8e Wandeldag van Tui naar O Porriño

8e Wandeldag
Dinsdag 5 oktober 2021
Van Tui naar O Porriño +/- 16 km.
Hotel Azul.

Nog voor de wekker afloopt sta ik al neffe mijn bedje. Raam open en buiten kijken. Stikdonker en de straten glanzen vochtig.
Ik kijk op mijn IPhone naar de weersverwachting van vandaag. Droog met laaghangende bewolking. Dat geeft de wandelende burger weer moed.
Nadat ik me heb gedoucht en aangekleed met mijn gisteren verworven interlockje en hemdje. Een laatste controle, trollie dichtritsen en alvast naar beneden brengen. Bij de receptie alles nog in rust.
Ik heb met de hoteleigenaar afgesproken dat ik graag om zeven uur wil ontbijten. Tegen de tijd dat ik dan klaar ben is het licht genoeg om te vertrekken.

De hotel eigenaar is prachtig op tijd alleen ik heb me vergist in het latere uur in Portugal. Hier is het pas rond half negen licht. Koffie en toast wordt bij me gebracht. Net als de man zich verontschuldigd dat er nog geen vers brood is, komt de bakker. Toast wordt weggesmeten en de verse aanvoer meteen klaargemaakt. Het hotel ziet er goed uit. Op mijn vraag, pas vier jaar oud. Zij runnen het hotel met twee broers en een dochter doet receptie en administratie. Eén vrouwelijk personeelslid in dienst. Die daar ook de gehele dag is. Dat vind ik nou het leutige van deze kleinschalige zaken. Direct contact en altijd een praatje. De man vult mijn bidons met water en ik vraag nog een banaan. Niks betalen meneer, het was ons een genoegen.

Naar de kamer en dan wel even wachten tot het wat lichter wordt. Uiteindelijk tegen half negen stap ik toch maar op. Ik hoef het begin van de Camino niet te zoeken. Je daalt vanaf de kathedraal redelijk stijl via trappen het centrum uit. Voorzichtig aan oudje...... . Ik stop even en zeg “Doei tegen Tui”. Een aardige stad, best veel katholieke historie te zien en volop horeca.
Gezellige stad ook omdat hier de mensen nog op straat komen s’avonds. Echte Spaanse sferen. Het duurt toch wel twintig minuten eer ik de stad echt uit loop.

Ik ben vandaag zeker niet de enige wandelaar. Nu meestal Spanjaarden en een enkele internationale zoals ik. De afstand Tui naar Santiago de C. Is met zijn ruim honderd km net lang genoeg om een Credential te verdienen.
Er loopt nu best veel jeugd maar ook groepjes mensen.Geen fietser te zien vandaag. Ik verwacht dat die zich meer op het weekend richten om in een paar dagtochten SdC te bereiken.
Het eerste deel van de tocht gaat door een mooi natuurgebied. De temperatuur is goed maar door de laaghangende bewolking is het broeierig vochtig. Ik trek dan ook al snel mijn regenjack uit.
Wat verderop een aantal km over asfalt. Mr “Mac Adam” heeft hier wat steekpenningen achter gelaten. Jammer want er zijn genoeg voorbeelden waar men de doorgaande wegen verhard heeft en het pad ernaast gewoon zand of grind gebleven is. Gelukkig duiken we wat verderop weer het bos in. Mooie doorkijkjes en eeuwen oude bruggen.
Na een dikke twee uur wandelen een café, dus koffiestop. Alles pas verbouwd en het is er druk. Ik verover een plekje en ga naar de bar om een stempel en bestelling.

Als ik terugkom zit er een meisje aan mijn tafel. Ze vraagt of ze mag blijven zitten. Natuurlijk kind, zij is Portugees en pas op weg. Volgende week maandag moet ze weer terug zijn. Ik dacht voor naar school, maar ze is IT-er. Ze is wel eens in Amsterdam geweest maar heeft plannen om een keer te komen fietsen door Nederland. Van harte welkom en mogelijk is er een leuke baan voor je. Je wordt bij ons sowieso goed betaald in jouw vak. Ze zal er over nadenken lacht ze.

Ik ben uitgerust dus “See you” en verder. Weer een mooi stuk natuur in met soms een uitdagende waterpartij. Dan een splitsing van de Camino. Je kunt verder door de natuur of over een industrie terrein. Ik kies optie één. Iets langer maar mooier. Ik geniet van zon, groen en de rust. De paden staan goed aangegeven met de speciale in Galicië bekende wegwijzers met pijl en aflopend aantal km nog naar SdC.
Na een paar uurtjes lopen even rusten. Een paaltje biedt uitkomst en de bidon vers water laaft weer een beetje. De meegenomen banaan is ondertussen ver gaar. Een kleine opening er in en ik kan hem leegdrukken als een tube. Allemaal suikers en nog tijd genoeg om die te verbranden.
Een half uur verder toch een cafeeke. Tijd zat dus even rust. Ik ben dan al aan het begin van O Porriño. Maar ik moet aan de andere kant van het centrum zijn en dat is nog wel een paar km. Stempeltje gevraagd en afgerekend.

Het is marktdag geweest hier. De kramers zijn aan het afbreken. Zo te zien aan het aantal kramen hier heeft het stadje een regionale functie. Veel kleine middenstand winkeltjes ook. Een genot om te zien.
Bij een bakkertje de weg gevraagd en om half drie stap ik hotel Azul binnen. Inschrijven bij een aardige dame, trollie is al bezorgd. Kleine maar schone kamer en daar gaat het allemaal om. Opknappen en ik vraag om een pint. Die wordt verzorgd samen met een bordje olijven. Even op adem komen, Peter bellen en straks de stad in. Wat later, want de restaurants gaan pas vanaf acht uur open heeft de hoteldame me verteld. No problem ik neem tevoren wel een pintje in een bierlokaal.
Zo gezegd zo gedaan. Terras opgezocht, een drankje waar een tapatje bij wordt geserveerd. Ik bel met Annie en we praten even bij. Het terras ligt aan het eind van de lange winkelstraat. Er passeren veel mensen en dus altijd wat te zien. De mondkapjes plicht wordt hier redelijk goed opgevolgd.
Er nemen twee dames één met en één zonder mondkapje plaats op het terras. Die zonder moet naar het toilet, dus naar binnen. Ze trekt het kapje bij haar vriendin/zus ? van het gezicht en zet het zelf op. Dus met de besmettingsgraad zit het hier wel goed.

Veel winkels gaan sluiten, dus ik ga op zoek naar een restaurant. Echter in deze straat alleen maar dagzaken die gelijk met de winkels dichtgaan. Ik heb dus denkelijk de hoteldame verkeerd begrepen. De twee Italianen die nog open zijn staan me niet aan. Om veel verder te lopen heb ik geen zin. Dus van armoe terug naar mijn eerste plek die ook wat eten serveren.
Maar meer op de jeugd en snelle hap gericht. Niet echt waar ik op gerekend had, maar morgen beter. Er zitten meer wandelaars te eten dus ik ben niet het enige slachtoffer die niks beters vond. Ik neem een mix schoteltje van zo Spaans mogelijk, een koffieke een afrekenen. Naar later blijkt gaat er iets mis met de betaling met mijn creditkaartje. Dus morgenochtend maar even terug gaan om het recht te trekken.

Nu eerst even een paar uren plat. Morgen vijftien km, maar wel met een aardig pukkeltje er in......




Verstuurd vanaf mijn iPad