6e Wandeldag van Ponte de Lima naar Rubiäes

6e Wandeldag
Zaterdag 2 oktober 2021
Van Ponte de Lima naar Rubiäes ....... +/- 17 km
Hotel O Repousa do Peregrino

Bed uit, opgefrist, regenbullen voor pakkens ingepakt en alvast mijn trolly bij de receptie geplaatst. In de ontbijtzaal nog geen enkele beweging.
Op de kamer tv aan en weerbericht gevolgd. Het ziet er vanaf een uur of tien niet best uit. Om vijf voor acht naar beneden en ontbijt. Alles staat gedekt en ik ben de eerste. Ik pak wat ik nodig heb, koffie en als laatste mijn pilleke. Bij het weggaan vraag ik of ik een banaan mee mag nemen. Al was het heel de fruitschaal lacht de hoteleigenaar. Ik daag hem niet uit........

Om kwart over acht buiten en weer op weg. Lange oude Romeinse brug over en een vrouwelijke straatveger staat al te wijzen dat ik rechtsaf moet. Kijk dat zijn nog eens actieve ambtenaren !!. Ik ben zo Ponte de Lima uit. Het eerste stuk loopt goed. Dan een overloop van de rivier, dus wat modderig en gladde grote stenen. Het gaat miezeren en ik hoop dat ik tot de eerste koffiestop redelijk droog kan blijven en dan mijn poncho aan kan doen.
Onze Lieve Heer beschikt echter anders. Plots trekt hij de sluizen open en het plenst er uit. Dus rap rap, is altijd te laat, omgekleed langs de kant van de weg. Ik ben gelukkig niet de enige natnek. Een klein half uur later Bar Oasis, een bouwsel langs de weg. En volgens de beschrijving één van de weinige van vandaag. Natte bullen even uit, koffie, water en een cakeje.
Ik geef een duppie fooi en mijn bladje wordt aan tafel gebracht. Even rust en dan maar weer de regen in. Op zich hoort dit erbij, maar als brildragend ventje toch lastig. Je moet sowieso al opletten en zeker nu in een donker bos het zicht wordt vervormd door mijn natte brillenglazen.
Dus ik heb prijs, pijl gemist en ik sta plots op een doorgaande weg. Geen kip te zien om te vragen. Een autooke met een ouder koppelt stopt. De man duidt aan dat ik de weg naar links kan vervolgen en dan weer op de Camino uitkom. Ik loop langs de drukke weg en twijfel. Dan aan de rechterkant een café.

Oversteken en stop. Er zit wat boerenvolk op het terras. Ik stel mijn vraag maar weer; zit ik goed ?? En bestel een koffieke. De kastelein en een klant in discussie en ik snap er niks van. Dan vraagt een andere klant of ik Frans spreek, naturellement, wie niet tegenwoordig. Hij is een Portugees, maar heeft vijftien jaar in Luxemburg gewerkt. Binnen twee minuten weet ik exact waar ik ben en aan toe ben. Ik bied ze allemaal een drankje aan, mais non monsieur. wij bieden u de koffie aan. Achthonderd meter verder zie ik de eerste gele pijl weer die ik eigenlijk wel zou willen kussen.

Het is druk vandaag, veel Italiaanse mountainbikers en wandelaars van alle nationaliteiten. En allemaal in plastic verpakt. Aan de entree van een dorpke weer een barreke. Toch maar stoppen om de zaak te steunen. Gaan de wandelaars voor fris, de fietsende meute tuft niet in een biertje, Godnondepatat, wat kunnen die zuipen. Dan verder, er komt steeds meer vals plat op de goed begaanbare paden. Wel stonden er bij het vorige barreke al een aantal taxibusjes en die ruiken handel met dit weer.
We moeten vandaag een pukkel over van 405 meter. En mijn ervaring is dat de weg langzaam overgaat in een rotsachtig te beklimmen deel.
Zo ook nu, bestrating gaat over in een modderpad en vervolgens in spekgladde rotsen. En het wordt erg stijl. Mijn twee stokken bewijzen hun diensten.

Ik klim zo voorzichtig mogelijk, maar als ik even de rug wil rechten zegt mijn evenwicht bekijk het maar. En dan lig ik al plat. Gelukkig niks kapot of gebroken. Opgekrabbeld en verder want je kunt niet anders. De markering met gele pijlen is gelukkig heel goed en wordt om de paar meter op de rotsen aangegeven. Bij een stap met een groot hoogteverschil ga ik weer onderuit. Een Italiaan loopt achter me en helpt me overeind. Even verderop is hij zelf slachtoffer, maar gelukkig ook zonder schade. Alles wat ik aan heb is doorweekt. Zowel van de regen van buiten als het zweet aan de binnenkant. Op de top van de heuvel maken de Italiaan en ik even een fotooke voor het nageslacht.

Dan zet ik de afdaling in. Ook hier is het opletten. Even verderop een man die staat te rusten “where are you from” Hollanda, ik ook zegt de man. Hij is Amsterdammer maar heeft ...tig jaren geleden zijn commando training in Roosendaal gehad. Als we afscheid nemen krijg ik de tip dat er verderop nog een aantal grote gladde rotsblokken van een oude gletsjer liggen. Waar ik overheen moet. Dat is meteen ook het meest gevaarlijke deel van de afdaling. De rest van de paden is redelijk stijl naar beneden maar goed te belopen. Ik ben ruim zeven uur onderweg geweest als ik om drie uur doorweekt aanklop bij mijn logeeradres.

Een kribbig ouw wijfke is de bazin. Kouwe ontvangst. Om half zeven vanavond pendelen naar een restaurant en morgen vanaf zeven uur ontbijt terplaatse. Ik krijg mijn kamer op de benedenverdieping. Spartaanse ruimte met alleen het hoogst nodige. Geen droogmogelijkheden etc. Zelfs de föhn moet aan elkaar worden doorgegeven. Geen bier, wijn en/of WiFi op de kamer. In de niet erg propere douche douche één zakje doucheschuim.
De belafspraak met Peter cancel ik maar even. Tot in Tui morgenavond. Goed dat ik dan weer een vrije dag heb, kan ik mijn spullen weer even goed verzorgen. Ik ga naar de wachtruimte bij de balie, daar wel WiFi, maar valt steeds weg. De telefoon rinkelt constant voor kamerruimte, naar ze zitten hier vol. Tegen half zeven worden de eerste zes mensen opgepikt voor het diner.

Dan wordt ik opgehaald samen met een Iers en IJslands koppel. We raken aan de praat en ze vragen of ik bij hen wil komen zitten voor het diner. Aardig bereisd volk, allemaal pittige banen gehad dus onderwerpen genoeg om over te bomen. De dames hebben elkaar ontmoet bij hun studie in Londen en zijn altijd bevriend gebleven. We lachen heel wat af. Het IJslandse koppel is pas twee maanden getrouwd. Zij heeft negen kinderen uit haar eerder huwelijk, waarop hij reageert dat daar voor hem geen taak meer is weggelegd. Zo vertelt ieder wat over hun levensloop en ik over de mijne met Lieske.
In het restaurant wordt alleen een all-in pelgrimsmenu geserveerd maar wel met keuze in hoofdgerecht. Drank included....., zowel de dames als heren houden wel van een slokje. De Ierse dame praat steeds meer dialect dus voor mij moeilijk te volgen. De flessen rosé en kannen Vino Verde tinto vliegen over tafel en we nemen nog een pint voor de nadorst. Ik doe maar mee om de kouwe botten te verwarmen.
Ze hebben wel een uitstekende mensenkennis, want vinden mij na die paar uur al meteen een “Nice Guy”........... Uiteindelijk moet er afgerekend worden en ik krijg de prettige mededeling, dat ik vanavond hun gast was. Ik protesteer beleefd, maar dring niet aan. Wel de afspraak dat als we elkaar nog tegenkomen ik de aperitieven voor mijn rekening zal nemen.
We worden weer naar het hotel vervoerd. Het regent en stormt nog steeds, kloteweer maar het is niet anders. ........... Hopelijk morgen beter..........
Ik kan dit verslag pas zaterdag uploaden omdat er op de kamer geen WiFi is.

Maar sowieso allemaal weer dank voor de reacties. En er lezen nog meer mensen mee dan ik verwacht had. Stikkes leutig....










Verstuurd vanaf mijn iPad