Albacete op zondag..........

Albacete, Zondag, 14 mei 2017.
Ik ben redelijk vroeg wakker. Het is wat benauwd op de kamer en ik schuif het raam wat op een binnenplaats uitkijkt open.
Geen goed idee, want de walmen van geroosterd brood en scrambled egs vullen nu de kamer. Straks maar een opmerking over maken en eventueel een andere kamer vragen.

Rond tien uur daal ik af naar de ontbijtzaal. De hele kiet stinkt naar de eerder genoemde walmen dus er moet iets aan de hand zijn. Het baliemeisje zegt dan ook dat er neer klachten zijn en dat er aan gewerkt wordt. Het is echter zondag ........!!
Het ontbijtje is oké en ook niet meer dan dat, echt Spaans dus cakejes, koekjes, tomate en wat goedkope plakken geperste ham voor de allochtonen die geen Spaanse waarden waarderen. Ik houd het bij zelfgeroosterde toast met tomate en koffie. Per saldo ben ik dan eigenlijk duurder uit dan in een barreke. Want ook het sinaasappelsap komt hier uit een pakje.

Ik maak ondertussen plan de campagne voor vandaag. Morgen, maandag zijn er toch een aantal bezienswaardigheden dicht. Ik volg een stuk van de uitgezette stadswandeling. Albacete lijkt een beetje op Roosendaal. Wel honderdduizend inwoners meer, maar veel historische panden zijn in de vaart der volkeren gesloopt. Hier en daar nog wal leuks om te zien, maar dan moet je echt goed opletten.

Albacete is ook een industriestad, met universiteit en nog bekend om het messenwerk wat hier gemaakt werd. Vergelijkbaar met borstelfabriek Jan Vermunt in Roosendaal.
Ik kom langs een Museumke gewijd aan deze messenindustrie en stap binnen. Voor een halve euro kan ik me geen buil vallen natuurlijk. Ik krijg ook een VIP behandeling want het meisje uit de museeumshop wordt meteen benoemd tot mijn begeleidster omdat ze ook wat Engels en zelfs drie worden Duits spreekt.

Ik complimenteer haar met haar talenkennís maar zeg dat ik er ook alleen wel uit kom. Het is aardig opgezet met kijkwerk, maar ook een virtueel deel van het ontstaan van de messenindustrie maakt het zeker interessant. Dan verder een stukje lopen, geveltje kijken en weer wat lopen. Ik eindig bij het 11 hectare grote stadspark waar ook het archeologisch museum is gevestigd. Gratis entree en volgens de beschrijving hebben ze een paar mooie vroeg romeinse stukken in de collectie. Dat laatste klopt. En de rest is veel van hetzelfde. Als oud leerling van de openbare school werden wij meer met geschiedenis dan met het geloof opgevoed. Dus een groot aantal uren van onze schoolreisjes brachten wij in musea door.

Ik sta dus vrij snel weer buiten. Even zoeken naar de mooie fonteinen en waterpartijen volgens mijn gidsje maar niks te vinden of het staat droog. Ook de horeca in het park heeft de crisis niet overleefd. Ik laat de elf hectare park aan de Albaceten en hun nageslacht over en zoek een plaatsje in de schaduw van een terras aan de straatkant. Want het dient gezegd de zon is los vandaag. Ik heb mijn meegenomen sweater al in mijn taske gedaan.

Het personeel van de tapasbar is volop bezig met voorbereidingen voor de komende uren dat er gegeten dient te worden.
Ik zie het even aan en twijfel nu eten of vanavond. Ik heb ook geen zin meer om verder nog veel te gaan bekijken. Noem het zondagse luiheid. Besluit om via een omweg richting centrum te gaan en daar een terras met hap en drank op te zoeken.

Ik dwaal wat rond en zie een koppel een grote zaak binnengaan. Veel tegelwerk en ramen waar dikke tralies voor zitten. Ik kijk binnen en het ziet er ook wat betreft temperatuur koel uit.
Een grote tapaszaak, nog niet te druk en plek aan een tafeltje.
Een jong obertje komt met de kaart en vraagt wat ik wil drinken. Tijd voor een wijntje en de kaart wil ik wel even bekijken.

Volop keus in tapas, maar eigenlijk allemaal voor minimaal twee personen te bestellen. Ik vraag en de ober zegt dat het ook per persoon kan. De porties worden dan wat kleiner. Gouden greep,
Zo zie je maar dat je een stad moet ontdekken door rond te dwalen en niet in het centrum te blijven hangen. Tapasbar "Triana" in Albacete, noteer het in je geheugen.

Ik krijg achtereenvolgens gegrilde sardientjes, een stoofpotje van babyinktvisjes en een potje in knoflookboter bereide garnalen. Een bordje met manchegokaas om af te sluiten en ik hoef vandaag geen eten meer. Omdat het zondag is en ik normaal thuis dan ook uitgebreid kook laat ik me verwennen met een koffietje met Spaanse cognac. (Carrechillo). Hetgeen de verbranding ten goede komt.

Ik betaal met een stukje plastic en hoef daarom niet af te wassen. Ik weet dat ik hier morgen weer ga eten, want de kaart en de kok bieden nog genoeg uitdaging. Als ik buiten stap is het al stil op straat. Ik doe wat de meeste spanjäarden doen en ga richting hotel voor de siësta.

In het hotel ruikt het een stuk frisser, dus het afzuigprobleem hebben ze toch gefixt gekregen.

Mijn siesta is wat uitgelopen. Niet zo een probleem, want als ik nog zou willen eten dan is dat voor Spaanse begrippen nog altijd vroeg in de avond. Ik kijk op mijn IPadje nog naar wat BN laatste nieuws en krijg mee dat zowel RBC als Feijenoord kampioen zijn geworden. En stuur natuurlijk Jos een felicitatie voor RBC en hop door naar de volgende stap richting een volle Markt.

Ik fris me wat op en loop toch nog maar even rondje. Er zijn wel mensen op straat, maar aanzienlijk minder dan zaterdagavond. De temperatuur is nog zacht. Ik doe nog een drankje, maar mijn maagje heeft geen behoefte aan nog meer vulling na afgelopen middag. Ik sukkel op mijn gemakje richting hotel en dan toch maar weer plat. Morgen is het maandag. Voor de meesten, werkendag.De Rust.