7e Wandeldag van Rubieäs naar Tui (Spanje)

7e Wandeldag
Zondag 3 oktober 2021
Van Rubieäs naar Tui (Spanje).....+/- 19 km
Hotel Villa Blanca

Het zal jullie niet verbazen dat ik deze slechte slaapgelegenheid zo snel mogelijk wil verlaten. Ik heb me daarom in het vroegste tijdblok voor ontbijt, om zeven uur, ingeschreven. Slecht geslapen tussen klamme lakens. Al mijn spullen incl. schoenen zijn nog kletsnat. Gelukkig heb ik een extra wandelbroek en wandel ondergoed bij. Ik pak alle natte spullen in een plastic zak en stop ze in de trollie. In Tui maar laten wassen. Ik bekijk de douchecel nog eens en besluit maar tot een kattenwasje. Niet mijn ding, maar vieze nood breekt wet.
Ik maak mijn haar kletsnat en kam het strak achterover met een flinke dot gel er in. “Coupe Jules Deelder”, zodat het toch een beetje verzorgd lijkt.
Bagage dichtritsen en klaarzetten. Zie dan nog een paar droge sokken op bed liggen. Pvd moet de trollie weer open. Lieske hint dat ik ze gewoon in mijn rugzak moet doen. Mijn schoenen zijn doornat en mogelijk dat ik dan onderweg nog van sokken moet wisselen om blaren tegen te gaan.

Ik ben de eerste aan het ontbijt. Het ouwe wijfke heeft nu een geweldig humeur. Mogelijk vannacht haar geld geteld. Ze komt wel drie keer vragen of ik nog extra koffie of brood wil. Het ontbijt is sober, maar voldoende.
Als Ik wat later terug kom om trollie achter te laten en de sleutel in te leveren zit de ontbijtruimte bomvol. Gelukkig kan ik dan al weg.
Het is half acht, licht, gelukkig droog en de natuur ruikt heerlijk fris na de grote wasbeurt van gisteren.
Vandaag ruim negentien km. Het langste traject tot nu toe. Het golft onderweg wel wat, maar geen echt klimwerk meer als gisteren.
De paden deels zand en bos, maar ook veel klinkerwegen die de oude Romeinse wegen volgen.
Pas na een half uur wordt ik ingehaald door een andere wandelaar die ik nog niet ontmoet heb. Ik heb er voor “mijnen doen” aardig de pas in. Had verwacht wat spierpijn te hebben na het vallen van gisteren. Geen sprake van. Ook de wandelstokken geven me nu weer de nodige vastigheid. Je kunt een licht verend deel instellen. In eerste instantie vond ik al die gekkigheid maar niks, echter het vangt de schokken goed op wat de armen weer ontlast.
Ik geniet van de stilte en de natuur. Soms wat klokgelui ver in het dal.

Zo tegen half tien het eerste dorpke voor een koffiestop. Café annex bakker. Ik ben de eerste stoppende wandelaar en de andere klanten zijn mannelijke locals die het brood halen combineren met een glas wijn. Als er andere wandelaars bIjkomen kan ik weer verder.
Langzaamaan komt ook het fietsvolk tot leven. Afhangend van de breedte van het pad kondigen zij zich aan door te roepen, bellen of fluiten.
Maar ik heb ze al lang gehoord, want onze fietsende vrienden kunnen luidruchtig zijn. Op dure fietsen en in opvallende kloffies racen ze richting Santiago de C.
Ik wordt weer ingehaald, een jong koppeltje wandelaars. Gisteren even mee gepraat. Komen uit Porto. “Bom Dia” en ik zie ze snel in het landschap verdwijnen. Ik begrijp niet dat het zo rustig is met wandelaars. Gisteren bijna in de file met dat kloteweer en nu Onze Lieve Heer er zo een mooie dag van maakt is er niemand te zien.
Mijn veters gaan los zitten, teken dat de schoenen aan het opdrogen zijn. Gelukkig net bij een cafeeke zodat ik even kan gaan zitten. Espressootje, koekie en verder. De paden worden weer “vals plat” ik wist dat er nog een bultje aankwam. Niet zo pittig als gisteren maar wel een stukje stijgen en weer dalen met veel losliggende keien en rolstenen. Het blijft altijd opletten hoor, het kunnen dennennaalden, stenen of een boomwortel zijn.
Mijn volgende stop zou rond de middag moeten liggen. Maar er is geen café meer open. Dus even rust bij een kapelleke. Kerske aansteken voor iemand die wat steun kan gebruiken. Bidon water en een paar droge Mariekes. Er komen veel fietsers voorbij en maar één wandelaar.
Hoppa, opstaan, het lijf even alles op zijn plek laten zakken en we gaan weer. Het getik van mijn stokken bepalen mede het tempo. Ik loop ruim anderhalf uur eer ik weer iemand zie.
Ik hoor sirenes van politie en ambulances. Dus we naderen stedelijk gebied. De stad Valença, dus bijna aan de Spaanse grens. Aan de rand van de stad is een zigeunermarkt bezig. Ooit wel eens met Lieske zo een markt bezocht, maar meer om de sfeer dan iets te kopen. Mogelijk waren we ook te bang “gerold” te worden. Vanuit de verte lijkt het nu toch druk zat. Ik snak naar even een stoel, bij een wat luxer terras is plek. Dus afladen en even de benen rust gunnen. Ik bestel weer mijn beproefde recept met o.a. een Pastel de Nata, waarschijnlijk de laatste in Portugal. Ik krijg er nu een busje kaneel bij om mijn pastelleke zelf wat te kruiden duidt de ober me. Hij is ook bereidt om een fotooke te schieten van deze vermoeide pelgrim.
In de beschrijving stond dat je dwars door het drukke centrum zou worden geleid. Maar dat valt alles mee. Weer wel goed opletten om geen gele pijlen te missen maar ik sta eigenlijk vrij snel aan de rand van de stad. Hoog oprijzende middeleeuwse stadswallen achter me en dan een lange trap naar beneden tot aan de rivier de Miño en ineens die lange stalen brug om naar Tui in Spanje over te steken. Mijn horloge wijst drie uur. Es Viva Espagna. Zover ben ik in íeder geval al gekomen.
Zodra ik een muurtje zie, even zitten en de plattegrond richting hotel bekijken. Ik word verwezen om vanaf de Kathedraal de weg te volgen. Die heb ik met behulp van een wat aangeschoten man snel gevonden. Op en rond de kathedraal volop horeca wat op veel toerisme duidt. Dan ben ik er zo. Om half vijf stap ik mijn hotel binnen. Geen anderhalf uur gelopen, maar in Portugal is het een uur vroeger.
Lieve ontvangst en mijn trollie zie ik al staan. De receptioniste brengt hem naar mijn kamer. Trollie open, nat spul eruit, en mijn avondkloffie klaarleggen. Dan scheren en uitgebreid douchen, wat een genot...........die straal warm water. Het ziet er hier allemaal picobello uit.
Bij die receptie de wasservice gevraagd. Jammer die hebben ze niet. Wel in de buurt een wasserette automaat waar je het zelf kunt doen. Men wil direct meelopen, maar awel ‘t zal voor morgen zijn. Mijn nieren snakken naar vocht en liefst in de vorm van een pint. Op vijftig meter van het hotel volop terrassen. Dus snel een stoel gekaapt en pintje besteld. Dan maar weer mensen kijken en genieten van het vele schoons..........
Tijd om wat te eten te zoeken. Restaurants volop. Ik heb echter bij de pinten wat chips gekregen, dus echt grote honger heb ik niet.

Ik vind een plekske tegenover de kathedraal. Wat ik bij de mensen op tafel zie staan geeft aan dat het geen toeristenval lijkt. Ik krijg een mooi plekske met zicht op de mastodont van een kerk en mijn medegasten.
Ik bestel wat calamaris en mosseltjes en een wijntje. De andere nieuwkomers krijgen een tapa bij hun drankje in de vorm van een potje witte boontjes in tomatensaus. Waarom ik niet ? Dus ober geroepen en gevraagd. Het potje wordt met een excuuske per omgaande geleverd. Wie vragen worden dus niet altijd overgeslagen......
Moe en wat rozig van de wijn zoek ik wat later mijn bedje op en val als een blok in slaap. Schaapjes tellen is vandaag niet aan de orde...........



Verstuurd vanaf mijn iPad