15e Wandeldag van Pontesecures naar Teo +/- 15 km
Door: Louis Kriesels
Blijf op de hoogte en volg Louis
13 Oktober 2021 | Spanje, Padrón
15e Wandeldag
Woensdag 13 oktober 2021 ruim ......15 km
Van Pontesecures naar Calo - Teo
Hotel Casa Parada de Francos
Afgelopen nacht regelmatig wakker geweest. Vlakbij het hotel een chemisch bedrijf wat regelmatig stoom afblaast of zo. Lag ook aan mezelf, wilde gisteravond nog even een raam/deur open zetten. Maar daarop zitten zowel scharnieren als een kanteltechniek. Natuurlijk krijg ik daar ruzie mee. Dus op een gegeven moment zat er wat vast. En heb ik dat maar zo gelaten.
Op tijd naar beneden en ontbijt. Er zijn al twee tafels bezet. Één met drie dames, wandelaarsters, aan de andere tafel twee heren in het pak.
Ik wacht even op de ontbijtdame, maar die geeft niet aan waar ik kan gaan zitten. Het is wat verwarrend verlicht. Ivm covid hebben ze de tafels uit elkaar geschoven, maar de lampen zijn op de oude plek blijven hangen.
Maar ik vind mijn weg naar het buffet, keus volop met veel zoet en taartwerk. De koffie echter is niet om te z..pen. Ik neem mijn rantsoentje tot mij en spoel het dan maar weg met water.
Tegen half negen is het licht genoeg om op pad te gaan. Ik ben vrij snel in Padron waar heel veel pelgrimaccommodatie is zie ik wel. De meesten met een bordje “cerrado”, “gesloten” er op. Ik besluit zo snel mogelijk een goeie kom koffie te kopen want die heb ik gewoon nodig om op te starten. Barreke open dus binnen. Daarna verder, weer heel rustig met wandelaars.
In het begin weer veel beton waar ik overheen sjash. Het getik van mijn nu al dierbare stokken begeleidt me. Dan eindelijk van de weg af en een stuk bos in. Nu wordt het afwisselender en gaat de route ook door diverse heel oude dorpjes. Tegen elven een groter dorp in en ik hoop op een rustplek.
Een grote kerk die ik zie moet toch een baken van hoop, dus een café, in de buurt zijn. Als je blijft geloven komt het goed, dus het café is er.
Koffieke etc. en even de voeten rust gunnen. Een Pools meisje komt binnen. Aardig kind en we zijn elkaar al een paar keer gepasseerd. Small talk, lekker weer en zo. Zij gaat toiletteren en ik vervolg mijn weg.
Bij de kerk wordt je gedwongen de trap omhoog naar de ingang te nemen. Het drukke verkeer racet rakelings langs de stoep. Je riskeert je leven. Dus trap op en dan ook maar de kerk in. Bij het prachtige altaar zit een man die je van verre wenkt. Je krijgt een “sello”, stempel, in je boekje en mag een donativo achter laten. Ik steek nog een kaarsje aan voor al mijn volgers en weer naar buiten.
Het blijkt dan als je niet de trap op gegaan was, je de juiste route zou missen.
Net na een afslag buitenaf wordt ik nageroepen, signor, signor....de man zwaait met zijn armen. Ik blijf staan, ben ik verkeerd ?? De roeper blijkt een Duitser. Hij is ook in de kerk geweest en er heeft iemand zijn geldbeursje laten liggen. Hij vraagt of ik niks kwijt ben. Nein, ich habe immer etwas kleingeld in die tasche, zodat ik mijn portemonnaike niet altijd tevoorschijn hoef te halen.
Ik beloof dat ik ook andere wandelaars er op zal attenderen. En hij loopt terug.
Het zou vandaag een km of elf zijn. Maar ik ben al een tijdje onderweg. Mijn wandelgemiddelde ligt zo rond de drieënhalve km p/u.
De twijfel slaat toe of ik niet te ver gelopen ben. Niemand in de buurt om wat te vragen. Ik kijk toch maar even naar boven. Dan een dorpke, doodstil, maar een verschrompelt oud besje steekt net over. De gok gewaagd of ze me begrijpt.
Ze roept haar zoon. Hij zegt dat ik goed zit, maar nog wel een km of vier voor de boeg heb. Beter dat dan te ver doorlopen.
Het venijn zit in de staart deze keer. Bos in, fikse klim met grote keien en wortels. Rustig aan Lauwke............
Dan weer een stukje bewoonde wereld. Er staat een mooie jonge dame in de tuin te werken. Ik vraag waar het gehucht Teo ligt. Daar ben je al zegt de schat. Dan mijn slaaplocatie. Vlak bij. Ze vraagt of ik Engels of Duits spreek.
Het één beter dan het ander denkende aan de Germaanse naamvallen. Zij heeft in Duitsland bedrijfskunde gestudeerd. Heeft nu een eigen bedrijf en werkt van thuis uit. Mooi vind ik dat.....
Het nachtverblijf is een sjieke locatie, het wat duurdere werk. Vriendelijke ontvangst. Dineeke voor vanavond geregeld en dan eerst een smakelijke pint. Men brengt me naar mijn kamer. Het is de eerste keer dat mijn trollie er nog niet is. Ik voel me dus een beetje onthand.
Rugzak wat opschonen en even weggedommeld. Ik hoor gestommel en mijn toiletgerei en proper goed zijn weer binnen. Daarna het vaste ritueel. Ik ga in de buitenbar zitten om mijn blog bij te werken. Bestel een pint en complimenteer de eigenaar met zijn echt mooie zaak. Ik krijg daarna een bakkie olijven en walnoten........soms werken bepaalde zaken net iets beter als je wat kietelt.
Straks nog even de route voor morgen bekijken. Ik heb vandaag echt meer km gemaakt. Geen probleem want dan zijn het er morgen weer minder.
Laptopje naar de kamer, de was droogt niet echt, dus even de föhn er op. Nog niet droog, maar al wel een boost gehad.
Om half acht diner. Er zijn vijf Amerikaanse dames. Twee sjieke types, aardig opgedirkt, zitten te pimpelen aan de wijn. De andere drie zijn wat oudere alternatievelingen op sokken. Dus het lijkt allemaal wat onverzorgd. Ik ben buiten de eigenaar de enige man.
De aanwezigen hebben alleen maar belangstelling voor het eigen groepje.
Het restaurant heeft een aardige kaart. Niet goedkoop, maar wel diverse Gallische specialiteiten. Ik ga voor spinazierolletjes met kaas en daarna Gallisch stoofvlees. Ik laat dit begeleiden met een goed glas Rioja.
Allemaal erg smakelijk, veel en zeer voedzaam. Ik kan geen Spaanse pap meer zeggen. Een koffieke kan nog wel. Ik praat nog even met de eigenaar. Zijn zaak is gewoon het hele jaar open. Pelgrims zijn niet echt zijn doelgroep. Net wat te duur en te lux. Hij heeft drie personeelsleden, barman, kok en kamermeisje in vaste dienst. Hij springt zelf bij als dat nodig is. Hij heeft een goed leven zegtie en oogt ook heel relaxt. Afrekenen en naar mijn kamertje. Beetje tv kijken en rusten. Morgen alweer de laatste etappe. Nog een kleine veertien km. V/a acht uur ontbijten.
We zien wel weer hoe het allemaal gaat lopen................
Verstuurd vanaf mijn iPad
Woensdag 13 oktober 2021 ruim ......15 km
Van Pontesecures naar Calo - Teo
Hotel Casa Parada de Francos
Afgelopen nacht regelmatig wakker geweest. Vlakbij het hotel een chemisch bedrijf wat regelmatig stoom afblaast of zo. Lag ook aan mezelf, wilde gisteravond nog even een raam/deur open zetten. Maar daarop zitten zowel scharnieren als een kanteltechniek. Natuurlijk krijg ik daar ruzie mee. Dus op een gegeven moment zat er wat vast. En heb ik dat maar zo gelaten.
Op tijd naar beneden en ontbijt. Er zijn al twee tafels bezet. Één met drie dames, wandelaarsters, aan de andere tafel twee heren in het pak.
Ik wacht even op de ontbijtdame, maar die geeft niet aan waar ik kan gaan zitten. Het is wat verwarrend verlicht. Ivm covid hebben ze de tafels uit elkaar geschoven, maar de lampen zijn op de oude plek blijven hangen.
Maar ik vind mijn weg naar het buffet, keus volop met veel zoet en taartwerk. De koffie echter is niet om te z..pen. Ik neem mijn rantsoentje tot mij en spoel het dan maar weg met water.
Tegen half negen is het licht genoeg om op pad te gaan. Ik ben vrij snel in Padron waar heel veel pelgrimaccommodatie is zie ik wel. De meesten met een bordje “cerrado”, “gesloten” er op. Ik besluit zo snel mogelijk een goeie kom koffie te kopen want die heb ik gewoon nodig om op te starten. Barreke open dus binnen. Daarna verder, weer heel rustig met wandelaars.
In het begin weer veel beton waar ik overheen sjash. Het getik van mijn nu al dierbare stokken begeleidt me. Dan eindelijk van de weg af en een stuk bos in. Nu wordt het afwisselender en gaat de route ook door diverse heel oude dorpjes. Tegen elven een groter dorp in en ik hoop op een rustplek.
Een grote kerk die ik zie moet toch een baken van hoop, dus een café, in de buurt zijn. Als je blijft geloven komt het goed, dus het café is er.
Koffieke etc. en even de voeten rust gunnen. Een Pools meisje komt binnen. Aardig kind en we zijn elkaar al een paar keer gepasseerd. Small talk, lekker weer en zo. Zij gaat toiletteren en ik vervolg mijn weg.
Bij de kerk wordt je gedwongen de trap omhoog naar de ingang te nemen. Het drukke verkeer racet rakelings langs de stoep. Je riskeert je leven. Dus trap op en dan ook maar de kerk in. Bij het prachtige altaar zit een man die je van verre wenkt. Je krijgt een “sello”, stempel, in je boekje en mag een donativo achter laten. Ik steek nog een kaarsje aan voor al mijn volgers en weer naar buiten.
Het blijkt dan als je niet de trap op gegaan was, je de juiste route zou missen.
Net na een afslag buitenaf wordt ik nageroepen, signor, signor....de man zwaait met zijn armen. Ik blijf staan, ben ik verkeerd ?? De roeper blijkt een Duitser. Hij is ook in de kerk geweest en er heeft iemand zijn geldbeursje laten liggen. Hij vraagt of ik niks kwijt ben. Nein, ich habe immer etwas kleingeld in die tasche, zodat ik mijn portemonnaike niet altijd tevoorschijn hoef te halen.
Ik beloof dat ik ook andere wandelaars er op zal attenderen. En hij loopt terug.
Het zou vandaag een km of elf zijn. Maar ik ben al een tijdje onderweg. Mijn wandelgemiddelde ligt zo rond de drieënhalve km p/u.
De twijfel slaat toe of ik niet te ver gelopen ben. Niemand in de buurt om wat te vragen. Ik kijk toch maar even naar boven. Dan een dorpke, doodstil, maar een verschrompelt oud besje steekt net over. De gok gewaagd of ze me begrijpt.
Ze roept haar zoon. Hij zegt dat ik goed zit, maar nog wel een km of vier voor de boeg heb. Beter dat dan te ver doorlopen.
Het venijn zit in de staart deze keer. Bos in, fikse klim met grote keien en wortels. Rustig aan Lauwke............
Dan weer een stukje bewoonde wereld. Er staat een mooie jonge dame in de tuin te werken. Ik vraag waar het gehucht Teo ligt. Daar ben je al zegt de schat. Dan mijn slaaplocatie. Vlak bij. Ze vraagt of ik Engels of Duits spreek.
Het één beter dan het ander denkende aan de Germaanse naamvallen. Zij heeft in Duitsland bedrijfskunde gestudeerd. Heeft nu een eigen bedrijf en werkt van thuis uit. Mooi vind ik dat.....
Het nachtverblijf is een sjieke locatie, het wat duurdere werk. Vriendelijke ontvangst. Dineeke voor vanavond geregeld en dan eerst een smakelijke pint. Men brengt me naar mijn kamer. Het is de eerste keer dat mijn trollie er nog niet is. Ik voel me dus een beetje onthand.
Rugzak wat opschonen en even weggedommeld. Ik hoor gestommel en mijn toiletgerei en proper goed zijn weer binnen. Daarna het vaste ritueel. Ik ga in de buitenbar zitten om mijn blog bij te werken. Bestel een pint en complimenteer de eigenaar met zijn echt mooie zaak. Ik krijg daarna een bakkie olijven en walnoten........soms werken bepaalde zaken net iets beter als je wat kietelt.
Straks nog even de route voor morgen bekijken. Ik heb vandaag echt meer km gemaakt. Geen probleem want dan zijn het er morgen weer minder.
Laptopje naar de kamer, de was droogt niet echt, dus even de föhn er op. Nog niet droog, maar al wel een boost gehad.
Om half acht diner. Er zijn vijf Amerikaanse dames. Twee sjieke types, aardig opgedirkt, zitten te pimpelen aan de wijn. De andere drie zijn wat oudere alternatievelingen op sokken. Dus het lijkt allemaal wat onverzorgd. Ik ben buiten de eigenaar de enige man.
De aanwezigen hebben alleen maar belangstelling voor het eigen groepje.
Het restaurant heeft een aardige kaart. Niet goedkoop, maar wel diverse Gallische specialiteiten. Ik ga voor spinazierolletjes met kaas en daarna Gallisch stoofvlees. Ik laat dit begeleiden met een goed glas Rioja.
Allemaal erg smakelijk, veel en zeer voedzaam. Ik kan geen Spaanse pap meer zeggen. Een koffieke kan nog wel. Ik praat nog even met de eigenaar. Zijn zaak is gewoon het hele jaar open. Pelgrims zijn niet echt zijn doelgroep. Net wat te duur en te lux. Hij heeft drie personeelsleden, barman, kok en kamermeisje in vaste dienst. Hij springt zelf bij als dat nodig is. Hij heeft een goed leven zegtie en oogt ook heel relaxt. Afrekenen en naar mijn kamertje. Beetje tv kijken en rusten. Morgen alweer de laatste etappe. Nog een kleine veertien km. V/a acht uur ontbijten.
We zien wel weer hoe het allemaal gaat lopen................
Verstuurd vanaf mijn iPad
-
13 Oktober 2021 - 22:33
Leo:
louis jammer voor ons dat je er weer bijna bent altijd weer leuk om die prachtige verhalen te lezen . succes nog -
13 Oktober 2021 - 22:51
Gerrie:
Succes met je laatste etappe. Je hebt het allemaal weer leuk verwoord voor ons. -
13 Oktober 2021 - 23:13
Annie:
Hoi Louis, Ik sluit me aan bij de twee bovenstaande reacties.
Veel succes en bedankt voor de leuke verslagen. -
14 Oktober 2021 - 06:27
Ingrid:
Succes met de laatste loodjes. Zoals ze hierboven al zeggen....jammer voor degene die je blogs lezen ..je neemt mij iig elke keer weer mee in je verhalen alsof ik er zelf bij ben. ....tip...misschien eens n boek schrijven? -
14 Oktober 2021 - 13:30
Chiel En Josefien :
He Louis,
Idd wat jammer dat je bijna in Santiago bent, jij zult daar misschien iets anders over denken.... -
14 Oktober 2021 - 13:36
Chiel En Josefien :
Ik gebruikte een smiley, dus de helft van mijn bericht weg....stom van mij.
Maar, nu moet ik mijn dagritme weer gaan aanpassen, geen gezellige spaanse verhalen eerst,maar gewoon gelijk BNDe Stem...pff.
Nog een fijne laatste wandeldag en we kletsen weer wel op Tolberg, winkelcentrum. Wat een zooi is t daar met de verbouwing, maar wordt wel mooi denk ik ....
Tot kijk,
Lieve groeten Chiel en Josefien -
14 Oktober 2021 - 19:46
Ine En Jan:
dag louis succes met de laatste etappe -
15 Oktober 2021 - 17:16
TON JOOREN:
Louis, wat een mooie prestatie, en nog bedankt voor je prachtige verhalen. Corrie en Ton
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
