12e Wandeldag van Pontevedra naar Barros

12e Wandeldag van Pontevedra naar Barros
Zondag 10 oktober 2021
Van Pontevedra naar Barros.
Hotel Ruas.

Het is vandaag maar een km of tien. Ik sta om acht uur wandelklaar in de hotel cafetaria. Ze kennen me onderhand en brengen meteen al water mee voor mijn pilleke. Ik ontbijt op mijn gemak. Dan rugzak omhangen en om half negen ben ik vertrokken. Er is net zoals in Roosendaal op zondagochtend nog geen “pollo” oftewel kip op straat. Ik ben vrij snel Pontevedra uit. Ik passeer een vrouwke wat bij een bakkertje op denkelijk haar vriend staat te wachten. Even later komen ze me in marstempo voorbij stomen.
En het zijn niet de enigen. Er is vandaag een ongekend aantal wandelaars op pad. Vaak in groepen, van ik denk verenigingen, ze stappen stevig door soms ondersteund door samen te zingen. Ik hoor; “kada dia yo te qeuro mas”, oftewel “elke dag verlang ik meer naar je”. Maar dat zal denkelijk niet voor mij bedoeld zijn. Ik ken mijn beperkingen. Ook de fietsers zijn weer los. Het is voor hen natuurlijk maar een prut eindje die laatste vijftig/zestig km.

De eerste paar km van het traject vandaag zijn weer veel beton en asfalt. Net als we een eind in een mooi stuk natuur lopen en er volgens de beschrijving zes kilometer geen bewoning, zeg horeca is, het eerste slachtoffer.
Het meisje bij de bakker van eerder deze ochtend treft een spier probleem. Ze komt nog amper vooruit met een van pijn vertrokken gezicht. Haar vriendje is zichtbaar ongerust. Je hebt hier niet zo maar hulp. Ik kan ook niet meer doen dan mijn telefoon aan bieden, maar die hebben ze zelf bij. Het zijn Spaanse mensen en de jongen zegt dat hij altijd iemand kan bellen.
Oké, dan loop ik maar verder en hoop dat het goed met het meisje komt.
Een groepje Denen haalt me in. Een man blijft even naast me lopen. Ze zijn ook
in Porto gestart met een georganiseerde reis. Maar lopen alleen de mooiste stukken. Ze worden elke keer bij een minder mooi deel opgepikt en verder gebracht. Alles kan tegenwoordig en ik heb dit ook al gezien met Amerikanen op de Franciscus route die door noord Spanje loopt.
Gelukkig is er soms ook een moment rustig, sta ik even stil om van natuur en mooi uitzicht te genieten, en wat tegen Lieske aan te praten. Na een drie uur wandelen moet ik alert worden. Mijn beschrijving zegt dat ik dan bij mijn meeting point met de taxi kom. Ik zie in de verte door de begroeiing, aluminium blinken wat op een terras duidt. Groot nieuw gebouw, voor vier ton aan fietsen tegen de kant en .....tig wandelaars. Allemaal aan rust en versnapering toe.

Ook ik denk dat ik er ben. Dus rugzak af en naar de ingang. Hier hebben zich twee files gevormd. Een file met alleen dames in de rij voor het toilet. De andere file is gemengd in de rij voor de bar. Ik sluit bij de tweede aan. Je moet zelf voor je stempel zorgen. Daar zie ik aan dat ik niet op het goede adres sta.
Dus naar buiten en een honderdvijftig meter verderop het restaurant “meson do pulpo” waar ik mijn taxi moet bellen. Hier is het gelukkig minder druk maar ook vol hoor. Het is ondertussen twaalf uur. Ik bestel mijn koffie en bel de taxi.
Even hakketakken met de taal, maar mijn reservering is bekend en over twintig minuten zullen ze er zijn. Afspraak buiten op de parking.
Men is aan de weg aan het werken. Gele pijlen dus onzichtbaar. Er lopen nogal wat mensen verkeerd. Ik sta er toch en met wat roepen en wijzen houdt ik ze op het juiste pad.
Om half één krijg ik een belletje dat de taxi tien minuten later komt.
Dat klopt precies, de elektrisch aangedreven limousine met chauffeuse komt voorrijden en om klokslag één uur ben ik bij mijn hotel. Waar ik drie uur over gelopen heb doet de taxi een kwartier over.
De chauffeuse, een aardige dame, we maken direct de afspraak dat ze me morgen om half negen weer oppikt om me terug te brengen. Zodat ik deel twee van he traject kan wandelen.
Een schone douche met verse handdoeken wachten op me. Dus opfrissen, zondags pak aan en mijn wandelspullen uitspoelen.
Ik besluit om maar direct te gaan dineren. Mijn zus Ine is vandaag jarig, wordt zesentachtig. Dus een feestmaaltje mag.
Ik start met een schoteltje gamba’s in knoflook en vervolgens een knots van een “Chuleton de Ternera“ oftewel T-bone steak. Pintje, wijntje en een heerlijk toetje achteraf voor de verbranding.
Ondertussen mensen kijken. Boven het restaurant is een feestzaal. Er is een feest, dus de gasten op hun paasbest, de dames ondanks het najaar, soms in doorkijk niemendalletjes en een nerveus op en neer lopende feestbegeleider.
Er leurt ook een “anderskleurige” verkoper met prullaria. Geen vervelende vent en hij verkoopt nog best wat. Heerlijk genieten. Omdat het beter te geven is dan te ontvangen zal ik de rekening van mijn feestmaal aan mijn zus geven voor haar verjaardag. Dan even siesta, bel daarna mijn zus en ze heeft veel aanloop en reacties gehad op deze blije dag.
Ik krijg krijg aardig veel reacties, soms direct op de blog, maar ook via mail en app. Leutig dat ik mensen plezier en inspiratie voor mij om vol te houden. Dus dank u.
Ik ga nog effe buiten een frisse neus en verse pint halen. De terrassen zitten weer bomvol. Ik verover een mooi tafeltje met zicht over het pleintje. Pontevedra is een aardige relaxte stad om even te verblijven. Mooie oud centrum, maar er moet ook nog heel veel gerestaureerd worden.
Ik geniet nog even van de avond en dan naar mijn kamer om mijn bagage weer reis klaar te maken. Morgen verder en nog vier dagen te gaan .........


Verstuurd vanaf mijn iPad