4e Wandeldag van Barcelos naar Balugaes

4e Wandeldag
Woensdag 29 september 2021
Van Barcelos naar Balugaes........+/- 17 km
Hotel Casas do Rio

Natuurlijk ben ik op tijd wakker. Vandaag weer een beetje eigen baas, dus niet afhankelijk van een taxi of zo. Enige verplichting dat mijn trollie om acht uur klaar moet staan. Nou dat haal ik gemakkelijk. Ik zit tegen half acht al te wachten bij de nog gesloten deur van de ontbijtzaal. Er komt een man de trap af. Hij heeft het zichtbaar moeilijk met ademhalen. Zijn lichaamsgewicht is wat ongelijk verdeeld, te zien aan het afdak boven zijn gereedschap dat nogal ruim is uitgevallen. Maar hij praat in ieder geval, het is een Brit met pensioen die de Camino op zijn to do lijst had staan. Om half acht stipt kunnen we gaan ontbijten. Ik ben de eerste aan het buffet, dus schep met bordje vol met brandstof voor de rest van de dag. Mijn tijdelijke ontbijtgenoot legt een batterij pillen op tafel en maakt driftig gebruik van de zoutpot..
Vandaag zeventien km. Ik moet bekennen dat ik daar toch wel wat tegen op zag..

Maar vooruit jongen, niemand heeft je gedwongen, dus om acht uur sta ik buiten na nog even met Bruno de receptieman te hebben overlegd of ik de meegenomen banaan moet betalen. Ik heb weer mazzel........

Het is vwb wandelaars nog heel rustig gelukkig. Ik heb gisteren al even gekeken waar de route begint dus hoef niet meteen te gaan zoeken. Ik merk dat ik de stad Barcelos onderschat heb in grootte.
Ik zat natuurlijk net aan de buitenrand en heb niet verder meer gekeken. De Camino wordt echter door de stad geleid, met de achterliggende gedachte dat de horeca ook nog iets kan verdienen. Want ondanks het vroege uur staan de terrassen opgesteld en de serveersters in de aanslag.
Halverwege kom ik eindelijk een kerk tegen waarvan de deuren openstaan. Het is de eerste die ik zo tegenkom. Dus even binnen voor een kaarsje.

Binnen in de kerk is het zo vroeg al redelijk druk, veelal oude besjes. Als ik na mijn offerande de kerk uit wil ben ik even de looproute kwijt en kijk rond. Als op bevel gaan bij .....tig oudjes de wijzende handjes omhoog, dus in de meesten zit nog wel leven. Hop en vooruit, door het centrum, dan de buitenwijken door en het loopt redelijk vlot. Maar al met al toch een klein uurtje bezig om de stad uit te komen. Eindelijk weer wat groen. Ik wil een foto4e Wandeldag
Woensdag 29 september 2021
Van Barcelos naar Balugaes........+/- 17 km
Hotel Casas do Rio

Natuurlijk ben ik op tijd wakker. Vandaag weer een beetje eigen baas, dus niet afhankelijk van een taxi of zo. Enige verplichting dat mijn trollie om acht uur klaar moet staan. Nou dat haal ik gemakkelijk. Ik zit tegen half acht al te wachten bij de nog gesloten deur van de ontbijtzaal. Er komt een man de trap af. Hij heeft het zichtbaar moeilijk met ademhalen. Zijn lichaamsgewicht is wat ongelijk verdeeld, te zien aan het afdak boven zijn gereedschap dat nogal ruim is uitgevallen. Maar hij praat in ieder geval, het is een Brit met pensioen die de Camino op zijn to do lijst had staan. Om half acht stipt kunnen we gaan ontbijten. Ik ben de eerste aan het buffet, dus schep met bordje vol met brandstof voor de rest van de dag. Mijn tijdelijke ontbijtgenoot legt een batterij pillen op tafel en maakt driftig gebruik van de zoutpot.
Vandaag zeventien km. Ik moet bekennen dat ik daar toch wel wat tegen op zag.

Maar vooruit jongen, niemand heeft je gedwongen, dus om acht uur sta ik buiten na nog even met Bruno de receptieman te hebben overlegd of ik de meegenomen banaan moet betalen. Ik heb weer mazzel........

Het is vwb wandelaars nog heel rustig gelukkig. Ik heb gisteren al even gekeken waar de route begint dus hoef niet meteen te gaan zoeken. Ik merk dat ik de stad Barcelos onderschat heb in grootte.
Ik zat natuurlijk net aan de buitenrand en heb niet verder meer gekeken. De Camino wordt echter door de stad geleid, met de achterliggende gedachte dat de horeca ook nog iets kan verdienen. Want ondanks het vroege uur staan de terrassen opgesteld en de serveersters in de aanslag.
Halverwege kom ik eindelijk een kerk tegen waarvan de deuren openstaan. Het is de eerste die ik zo tegenkom. Dus even binnen voor een kaarsje.

Binnen in de kerk is het zo vroeg al redelijk druk, veelal oude besjes. Als ik na mijn offerande de kerk uit wil ben ik even de looproute kwijt en kijk rond. Als op bevel gaan bij .....tig oudjes de wijzende handjes omhoog, dus in de meesten zit nog wel leven. Hop en vooruit, door het centrum, dan de buitenwijken door en het loopt redelijk vlot. Maar al met al toch een klein uurtje bezig om de stad uit te komen. Eindelijk weer wat groen. Ik wil een fotooke schieten maar de batterij van mijn IPhone is plat.
Nondeju, maar het is niet anders. Als hij maar niet kapot is. Dan plots een dorpke en een bakker, cafeeke, tijdschriften en tabakszaak ineen. Het is net half tien, dus een koffieke mag wel. Ik mag even mijn IPhone aan het stopcontact hangen. Een halfuurtje later zowel IPhone als ik weer redelijk opgeladen.
De weg golft op en neer, veel wandelaars, Jong en oud en alle nationaliteiten. Na tien km volgt een forse klim, zweten als een bezetene, twee dames halen me in, een Haagse en een Drentse. Ze lopen even met me mee, maar mijn tempo is te laag voor hen. De kerkklokken zetten een riedeltje in met een ode aan Maria. Ik verdenk de pastoor ervan dat dit automatisch is ingesteld als er wandelaars voorbij lopen. Maar later blijkt dat het elk uur afgespeeld wordt. Eenmaal boven in het dorp blijkt het plaatselijk café dicht. Dat is een tegenvaller want ik had echt ingecalculeerd om hier een stop te maken. Dus dat wordt doorlopen. Iets buiten het dorp een schaduwrijke plek om te rusten, water innemen en de meegenomen banaan nuttigen voor de suikers.

Twee Amerikaanse dames komen er bij, eentje Texas de andere Californië. Zij hebben geen gidsje bij, maar lopen op een “app” van de Camino. Rugzak weer op en verder. Na tien minuten een gehucht met een bakkertje en terraske buiten. Ja toch maar zitten mensen. Ik koop koffie, water en een “pastel de nata”. Er moet wel iets te verbranden blijven in je lijf. En voor wat het kost hoef je het niet te laten. De paden golven op en neer, maar het loopt niet slecht. Veelal zandpaden waardoor je voeten minder belast worden. We zitten nu meest in dalende lijn. Ik heb het idee dat ik redelijk op schema zit. De route info zegt dat ik na een heel oud bruggetje op moet gaan letten om mijn hotel niet te missen.

En het klopt op een gegeven moment een reclame bord dat ik in de buurt zit. Op een drukke kruising echter gaat het mis in de beschrijving, dus ik loop verkeerd. Een jonge gast die ik vraag, weet natuurlijk niks van de omgeving. Dom van me want die ervaring heb ik al meer gehad. Ik loop terug en zie een oud manneke water tappen bij een openbare kraan.
Hij wijst me de goede kant op. Het is echter bijna nog een km lopen eer ik eindelijk aan de poort van hotel Casa do RIo sta. Mijn horloge wijst dan 14.00 uur.
Het is een mooie luxe locatie met veel groen en waterpartijen. De ontvangst is goed en vriendelijk. Ik denk dat de pelgrimsformule noodgedwongen is. Het is eigenlijk allemaal net iets te luxe.

Mijn temperatuur wordt getest en injectiebewijs gecontroleerd. Er is morgenochtend alleen ontbijt, maar men vervoert de liefhebbers vanavond naar een restaurant in de buurt en de eigenaar daarvan brengt de klanten weer terug. Ik reserveer meteen een plekje.
Mijn trollie staat al klaar op min kamertje op de begane grond. Aardige kamer met veel fröbelwerk. Teveel pielen met kleedjes en koordjes niks voor mij.
Dan opfrissen en ik snijd me bij het scheren in mijn lip. Bloeden als een rund.
De was moet ook nog worden gedaan. Ze hebben hier een was service, is niet duur, maar dan zijn je spullen pas morgenochtend klaar. Dat risico neem ik niet.

Ik charter via een werkster een droogrekje en hoop dat de zon zijn werk doet. Dan op het terras voor een frisse pint, zelfservice maar dat maakt me even niet uit. In alle stilte is het heerlijk toeven hier.
Een dame vraagt of ik vanavond ook mee ga eten. Zo ja, dan graag opgeven vlees of vis. Zij is van het regelende ras, dus laat ik dat graag aan haar over.
Tenslotte zijn we met vijven, een Amerikaans koppel, een Deen, een Litauwse en ik zij de gek. Ik heb nog even contact met het thuisfront, Peter, Wil en Piet, haal dan mijn droge was van het rekje en sluit aan bij het tijdelijk clubke dat ondertussen al aan de tweede fles wijn bezig is. We worden in twee auto’s naar het restaurant gebracht.
Onze tafel staat gedekt. De serveerster spreekt geen Engels maar wel wat Frans. Dus aan mij de taak om alles in de gewenste vorm geserveerd te krijgen. Advies van de zaak is geen voorgerecht want het zijn ruime porties.
Er komt een paar kilo super kwaliteit vlees en een pond kabeljauw op tafel met de nodige bijgerechten. Ook met de rijkelijk vloeiende lokale wijn krijgen we alles niet weggespoeld. Het is een gezellig internationaal samenzijn, waarbij alle mogelijke onderwerpen aan de orde komen. En we heel wat aflachen om elkaars nationale eigenaardigheden. Er is geen plek meer voor een dessert. Afrekenen voor een prikje en een ober brengt ons terug naar onze slaaplocatie.
Ieder zoekt dan meteen zijn bedje op.
Ik zet mijn verhaal nog op het digitale papier en doe dan ook het licht uit.......
Morgen ook weer een pittige wandeldag.


Verstuurd vanaf mijn iPad