5e Wandeldag van Balugaes naar Ponte de Lima

5e Wandeldag
Donderdag 30 september 2021
Van Balugaes naar Ponte de Lima......+/- 19 km
Hotel Mecearia da Vila

Ik lig al om vijf uur wakker, mogelijk wat spanning voor de uitdaging van vandaag. Sukkel dan toch nog een beetje weg tot even na zessen.
Klaarwakker, dus sta maar op Louiske. In de badkamer hangt mijn ouwe fleece vest waarvan de mouwen net niet helemaal droog geworden zijn. Hij is van Alpacawol. Destijds een flinke uitgave, maar gaat ondertussen al wel ruim tien jaar mee. De föhn brengt uitkomst.
Ik doe mijn ding in de badkamer waar je eigenlijk je kont niet kunt keren. Ik had alle vloerkleedjes al op een hoop gegooid, want elke keer als je een deur opende stroopten die krengen op.
Aankleden, controleren op niks vergeten en de bagage dichtritsen. Ik hoor dat men al bezig is om het ontbijt klaar te zetten. Eigenlijk vind ik het maar niks om daarop te moeten wachten. Ik had al een uur onderweg kunnen zijn.
Want vanaf zeven uur is het al licht.

Dan naar de ontbijtruimte. De receptioniste, nu ontbijtdame, van gisteren is al bezig. Ik vraag hoeveel uur per dag zij werkt. Ongeveer twaalf uur per dag is het antwoord. Gisteren mocht ze wat eerder weg omdat ze ons gezelschap naar het restaurant moest brengen. Er staat weer een enorme berg ontbijt lekkers klaar. Ik beperk me met mijn bekende Spartaanse levenswijze tot koffie en een twee broodjes. Genoeg om de zaak op te starten.
Als ik gebruik minibar af sta te rekenen komen mIjn eendaagse Camino vrienden binnen.

Het Amerikaanse koppel heeft het over “twenty-one” km today. Het zal wel. We nemen afscheid met Buen Camino en ik ben vertrokken. Maar eerst nog een kleine km teruglopen naar het begin van de route. Gisteren van vermoeidheid niet goed opgelet, dus ik loop even verkeerd. Qua tijd maakt het niet veel uit want het stukje weg loopt beter. Om kwart voor negen begin ik aan mijn uiteindelijke dagtraject, waarbij een bordje aangeeft dat het achttien km is naar Ponte de Lima. Ach ja......., ik zal ze toch moeten doen.
De omgeving is mooier dan gisteren, maar wel een stuk pittiger door het vele klimwerk. We gaan vandaag toch tot tweehonderd meter. Na een klein uurtje wordt ik ingehaald door Deense Peter van gisteren. Ondanks zijn goede voornemen rust te zoeken loopt hij wel met de IPhone in zijn hand. Hoi en misschien tot straks.
Met mijn tempo zou ik rond half elf in een dorpke een koffiestop kunnen hebben. De gele pijlen wijzen daar richting een kerkje en pelgrimsopvang. Kerk is open maar opvang dicht. Nondepatat dat was niet voorzien, geestelijk gaat het voor mijnen doen redelijk, maar lichamelijk zou ik wel een verfrissende boost kunnen gebruiken. De Amerikanen hoor ik van verre aankomen. Hay Lewis is there koffie. Ik moet ze teleurstellen.
Toch maar doorgaan. Het Amerikaanse koppel (Betty en Mike) dartelt rond als kinderen en maken veel foto’s van bloemen en groenten. Als ze de naam niet weten vragen ze dat aan iedereen. De man laat me een foto zien van onkruid met een wit kelkje. Bij ons bekend als piesblom. Ik zeg dat het een Florus Urinus is. Hij noteert het direct......
Ik neem een flinke slok water uit mijn bidon. De paden worden nu erg stijl, maar wel mooi en de temperatuur stijgt mee. De hoop op koffie in het volgend dorp vervalt, want het pad van de Camino gaat onder het dorp door. En even naar boven klimmen is geen optie. Verderop een bord “pelgrimshuis” over vijftig meter linksaf. Ook dicht. Ik heb een kerkklok twaalf uur horen slaan dus sta al even op mijn voeten. Zoek dan de schaduw, rugzak af en een grote slok water.

Een passerende pelgrimeuse vraagt of het wel goed met me gaat. Even een praatje, ze is Italiaans en snakt ook naar koffie. Zij verder en ik even later ook. In de verte hoor ik autoverkeer, dus doorgaande weg en ik vraag Lieske of daar een barreke mag zijn. Het wonder geschiedt, om half één een terrasstoel in de schaduw, water, koffie en een pastel de nata. Binnen zit het bomvol met pelgrims. Veelal Amerikanen, smullende van een big size broodje omelet.
Natuurlijk ook Mike, die ieders naam vraagt en het helemaal “nice tot meet you” vindt. Aardige vent hoor, maar wel erg “aanwezig”.

Ik laat het eten aan me voorbij gaan. Voor mij geldt dat een te zware lunch tijdens het wandelen, me lui dus onoplettend maakt. Ik beperk me tot wat kleins met veel calorieën. Als ik het barreke opnieuw in wil stappen voor een vers fleske water til ik mijn voet niet genoeg op dus klabbaans.......
Ik ben even het middelpunt, maar heb geen lichamelijk schade en mijn imago maakt me niet zo veel uit. Na een drie kwartier rust kan ik wel weer. De laatste loodjes. De paden zijn rustig en veelal verhard. Tegen half drie sukkel ik Ponte de Lima in. Een dorp aan de oever en bij de brug van een grote rivier De Lima.

Ik vergis me in het hotel, maar sta dan snel bij het goede hotel een beetje verderop. De slecht Engels sprekende receptioniste is een Duits echtpaar aan het inchecken. Ze heeft het over de Corona maatregelen. “Tomorrow, No hotels, No restaurants, No bars. Nothing” de Duitsers snappen er geen jota van. Denken dat alles gesloten is. Het kind bedoeld dat er in Portugal mogelijk een aantal maatregelen versoepeld gaan worden. Ook in de horeca.

Dan ben ik aan de beurt. Mijn eerste indruk van het hotel was wat minder. Men serveert alleen ontbijt. Er is geen bar of restaurant. In de buurt is volop keus zegt het meisje. Mijn indruk was verkeerd. Het hotel ziet er perfect onderhouden uit. Ik krijg een ruime drie persoons kamer van alle gemakken voorzien. Dan eerst de straat op om een frisse pint. Die heb ik snel voor me staan. Twee tafels verder een moeder op het terras met een baby aan de borst. Goei stukske opvoeding vindt ik, kinderen vroeg kennis laten maken met plekken waar het goed toeven is.

Terug hotel, uitpakken, douchen en waske doen. Ik ben hier twee nachten dus kan wat meer wassen. Natuurlijk de dagelijkse onderkleding. Maar nu ook mijn wandelbroek. Na die paar dagen zweten zitten er zoveel zoutkristallen in dat de zone vanaf mijn middel tot aan de liesstreek nooit meer kan bederven.

Dan plat en even een tukkie. Tegen achten opgefrist weer naar buiten. Er is inderdaad horeca volop. Ik kies een restaurantje op de gok.
Engels sprekende ober en aardige kaart. Ik ga voor een aardappel soepke en ze hebben tot mijn verrassing verse sardines van de gril. Keus snel gemaakt. Karaf rode Vino Verde erbij om het streekproduct te ondersteunen. Van de witte variant ben ik geen liefhebber. Maar de rode is niet zo zwaar en heeft een lichte tinteling. Nog een zoetje en koffie achterop, klein rondje lopen en dan richting kamer. Het was een pittige vermoeiende dag, maar een van de mooiste wandeltrajecten tot nu toe. Morgen naar de VVV en de toerist uithangen.
Voor nu de rust...... 


Verstuurd vanaf mijn iPad