11e Wandeldag van Arcade naar Pontevedra

11e Wandeldag
Vrijdag 8 oktober 2021
Van Arcade naar Pontevedra .....ruim 10 km.
Hotel Ruas

Ik schrik om zes uur wakker van mijn wekkertje. En ik niet alleen merk ik. Naar Spaanse bouw met vooral veel tegelwerk zijn de kamers vrij gehorig. Ik kijk even in de krant en controleer of mijn creditcardsaldo nog klopt.
Dan poedelen en het laatste inpakken. Beetje rondlummelen en later richting ontbijtzaal. V/a 8.00 uur ontbijt, maar ik moet mijn geleende “secador de pello”, (haardroger), nog inleveren. Er was geen vast exemplaar op de kamer, en als je dan niks vraagt krijg je ook niks. Pak ook meteen stempel mee als bewijs dat ik hier gepasseerd ben mee.

In de ontbijtzaal zitten al mensen. Ik groet, maar de kleine Française heeft denkelijk een “humeur du matin” vrij vertaald voor ochtend sik, want ze kijkt stoïcijns voor zich uit. Voor alle gasten is een tafel gereserveerd met het kamernummer er bij. Je portie eten staat al netjes klaar. Alleen je koffie nog bestellen. Er is ruim voldoende. Onze Limburgse vrienden komen binnen, maar zijn erg op zichzelf gericht.
Ik geniet mijn ontbijtje en wacht tot het licht wordt. Ik regel nog een banaan bij de ober en dan time to go.
De beschrijving waar het hotel ligt klopte niet. Niet vlak voor de brug in het centrum, maar aan het begin van het dorp als je binnenkomt.
Goed dus dat ik gisteravond niet meer weg gegaan ben. Wel moet ik nu het hele dorp door. Het is ook geen straf hoor, mooie ouwe brug als beloning. Een clubke van vier Spanjolen passeert me druk kakelend.
Ik loop een beetje blind achter ze aan. Tot ik plots links een gele pijl naar een klimmeke zie. Zij stuiven rechtdoor. Ondanks mijn geroep reageert niemand van de groep, en inhalen is geen optie.

Vanaf dat moment kilometers lang een pracht stuk Camino, zoals ik het echt ken. Rotsen,zand, bos, pittige klimmen, steil en vlak. Geweldig genieten, maar wel op blijven letten. Is het geen boomstronk dan zijn het de afgevallen eikels wel die je willen vloeren. Maar “I Servive”. De Française passeert me nu zonder sik, Buen Camino en dan weer heel lang niemand. Het lijkt een stuk rustiger dan gisteren. Er zit weer een ZZP-er met een kraampje prullaria en een stempel.
Buen Camino, ik stop niet. Even verderop wat namaak hippies die daarvoor te laat geboren zijn. Hoe meer volk op de been, hoe meer narren en potsenmakers je tegenkomt.
Ik loop nu al ruim twee uur. Ik vraag Lieske die vanaf mijn schouder meekijkt om een “oase” of een gewoon café. Maar ik wordt eerst ingehaald door een andere wandelaar. Buen Camino, jij ook zeg ik in het Nederlands. Ha, zegt de man een Hollander. Nog sterker zeg ik, Brabander.
Hij komt uit Schagenerbrug, is vanaf zuid Portugal gaan wandelen en heeft in Ossendrecht zijn diensttijd gedaan. Zijn zoon heeft o.a. In Mali en Afghanistan gediend en is daar niet beter van geworden. Klote politiek zegtie terecht.
Zijn wandeltempo is sneller dan de mijne, dus hij loopt door. Ik zie hem verkeerd afslaan en roep. Deze keer redt ik iemand wel van extra kilometers.
Dan eindelijk een aankondiging, supermarkt/bar, rechtsaf en dan vijftig meter van de route. Die zullen we maar pakken, hoe ver is anders naar de volgende.......? Eindelijk een stoel, en naar de bar om te bestellen. Ik zeg dat ik op het terras zit en de kastelein heeft respect voor mijn leeftijd en brengt mijn bestelling buiten.

Twee Italianen arriveren. Praatje en ze geloven niet dat ik uit China kom. Lachen natuurlijk als ik vertel dat Nederlanders de chinezen van Europa genoemd worden. Zij kennen meer namen van Nederlandse voetballers dan ik.
Beetje uitgerust dus verder. Kort daarop weer een stukje alternatieve Camino.
De oude route langs de snelweg, de nieuwe door een bos en langs een beek. Ik kies voor twee, iets langer, maar bospad, schaduw en rustiger. Weer even genieten, een beekje meandert door het bos en ik meander dus maar mee.
Aan het eind van het pad staat een langharige Spaanse schone met een kind. Ik weet natuurlijk dat als ik het kind aanspreek, moeders wel invalt. Dus zeg Buen Camino tegen het manneke. Moeder lacht naar me en toont een fietsenrek waar mijn tandarts nog wel een Tesla aan kan verdienen.

Om één uur loop ik Pontevedra in. Bij een cafeeke stop, waterke, en route naar hotel pakken. Het lijkt simpel, maar je moet natuurlijk nog wel naar het centrum.
Niet echt moeilijk, nog even binnen voor een stempel bij de Santuario Virxe Peregrina, kerk van de vrouwelijke beschermheilige. En om dertien uur vijfenveertig stap ik mijn verblijf voor drie nachten binnen. Lieve behulpzame receptioniste. Krijg mijn kamertje en de trollie staat er al. Als ik de kastdeur opentrek, zie ik een plastic zak van de wasservice. “Wie mijn werk doet is mijn vriend” is een uitspraak van vriend Martien. Ik ga dit dan ook direct regelen. Sommige kleren ruiken naar een mix van sardientjes en rolmops. Dus daar is een sopke wel aan besteed. Maar eerst een pint en dan uitpakken, douchen en dan mijn waszakske afgeven bij de receptie.

Het terras lonkt, morgen vrij, dus wie doet me wat. Vanavond loop ik in ieder geval ook niet ver meer weg. Pontevedra heeft best wat bezienswaardigheden en aan de winkels te zien gaat het hier goed. Mogelijk vind ik nog wel een muziek uitvoering of zo.
Na mijn afternoon pint even rust nemen. Ik open mijn kamerdeur en zie de plastic zak met wasgoed liggen. Ik schrik, denk dat er iets niet goed is gegaan.
Echter mijn lijfgoed is gewassenen opgevouwen. En de overhemdjes en pantalon keurig gewassen en gestreken. Wat een service, in een paar uur tijd.
Even siesta, tegen achten opfrissen en naar buiten. Mijn locatie ligt aan één van de gezelligste pleinen volgens mijn info. Het zit dan ook vol volk, jong en oud door elkaar. Bij ons laten de oudjes het vaak afweten, hier gelukkig niet....

Ik drink een pint op het terras van het hotel. Het koelt wat af, of ligt het er aan dat ik moe ben. Dus naar binnen en de kaart gevraagd. Er is een menu, maar net wat ik wil nemen, varkenswangetjes, is op. Dan eet ik maar iets à la cart.
Ik bestel een salade en gestoomde mosselen. Alles heel smakelijk, maar de porties zijn veel te groot. Ik laat wat salade staan omdat ik straks nog een zoetje wil. Gebrande vla en een koffieke.
Mijn stappenteller, die altijd aardig klopt, geeft aan dat ik vandaag toch wel wat meer gelopen heb. Ruim dertien km. Ik mag dus gerust gaan slapen......


Verstuurd vanaf mijn iPad