik zeg wel drie uur klimmen, och zegt de dikste lachend, wij zijn Oostenrijkers, en nipt nog maar eens aan zijn pint. Ik zal strak wel zien of ze nog verder zijn gegaan.

Dus dat betreffende restaurant zal het wel worden. Jullie horen het nog wel.

Dan terug voor siësta, de was is droog. Eenmaal plat luister ik naar het gekraak van de houten gebinten waar ik onder lig.
Lang geleden dat ik in een huis geslapen heb wat grotendeels uit natuurlijk materiaal is opgetrokken. Dus ook vannacht zal ik af en toe wel een geluidje horen waar ik niet meer aan gewend ben.

Ik stop even, mogelijk tot straks. Bij het uploaden van foto's gaat soms wat mis zodat ik een foto opnieuw moet doen. Dit gaat ten koste van de logische volgorde. Maar beter iets dan niets.

Hoi folks, maak toch nog maar even vandaag af. Tegen half acht naar restaurantje gegaan. Er zat 11 man binnen, waarvan 100 procent ouder dan 65 of heel veel geleden. Ik trek de gemiddelde leeftijd niet omlaag. Mogelijk wel een Japanner die nog binnenkomt, maar ik heb altijd moeite met het inschatten van leeftijd van Aziatische mensen.
Keuzemenu wordt voor mij; Caldo, is een soort aardappel, savooiekool soep. Pinchos de Cerdo, zijn varkensvleesspiesjes en dessert, waarvan ik een appeltje kies. Er is ook " tarta de Santiago", een soort cake, vaak met een afbeelding van de apostel er op of de jakobsschelp. In mijn ervaring zo droog als gort en alleen weg te krijgen met een halve liter wijn.
Drie belegen Engelsen vinden de cake geweldig, maar ja, als je de oude Engelse keuken een beetje kent, weet je dat dan alles al snel beter smaakt.
Ik neem nog eeen koffieke, Oostenrijkers niet keer gezien. Wel als ik bijna bij mijn kamertje ben, dik half negen nog twee vrouwelijke Spaanse wandelaars, op zoek baar een bedje. Ik verwijs ze door naar een Alberque vlak bij het restaurantje en hoop voor hen dat er nog plek is.

Ik lig op bed, geen inkijk, dus gordijnen open en kijken of ik het lichtje van mijn ster kan ontdekken.

tot morgen