1e wandeldag van Giao naar Arco.....

1e Wandeldag
Zondag 26 september 2021
Van Gião naar Arcos +/- 12 km
Hotel Quinta Sao Miguel de Arcos

Gisteravond bijtijds naar bed en de wekker op zes uur gezet. Het is toch even wennen om op deze meer luxe manier te reizen. Zeker omdat je trollieke vanaf acht uur opgehaald kan worden. En dus klaar moet staan bij de hotelbalie.
Maar elk nadeel heeft een voordeel zei JC en zo is het maar net.

Ik ben ruim voor zes uur uit bed. Wasbeurt, aankleden en de trollie dichtritsen.
Om half acht ontbijt en ik ben zeker niet de eerste. Er zitten zo te zien nogal wat wandelaars tussen. Het ontbijtbuffet heeft voor mij geen geheimen meer en ik pak bijna blindelings mijn rantsoen.
Alle tafeltjes zijn voor twee personen. Een gezelschapke van drie, twee dames en een heer hebben al vroeg een pittige discussie. Wie gaat er apart zitten. De dames winnen...... en meneer heeft een sik. Nadat ik mijn dienbladje netjes heb opgeruimd even mijn spullen van de kamer halen.

Ik ben net beneden als de man van de transportdienst zich al meldt. Hij is rijkelijk vroeg, maar voor mij geen probleem. Er zou nog meer bagage mee moeten, maar die mensen melden zich niet. Dus rijdt de man om half negen weg. Op mijn vraag of ik met hem mee moest gaf hij aan dat ik per taxi zou worden opgehaald. Zijn woorden zijn nog niet koud of die koets rijdt voor.
Goed geregeld dus. Even verwarring dat ik alleen ben, maar dan “en route”.

Deze chauffeur spreekt evenveel Engels als ik Portugees. En handen en voetenwerk lukt nu ook niet natuurlijk. Maar aardige vent die toch wel zijn best doet. Ik zit bijna een half uur in de taxi tot we eindelijk een beetje in het buitengebied komen. Dus goede keus om dit zo te regelen anders heb je (ik) bijna twee dagen nodig om te voet Porto uit te komen.
De chauffeur vraagt waar hij mij moet droppen in het plaatsje Gião. Ik weet het ook niet, maar zie dan plots de bekende gele pijl die de route aangeeft. Dus “dur uit” Bye bye chauffeur, en om vijf over negen doe ik de eerste stap richting Santiago de C. Ik heb een ander routegidsje bij dan die ik van de organisatie gekregen heb. Deze is meer “to the point” en het gaat tenslotte om heldere info. Alle andere blabla laat ik graag aan de politici over.
Het gidsje zegt dat de eerste drie km langs een drukke weg gaan. Dus oppassen dat je niet platgereden wordt. En het is inderdaad een racebaan. Maar ik overleef en tegen half elf heb ik er de eerste vier km opzitten.

In een dorpke het eerste cafeeke, de Capri bar. De ervaring heeft geleerd dat je meteen moet stoppen want de kans bestaat dat de volgende bar pas over tien km komt. Dus koffieke, fleske water, en een stempel in mijn boekske. Ik rust een kwartier en haal de rode sjaal van Lieske uit mijn rugzak. In het verleden heeft die al veel zweet opgevangen dus die blijf ik gebruiken. Mogelijk dat ik zo meer aandacht krijg van heren van bepaalde kunne, maar dat zij dan zo.

Ik hijs mijn dagrugzakje weer op en ga verder. Een eindje buiten het dorp twee bordjes die naar Santiago de C. wijzen, maar wel in verschillende richtingen.
Een trimmer helpt me uit de nood. De ene route loopt over de drukke weg en de andere volgt landwegen en binnenpaden. Dus ik kies voor de binnenroute. Rustig door het boerenland en dus alweer wat geleerd.
Tot nu toe heb ik nog geen enkele andere pelgrim gezien. De verwachting was dat het heel druk was, maar dat valt alles mee. Het routeboekje zegt dat de paden door bossages en wijngaarden gaat. Het eerste klopt, maar de wijngaarden zijn ingeruild voor maisvelden. De geuren variëren dan ook van eucalyptus tot varkenpies.
Goed dat ik de eerste stop bij dat barreke al heb gedaan. Want fase twee is rond de vijf km en het klimt soms al aardig. Het zweet gutst van mijn lijf en daarmee wordt alle alcohol van de laatste dagen ook netjes mee afgevoerd.

Na weer een fikse klim een gehucht en kwaad blaffende honden. Een agressief lijkend type springt over het muurtje de weg op. Gelukkig komt net de bazin buiten die het beest tot orde roept. Mogelijk wilde het diertje alleen maar aangehaald worden. Maar ik sch...... altijd eele peeën.
Het pad buigt weer af naar de hoofdweg. Net op de kruising een klein cafeeke. Het is bijna half één, dus heb ruim twee uur gewandeld. Tijd voor een verfrissing en even zitten. Ik ben de enige gast, een oud vrouwtje staat in de keuken af te wassen. Ik moet drie keer roepen eer ze me hoort.
Koffie, fleske water en een cakeje voor de suikers. Lekker op het terras even bijkomen. Ik moet €. 2.10 betalen incl.

Dan verder, ik weet niet precies waar ik ben, maar omdat de weg steeds blijft dalen moet ik toch in de buurt van mijn eindpunt voor deze dag komen.
Dan de eerste pelgrim, een meisje, die me tegemoet komt. Even denk ik dat ik verkeerd gelopen ben. Maar ik heb onderweg ook bordjes gezien die naar de pelgrimsplaats Fatima verwezen en die route wordt ook veel gelopen.
Ik daal verder af naar een rivier, RIo de Este, en moet een oude brug over hier ook meteen al een bord die naar het hotel van vandaag verwijst. Om half twee meldt ik me bij het hotel. Leuke gelegenheid en gastvrij, want er wordt meteen voor koud water gezorgd. Men vraagt of ik s’avonds wil eten en dat doe ik natuurlijk graag. Ik wordt om acht uur verwacht voor het aperitief en om half negen aan tafel. Ontbijt morgen is om half negen. Voor mijn doen wel wat laat, maar het volgende traject is ook niet erg lang.

Ik krijg een mooie kamer op de begane grond. Mijn bagage is er al. Er is een minibar voorzien. Even een pintje, wat uitpakken en dan douchen.
Het is wennen dat ik nu weer een miniwasje moet doen. Ach, het is allemaal zo gebeurt en sneldrogend spul zodat ik het morgen weer aan kan.
Dan even plat en ik zie dat er weer veel reacties op mijn blog zijn. Stik leutig dat er altijd zo meegeleefd wordt. Ben ook blij dat de mailing weer werkt. Men is een nieuwe site aan het bouwen en daar zitten wat hiaatjes in. Ik gebruik dus nu voor de upload het oude vertrouwde systeem.

Na mijn lange siesta naar buiten om frisse lucht. Het dorpke op zich stelt niks voor. Doet me denken aan die gehuchten in Frankrijk vroeger. Een paar huizen, een kerk en een café. De kerk is verlicht maar wel dicht. Ik denk dat onze Lieve Heer tegenwoordig ook het licht maar aanlaat als hij niet thuis is.
Voor de rest donker en ommuurd. Het loopt tegen achten dus tijd voor het aperitief. Op het terras bij het hotel een ouder stel. “Deutsche Leute”. De dame vraagt of ik een glas wijn mee drink. Sehr gerne natuurlijk. Even een praatje en het blijken zeer bereisde mensen.
Ze hebben de Camino al vanuit alle windstreken in Europa gelopen. Nu hadden ze gekozen voor de Portugese route, maar een mix van kustroute en de binnenlandse die ik loop. Verkeerde keuze zegt de dame, vandaag stond er veertien km op het programma, maar ze waren verkeerd gelopen. Volgens hun stappenteller hebben ze het dubbele gedaan. Zij wilden stoppen en met een taxi verder maar op landwegen zijn taxi’s dun gezaaid. Uiteindelijk in een dorpke toch vervoer gevonden die hen bij het hotel heeft afgezet.
Ik merk op dat het tegen verwachting in zo rustig is met pelgrims. Dat klopt zeggen de Duitsers de meeste mensen nemen de kustroute.

We worden verzocht aan tafel te gaan. In de eetzaal nog twee andere stellen. Nederlanders en Portugese mensen. Ik bestel een portje als aperitief. Er worden wat kleine hapjes bij geserveerd. De maaltijd is zeer eenvoudig, groentesoepke, roastbeef met wat frietjes en witte rijst. Twee vulgerechten, maar dat heb ik al meer gezien in Portugal. Mogelijk is de groente hier erg duur. De frietjes zijn wat slapjes en duidelijk maar één keer gebakken. Dat doet me denken aan Lieske vroeger. Omdat ik in mijn jeugdjaren in een friettent geholpen heb was ik thuis de frietbakker. Elke keer als Lieske achter me door liep, moest ze even pitsen van de voorgebakken frietjes. Op het laatst schilde ik gewoon wat aardappels meer.
Als nagerecht keus uit cake of meloen. Ik kies voor het laatste met nog een koffieke achterop. Men wil meteen afrekenen wat ik een beetje raar vind. Ik zeg dat ik dan ook het gebruikte uit de minibar af wil rekenen. Als ik met mijn creditcard wil betalen is er plotseling geen WiFI meer. Dan doen we het toch gewoon morgenochtend zeg ik. Maar dan blijkt het pinapparaat ineens wel te werken....... Ik zeg goedenavond tegen het Nederlands koppel als ze weggaan. Ook Hollander vraagt de man..., nee zeg ik, Brabander, maar de franc valt niet bij hem.
Ik zoek mijn kamertje op. De was is bijna droog en ik pak al zoveel mogelijk spullen in. Ben benieuwd naar het ontbijt morgenochtend.....de locatie hier is mooi, maar die rest is Haagse bluf. Het weer voor maandag voorspelt niet veel goeds, hopelijk valt het allemaal weer mee. Mañana otro dia.
Ik werk het verslag nog even bij en dan oogjes toe......