Dinsdag in Cagliari

Cagliari, dinsdag 21 mei 2019
Ik heb een lange nacht gehad, beetje teuten vanochtend maar toch weer tegen half tien buiten. Maar niet voordat mijn landlord heeft verteld dat de ondergrondse wandeltocht van woensdagochtend is verplaatst naar woensdag 16.00 uur. Awel, ‘t zit me niet mee. Ik zeg tegen die tijd zit ik bijna op de veerboot. Dus schrijvet mar op oewen buik. Hij kan er natuurlijk ook niks aan doen.

Ik vraag of ik het niet op eigen gelegenheid kan doen, of waar de tocht dan begint. Alleen mag niet omdat er altijd een plaatselijke begeleider bij moet zijn.
Doet me weer denken aan de muziekuitvoering gisteren. Er waren vier brandwachten aanwezig in de conservatorium zaal op nog geen honderd bezoekers. Maar ja, je weet het nooit.....
Ik laat toch wel mijn teleurstelling blijken, dan licht hij een tipje van sluier. Er is een ingang naast de Sint Eulaliakerk met catacomben. Daarvan zou de ondergrondse tocht een verlengde zijn. Echter een bepaald deel mag alleen onder geleide. Oké en thanks, ik ga er mijn voordeel mee doen.

Dan naar mijn ontbijtvrouwke in het barreke. Ze is er weer en zegt vragend of ik hetzelfde wil als gisteren denk ik dat ze zegt. si si, ze draait zich om en binnen mum van tijd terug met food en drink en wat water in een glaske.
Ik nuttig mijn ontbijtje en bepaal gedwongen door omstandigheden maar weer een nieuw plan. Een echt plan b had ik niet achter de hand. Ik raadpleeg mijn plattegrond van de stad en besluit mijn wandelroute op te pakken waar ik zondag geëindigd ben. Maar na het ontbijt toch Eulalia maar opzoeken.

Dus afrekenen en weer maar bergop. Onderweg is het ontzettend druk met rondleidingen van toeristen, tientallen groepen kom ik tegen. Ik kijk richting haven en er ligt een cruiseschip aangemeerd. Nu snap ik het en mogelijk ook de reden waarom alle andere tours zijn afgelast of omgezet.

‘t zal me ook worst wezen. Ik ga op zoek naar Eulalia en de onderaardse gangen. In een straatje zie ik bij een souvenirwinkeltje tips voor tours hangen. Toch maar even naar binnen. Ik vraag de dame of zij weet of de ondergrondse tour voor vandaag te boeken is. Ze moet het navragen en zal een app-je sturen als ik mijn telefoonnummer geef. Ook hoe laat en verzamelplaats.
Binnen het kwartier een berichtje dat er door omstandigheden geen excursies zijn. De omstandigheden ken ik nu, maar wel een service van dat vrouwke die ik dan ook een bedank berichtje stuur.

Uiteraard vind ik Eulalia en zelfs de kerk die er mee verbonden is. St. Eulalia schijnt ook de beschermheilige van Barcelona te zijn. Kaarsje offeren en wordt voor de ondergrondse opgravingen naar achter het kerkgebouw verwezen.

Een aardige gast laat me €. 5,00 entree betalen en ik krijg een Franse tekst mee om het gebodene te kunnen begrijpen. Nummers corresponderen met bepaalde info punten in het complex. Het is aardig van opzet, veel herkenbaar als voormalige straten en indelingen van huizen. Al moet ik bekennen dat de info in Cartagena destijds me nu aardig van pas komt. Aangegeven wordt ook dat er een gang/straatje loopt vanuit deze locatie richting het havengebied. Ik zie ook dat er dieper beneden een ingang is afgesloten. Die zou van de eerder geplande toer kunnen zijn.

Er melden zich meer bezoekers in de vorm van twee schoolklassen. Kids van een jaar of acht schat ik. Begeleidende leerkrachten vertellen de geschiedenis van de stad. Doet me denken aan mijn eigen schooltijd op de Openbare, vanaf de eerste klas elk jaar een schoolreisje. Het ochtenddeel was altijd voor geschiedenis en cultuur en ‘s middags naar de Efteling, bedriegertjes of dierentuin. Ook naar Delft waar Willem van Oranje is vermoord. Toen ik daar dertig jaar later nog eens kwam, moest ik even zoeken naar het kogelgat, want dar zat in mijn herinnering veel hoger.

Ik kijk nog even hoe de kids op hun geschiedenis reageren en wil dan naar buiten gaan. Bij de uitgang staat een juffrouw die vraagt of ik buiten Frans ook Engels spreek. De kassaman had me als Fransman aangemerkt. De bedoeling is of ik samen met twee scholieren een enquête in wil vullen, dan kunnen zij hun kennis van het Engels verbeteren. Mooie manier van leren vind ik en doe daar graag aan mee. Ook omdat het met opgevallen is dat de meeste eilandbewoners erg beperkt zijn in hun talenkennis. De vragen variëren van waar ik vandaan kom,tot interesses, opleiding en vakantiebudget tot hoe ik vind dat de gemeenschap hier omgaat met armen en bedelaars.

Ik ga verder en ben toe aan een koffieke. Op de Piazza Yenne, veel terrassen. De hotspot ook nu voor de met name Engelse toeristen. Dus in de horeca heel veel afgestemd op hun behoeften. Ik loop wat verder en pak aan de bar mijn espressotje. In het eerdere app-je van de winkeldame ook nog een suggestie van een ondergrondse schuilkelder uit de tweede Wereldoorlog. Straatnaam er bij. Leuk om op zoeken, dus lopen en vragen. In alle talen, maar niemand weet wat ik bedoel. Dus stoppen en op zoek naar een lunchje, gisteravond niet meer gegeten dus er zou wel wat bij kunnen. Ook niet teveel want vanavond wil ik mijn laatste avondmaal op Sardinië nuttigen.

In een zijstraatje een aardig terrasje en lunchmenu voor een tientje. Ik wil buiten zitten en de dienster draait de parasol omlaag. Relaxt van een mix van warme en koude salade genoten. Mensjes kijken en een beetje mijmeren wat hen allemaal beweegt in hun dagelijkse doen. Ik reken mijn lunch af en ga verder. Op mijn zondagse toer zou ik de olifantentoren gemist hebben. Dat kunnen we niet hebben natuurlijk. Even later blijkt dat hij op mijn eerste foto stond, alleen kwam het olifantje daarop wat in de verdrukking. Dus nieuwe foto maken en oude straks weggooien.

Ik slenter wat rond en kom langs de universiteit. In de poort hangen twee foto’s die verwijzen naar een oude kapel en nog oudere bibliotheek. Ik heb mijn stoute schoenen altijd aan dus hop de trap op. Bovengekomen kijkt men wat moeilijk bij mijn vraag naar de bibliotheek, maar ik mag even binnenkijken om een foto te maken. Prachtig, dit vind ik nou een kers op de taart, beetje zwerven en dan zoiets tegenkomen. Maar de kapel blijft ook voor mij een No go zone.

Ik zak weer een beetje bergafwaarts naar een uitkijkpunt waar ik eerder geweest ben. Het barst vandaag van de kleurlingen die hun handel te koop aanbieden. Waar ze allemaal vandaan komen zou ik niet weten. Maar ik denk dat het met de cruisebezoekers te maken heeft. Er is net een razzia geweest op deze handelaars door de politie. Zij pakken dan snel hun boeltje en gaan op de vlucht. Een van de donkere handelaars heeft nogal wat spullen verloren en staat op een afstand naar de politie te kijken die het in beslag neemt. Het is van mij roept hij naar de politie, kom maar halen roept de politie en breng je paspoort mee. De man druipt af, handel kwijt en geen geld, wie zal dat betalen. Triest dat je zo door het leven moet zonder perspectief.

Onderweg naar mij siesta help ik nog een oudere Engelse dame op weg naar haar hotel. Ze weet niet waar ze is en ik zie dat haar hotel vlak bij het conservatorium is. Dus een aardig eind lopen en deels bergop. Ik adviseer haar een taxi te nemen, wat ze dan ook doet.

Eventjes plat en alvast wat zaken inpakklaar maken. Dan douchke en down town. Vanavond afscheidsdiner in stijl. Ik wil eigenlijk een beetje “all the way” gaan met een Italiaans diner. Op straat is het opvallend stil, de cruisegangers zijn terug naar hun schip wat ondertussen weer vertrokken is. Ik kom bij toeval uit bij de Osteria van de eerste avond, was best goed, niet duur en aardige bediening. Ik zoek niet verder en ga naar binnen. Meteen herkenning en dat is leutig. Het is niet druk en ik krijg een plaats aan het raam. Geen menu, maar a la cart.
Ik begin met een antipasta. Ham met meloen, maar ik vraag de meloen weg te laten, dus krijg een bord vol heerlijke rauwe ham.
Dan een primo platti, ik zoek een eenvoudige pasta met alleen knoflook. De olijfolie druipt er uit, simpel gerecht , maar geweldig lekker en de knoflook dampen komen uit al mijn poriën. Lieske zal het straks bij de goeienachtkus niet erg vinden, want vroeger gebruikten we een hele streng knoflook op twee maanden.
Dan mijn secundo platti. Een paarden entrecote. Ik bestel er verse spinazie bij. Ik krijg een flink mals stuk vlees, ik denk 400 Gr. Smelt op de tong en het vetrandje geeft er net die extra smaak aan.
Op een botje en wat vet na eet ik alles op, het was niet lekker zeg ik tegen de ober. No problem zegt hij met en smile, dan krijgt u van ons een andere hoor.

Als dessert een flanneke met rood fruit saus en espresso na.

Naast mij, naar later blijkt een Russisch echtpaar. Zij spreekt wel wat Engels, maar de man zit eigenlijk alleen maar te klagen wat hij op het bord krijgt. Eet met lange tanden de blik gericht op zijn smartphone.
Ze hebben een gehandicapt meisje bij van een jaar of zes. Dat zat bij aankomst in een wandelwagentje wat ik al vreemd vond voor zo een oud kind, maar nu zie ik de reden waarom. Ook de verzorging van het kind komt voor moeders rekening. Het meisje wordt beziggehouden met filmpjes op een smartphone en af en toe een hapje voer en meer heeft zij niet nodig om stil te kunnen zijn.

Ik reken af en ga richting nachtverblijf, pak een tussenstraat en sta meteen bij het goede adres. Ik heb heerlijk Italiaans getafeld en ben geen fortuin kwijt. Een borreltje als een limoncello had er mogelijk nog wel bijgekund, maar het lijf is toch al moe genoeg om zonder extra middelen gewoon in slaap te vallen...............