9e Wandeldag van O Porriño naar Redondela

9e Wandeldag
Woensdag 6 oktober 2021
Van O Porriño naar Redondela..+/-15 km
Hotel Alvear Suites.

Wakker en voor de poetsbeurt meteen op de IPadje mijn bankrekening gecontroleerd. Met name of mijn creditkaart belast is met het verteer in het restaurantje gisteravond. Niet dus, ik twijfelde al, maar de serveerster was te snel. Het gaat maar om €. 12,00 echter ieder het zijn “zee oons moeder” vroeger al. Ik heb alle tijd en sta om kwart voor acht in de ontbijtzaal. Ik word naar mijn tafel gebracht en er staat een ontbijt klaar als voor een heel weeshuis. Ik geef aan dat ik twee dagen nodig heb om dit allemaal weg te kauwen. De ontbijtdame, die later de zus van de hoteleigenares blijkt, bloost van trots. Allemaal lekkere dingen, volop fruit en zelfgemaakte jams etc.

Ik neem een stuk brood en wat cake extra, maar kan echt niet meer op. Er staat nog eenzelfde portie gedekt voor één persoon en nog een tafel van acht.
Na mijn pilleke vul ik mijn bidon met water en vraag een banaan.
Ook hier, neem mee zoveel je kunt. No, gracias signora.
Dan naar de receptie omdat ik mijn bier van gister nog moet betalen. Mijn aangeboren charme werkt en het pintje is van het huis. Ik vertel mijn €. 12.00 verhaal nog aan de hoteldame en dat ik alsnog wil betalen. Ze twijfelt echter of de zaak open zal zijn. Dus Adios en tot de volgende.

Ik loop terug naar de zaak van gisteren en er brand licht. Dit verhaal is in het Spaans te moeilijk uit te leggen zelfs voor mij. Dus vraag ik de serveerster “hablas Ingles”. Niet dus, maar een jonge vent die zit ontbijten brengt uitkomst. Dus hij vertaalt mijn probleem. Vraagt waar ik vandaan kom, Hollanda ?,
Ik spreek wat Nederlands zegtie. Zijn Spaanse ouders hebben jaren in Delft gewerkt en hij heeft tot zijn elfde daar op school gezeten. De serveerster durft niet te beslissen, “el geffe”, de baas komt zo. En dat klopt, dan is de zaak zo geregeld. Krijg nog koffie aangeboden maar nu even niet.

Hoppa op naar de gele pijlen. Een Portugese pelgrim staat te twijfelen bij een rotonde. Ik heb echter de pijl al gezien en zwaai naar hem.
Binnen tien minuten ben ik O Porriño uit, je kunt hier ook bijna niet mis lopen, want de paden van “macadam” zijn groen geverfd om de massa aan wandelaars in het seizoen zo snel mogelijk weer af te voeren.
De camino slingert om en onder de snelweg door, allemaal macadam of beton. Het is mistig, broeierig warm en het bier van gisteren verlaat mijn lijf al voordat het mijn nieren is gepasseerd. Af en toe wordt ik ingehaald. Vandaag zie ik zelfs weer twee fietsers. Ook het groepje wandelaars uit Málaga van een paar dagen geleden.
Een busje van de Guardia Civil komt me tegemoet rijden. Ik zie ze naar me kijken. Die komen terug denk ik en ja hoor ze zijn er zo. Raampje gaat open en; Esta bien signor ? vragen ze. Si zeg ik. De donde es ? Is de volgende vraag. Hollanda !!
Buen Camino zeggen ze en rijden dan verder.

Het eerste café is dicht, maar nr twee in het plaatsje Mos is open. Redelijk nieuw en commercieel. De bar wordt aangekondigd, maar je komt eerst bij een souvenirshop. Zooi zat, toch kopen mensen dit weer.
Ik prefereer de bar, waterke en een stuk cake “Tarta de Santiago”. 20 % product en 80 % naam. Hor droog. Normaal koop ik dit nooit, maar de “pukkel” van 210 meter komt er aan. Dus geen risico op honger klop nemen.
Dat ik hier ben betekend echter wel dat ik bijna op de helft zit van de dagetappe. Maar wie weet wat ik nog voor de kiezen krijg.

Het gaat redelijk stijl omhoog, maar er zitten geen gevaarlijke klauterpartijen zoals vorige week in. Dus toeristproof gemaakt. Een gezette dame staat te drinken en vraagt in het Engels waar ik vandaan. Hollanda!, mijn moeder was Hollands zegt ze en mijn vader Pool. Puffend gaat ze weer verder en ik kan haar niet volgen. De laatste meters naar de top eindelijk weer een stuk zandpad. Ik heb ondertussen mijn nieuwe sweater uitgetrokken. Te warm nu.
Mijn nieuwe onderbroekje zit niet erg lekker, na het handwasje lijkt hij groter geworden. Terwijl bij mij de zaak al jaren krimpt. Ik vrees dat ik geen visum aan ga vragen om hem mee naar Nederland te nemen. Dus de Emmaus Stichting in Santiago de C. kan een gift in natura tegemoet zien.
De pukkel geeft verder geen probleem en even verderop een cafeeke. Dus rusten. Tijd zat. Hier een koppel die twee sledehonden bij heeft. Mooie beesten en rustig, maar niks voor mij.
Eerst weer beton en dan gelukkig bos. Ik hoor een doedelzak..... mogelijk ben ik aan het hallucineren met die zon op mijn kop. Het blijkt echter een bos artieste die op deze manier wat probeert te verdienen. Het heeft natuurlijk ook alles te maken met de Celtic cultuur die erg met Galicië is verweven.
Eenmaal het bos gepasseerd een prachtige onverwachte vieuw over het dal. De weg daalt hier zeker met een hoek van veertig graden. Nondepetat wat stijl. Mijn stokken hebben zich al ruimschoots terugverdiend.
Ik voel de belasting op mijn bovenbenen, dus mogelijk morgen last van mijn spiertjes. Eenmaal in het dal loopt het weer redelijk en nader ik het eindpunt van vandaag . Ik rust nog even op een bank, slok water en slacht de banaan.

Even later loop ik “Redondela” binnen. Ik vraag de weg in het centrum en sta eigenlijk al bij het hotel. Om half twee meld ik me bij een mooie receptioniste. Administratie zo geregeld en mijn trollie staat al op kamer 501.
Mooie kamer en dus nu wat ruimte om mijn spullen en mijzelf wat extra te verzorgen. Neem een uitgebreide douche en twijfel even of ik mijn te lange nagels zal laten lakken of dat ik ze maar gewoon knip. Het wordt optie twee.
Er is een klapraam in de badkamer dus kan daar mooi mijn was aan te drogen hangen....... Nu wel een dikke pint verdiend.

In een cafeeke een smakelijke pint en wat aan mijn verslag werken. Dan terug naar de kamer. Kleine siesta, opfrissen en naar buiten. Ik heb van de receptioniste een eettip gekregen. De zaak ligt wat verderop aan een plein.
Vanaf het terras wordt van diverse kanten gezwaaid en geroepen. En ik herken nu ook veel gezichten van mensen die ik onderweg al ontmoet heb.
Ik zoek een plekske en de ober brengt de kaart. “Platos combinados”, zeg maar een aangekleed hoofdgerecht en tapas. Ik ga voor het laatste. De ober zegt dat er ook verse pulpo, inktvis, is. Lekker, dus laat maar komen en ik neem er nog een plankje ham bij. Beetje brood, wat wijn en heerlijk weer.
Ook Lieske vond pulpo altijd erg lekker. In Brussel, vlak bij het zuid station zat een Spanjool die dit altijd op de menukaart had staan.
Herinneringen zoet, goed, weemoed....
Ik twijfel nog aan een bordje gevulde champignons, maar eigenlijk heb ik genoeg gegeten. Ik pak maar een koffieke. Een man met een plastic tasje houdt stil. I’ve seen you today. Zegtie. Ik u ook zeg ik in het Nederlands. Vandaag inderdaad gezien met een Duitse dame. Dus ik dacht dat hij Duits was. Hij vraagt of ik hier goed gegeten heb. Ik kan het alleen maar bevestigen. Hij heeft net een pizzapunt op bij een Italiaan. Eigenlijk van armoe omdat hij geen Spaans spreekt. Hij vraagt of hij bij me mag zitten en wil nog wat eten. Ik help hem bij het bestellen en ik heb weer een praatmaat. Frans uit Enschede. Gepensioneerd ambtenaar, econoom en zeven jaar jonger. We hebben dus wel een aantal raakvlakken. Zijn vrouw is er nog maar houdt niet van lang op reis zijn. Hij krijgt echter alle vrijheid. Hij biedt me een wijntje aan en we kletsen toch al snel een dik uurtje over van alles en nog wat. Hij vliegt dinsdag a.s. weer terug. Morgen heeft hij dertig km voor de boeg en ik tien.

We rekenen af en mogelijk tot nog eens, je weet het maar nooit. Ik sukkel naar mijn kamertje, de meeste was is al droog. Dan maak ik alles weer pakkensklaar voor morgen. Het hotel serveert zelf geen ontbijt, maar ik heb een voucher gekregen voor een koffieshop tegenover het hotel. Dus kijken wat ik daar weer geserveerd krijg. Eerst maar weer rust pakken......














Verstuurd vanaf mijn iPad